Alles komt altijd goeoe... oekal zijde soms ies wa moe oe... aka een stukje over Chili en Argentinië, bergen en dalen, en de reis die er doorheen gaat

Eerst en vooral: sorry dat jullie zolang op mijn volgende blogverhaal moesten wachten. Niet dat deze blog of jullie in de vergetelheid waren geraakt... Integendeel, de laatste maand werd er meer dan ooit aan thuis, vrienden en familie gedacht. Niet dat ik het zou omschrijven als heimwee, of dat ik echt het gevoel had iemand te missen... Nee, het was meer het algemeen, confortabel gevoel van ergens thuis te horen waarnaar ik meer en meer verlangde. Aangezien dat gevoel meer en meer een rode draad door mijn reis werd, ontbrak me ook de zin om te bloggen. Ik vermoed dat geen nieuws dus niet altijd goed nieuws is... Het is niet evident om zo'n intense en persoonlijke gevoelens en confrontaties begrijpelijk te maken voor mensen die niet in 'hetzelfde schuitje' zitten, maar ik doe een poging. Ik vind immers dat deze blog een weergave is van wat ik gedurende mijn reis meemaak en ervaar, en het zou slechts een vertekend roosgekleurd beeld geven als ik de dipjes zou weglaten en enkel schrijven over de leuke avonturen. In wat volgt probeer ik jullie dus mee te nemen op mijn reis van de afgelopen maand; door toppen en dalen, bergen en valeien, Chili en Argentinië. Ready? Hier gaan we!



Na mijn weekje rust in Bariloche - inclusief een bezoekje aan het zalige dorpje El Bolson, alwaar de hippies van Argentinië zich sinds de jaren ´70 verzameld hebben en waar men dwergen exporteert naar Japan, mét officiele toestemming van de municipalidad (zeg maar het stad- of gemeentehuis van bij ons) - ging het naar San Martin de los Andes. Hoofdzakelijk een praktische stop, om mijn zomerspullen te gaan ophalen en tevens wat overbodig geworden bagage naar huis te sturen.

Van daaruit gingen we nogmaals de grens met Chili over, om via de mooie route langs Volcan Lanín naar Pucon te reizen. Lang had ik getwijfeld om al dan niet in Pucon zelf te logeren. Vele voorgangers hadden me immers gewaarschuwd voor het 'zwart zien van de toeristen'. Maar ik wou - na de rust en recuperatie die mijn lichaam gevraagd had - opnieuw een fysieke uitdaging aangaan: de beklimming van volkaan Villarrica. Ik weet wat jullie misschien denken: "Een zere rug en toch kan ze het niet laten...Tssss" In zekere zin klopt dat: het was/is ontzettend moeilijk om te aanvaarden dat je lichaam je beperkingen oplegt, zeker als die beperkingen je beletten om de zaken te doen waar je dol op bent, zoals trekken over heuvels en bergen, 'out there in nature' zijn etc. Vele van de schone, afgelegen plaatsjes omringd door indrukwekkende landschappen zijn immers enkel te voet of te paard bereikbaar... Anderzijds besefte ik dat ik het rustig aan moest doen - dat lesje had ik geleerd - en dus zou ik luisteren naar mijn rug en genoeg tijd nemen om te recupereren na elke inspanning. Ik weet dat mijn rug me niet het plezier van sporten en trekken ontneemt, hij zegt me alleen maar dat ik mijn 'maat' moet weten te houden. En dat is een oude wijsheid van een wijlen filosoof die men altijd in gedachten moet houden, niet?! :) Dus werd er toch beslist in Pucon te verblijven, een beslissing die ik me na een halve dag al ferm beklaagde :) Het zag er inderdaad zwart van de toeristen. Een straat met restaurants en bars, een straat met touroperators, een volgepropt strand en prijzen waarvan ik achterover viel, zorgden ervoor dat ik Pucon en zijn onvriendelijke, op geld uitzijnde inwoners niet meer zou gunnen dan hetgene waarvoor ik gekomen was. De vulkaan mag je niet alleen beklimmen, een gids is verplicht alsook aangepast materiaal. Achteraf gezien lijkt ook dat me behoorlijk vreemd en pure geldklopperij want vulkaan Lanin in Argentinië is hoger, vergt een lastigere klim en mag je goed uitgerust wél in je eentje op (zie de blog van Belle en Tom voor hun spectaculair verhaal!). Soit, een excursie werd geboekt en uitrusting gepast. Om 4u de volgende ochtend stond ik klaar met een rugzak gevuld met 2 paar handschoenen, een helm, een hoofdlamp, een iceaxe, een muts, een winddichte broek en jas, een soort stoffen zak, zonnecreme, zonnebril en een zelfgemaakt lunchpakketje... en ohja, ook met kleine oogjes :)

De vorige dag hadden ze de top niet bereikt wegens windstoten tot 110km/u, iets wat me onwaarschijnlijk leek gezien de hitte beneden in het dorp. Om 5u stonden we (een groep van 16 met een 5tal gidsen) klaar aan de voet van de vulkaan en werd ons toevertrouwd dat de weersomstandigheden gunstig waren, ondanks een naar mijn mening stevige wind. De klim werd gestart en ik voelde me goed. De gidsen gaven een gestaag, iets te traag tempo aan naar mijn goesting. Ik bevond me al snel vooraan in de groep en enkel enkele luidzingende en lachende Israeli´s belemmerden me van echt genieten. Man, wat kunnen die soms toch zo egoïstisch en 'ignorant to others' zijn. De klim ging goed, met enkele rustpunten, eerst over vulkanisch gesteente en dan de laatste 2.5 van in totaal 5u over sneeuw. Vermoeiend was het wel, maar ik had het me lastiger voorgesteld... Het zicht boven was schitterend: 360graden bergen en groene valleien, meren en dorpjes, met niet minder dan 10 andere vulkanen en als cadeautje nog eens een bubbelende (en stinkende) krater! Indrukwekkend! En dan moest het leukste nog komen: nog nooit ben ik een berg afgedaald op zo'n coole en grave en toffe en zalige en immens plizante manier: die soort stoffen doek die we meesleurden werd onder ons gat gebonden (een beetje zoals een pamper) en hup, daar ga je over de sneeuwvlakte op je gat in een soort van uitgeholde glijbaan. Zoals in het zwembad, met hobbels en bochtjes, maar dan over sneeuw. Remmen doe je met je ice axe of je voeten. ZALIG. Kinderlijk plezier en een smile die zou blijven tot ik die avond in slaap viel. Hoera! Mission completed!



De volgende dag ging de nachtbus naar Santiago, hoofdstad van Chili, alwaar ik via Couchsurfing gratis bij 2 chicos, Carlos en Philippe, mocht overnachten. Mijn verblijf in Santiago was fijn, ik hield van de stad, was blij dat ik eindelijk nog eens naar de cinema kon (dat was van BsAs geleden), genoot van de zon en de vele parkjes, bezocht musea, las de krant op Plaza de Armas, ging gratis zwemmen op Cerro San Cristobal (soms zijn er voordelen aan blank en blond en vrouwelijk zijn, gecombineerd met de durf om te vragen of de prijs hetzelfde was voor slechts 1uurtje :) ). Waar ik echter vooral van genoot was het kleine maar zeker aanwezige gevoel van 'thuiskomen' dat ik elke avond had wanneer ik de sleutel van het appartement omdraaide, de deur opendeed, er me iemand (of meerderen) begroette en ik kon vertellen hoe mijn dag geweest was. Samen koken en eten, naar een voetbalmatch gaan of kijken, lachen en babbelen... Ondanks de weinige tijd de hardwerkende kerels hadden, ik was blij dat ik een stukje van mijn reis kon delen... hoe klein dat ook was. Want naast genieten, heb ik het ook best serieus lastig gehad in Santiago. Immers, door dat gevoel van thuiskomen en zelfs een beetje van 'vriendschap voor even' te ervaren, te herontdekken, kwam ook het besef hoe zeer ik dat gevoel miste, hoe eenzaam en moeilijk alleen reizen soms toch ook kan is... steeds alleen door de stad wandelen, niemand om eens tegen te babbelen of klagen, niemand om even bij uit te huilen, niemand die je even goed vastpakt... De kleine 'probleempjes' die alleen reizen met zich meebrengt - zoals gratis mogen gaan zwemmen maar niemand hebben om op je spullen te passen en na elke zwemslag ongerust kijken of ze er nog zijn, zoals met een grote gigantische rugzak in een klein kotje naar twc gaan, zoals niemand hebben die ofwel kan dienstdoen als je instant-lief ofwel de aandacht van de mannen op zijn minst kan delen... - begonnen te wegen. Ik had nog nooit zoveel last van starende en geïnteresseerde mannen dan in deze hoofdstad, en ik was het op een gegeven moment gewoon kotsbeu... dat je meteen in een hokje geplaatst wordt, dat ze er vanuit gaan dat je geen woord Spaans spreekt, dat je miljardair bent, dat je je superieur voelt, dat je op hen neerkijkt, dat je hier enkel bent omdat je geld hebt en niet weet wat er anders mee te doen en dat hun oplossing, hun manier om er mee om te gaan dan maar is je tot sexueel object te reduceren.... alsof dat de enige manier is waarop ze durven en willen met je omgaan... Het maakte me boos, triest, gefrustreerd, eenzaam en ik zocht zelf een manier om met deze emoties om te gaan.... vond die niet... en bleef ermee zitten, geen raad wetende met mezelf.

Maar dan kon ik de sleutel van het appartement omdraaien en vergeten wat ik die dag had gevoeld. Vergeten, de 'tijd' gebruiken als middel om het moment te laten passeren... het werd mijn manier om ermee om te gaan, vasthoudend aan de schitterende zaken die ik al gezien had en die ik nog zou zien en het geluk dat ik had dit te kunnen doen.

Na 6 dagen had ik het gevoel Santiago min of meer gezien te hebben en verliet ik mijn eerste schitterende couchsurfervaring met een dubbel gevoel. Het afscheid van de jongens viel niet zwaar - we hadden niet de tijd gehad om een sterke band op te bouwen - en het voelde goed om verder te trekken, een nieuwe stad tegemoet. Anderzijds viel het afscheid van die sleutel en dat 'even een plaats van mezelf hebben'-gevoel een pak zwaarder en besefte ik er weer helemaal alleen voor te staan. Enfin... helemaal alleen... zo ver weg, want de steun die ik van overzees al gekregen heb ik onvergetelijk en doet me nu opnieuw een krop in de keel kregen (dat zijn er ondertussen twee want ik typ dit over vanuit mijn dagboek :) ). Sprekende van een krop in de keel... je kan je niet voorstellen hoe vaak ik die al gehad heb. Ik denk dat ik al vele keren meer met tranen in mijn ogen mezelf heb moeten bedwingen niet te wenen deze afgelopen 3 maand, dan in al die jaren dat mijn leven al telt. Mezelf bedwingen, ja, want meestal ontbreekt me op die moment een plaats waar ik alleen kan zijn. Ironisch, niet?, je voelt je zo ontzettend alleen terwijl je omringd bent door mensen. Het feit is dat je op die moment iemand nodig hebt die je goed kent. Wenen is iets heel persoonlijks en je wil het medelijden van vreemden niet... Of gewoon, je wil niets moeten uitleggen, en niets moeten uitleggen op zo´n moment... kan je enkel bij goeie vrienden en familie...



Soit, mijn eerste dag in Valparaiso droeg heel hard de impact van deze gevoelens en het werd een behoorlijke rotdag. Opnieuw op mezelf een nieuwe stad verkennen, al die onbekendheid en onzekerheid die dat opnieuw met zich meebrengt, al die informatie die op je afkomt... Er waren opnieuw zoveel beslissingen die ik moest nemen en het viel me zo zwaar. Beeld je eens in dat elke dag volledig nieuw, volledig leeg is en volledig ingevuld moet worden, en dat je die volledig zelf moet invullen... van het bed waarin je wakker wordt, de maaltijden die je zal nemen, de activiteiten die je die en de volgende dagen zal doen... en er is absoluut niemand die je helpt een deel van die dag in te vullen, niemand waarmee je samen een deel van die beslissingen kan nemen, er is geen vast kader, geen ritme van werken of studeren, van eten op dit uur of suggesties en voorstellen van anderen... Nee, alles staat open, elke dag is leeg en je bent telkens volledig op jezelf aangewezen om die op te vullen. In de eerste maanden van mijn reis was dat zalig: wat een vrijheid; helemaal onbeïnvloed, geen groepsdruk, sociale controle; helemaal doen wat je zelf wil, met niemand rekening moeten houden en voor niets rekenschap moeten afleggen... Maar nu, na 3maand was het grootste waarnaar ik verlangde eens een dag niet zelf te moeten beslissen... eens iemand te hebben die alle beslissingen voor mij zou nemen... eens een dag mijn hoofd neerleggen en rusten... mentaal rusten, mijn hoofd leegmaken... En ik kan je vertellen... mijn hoofd zat stampvol, want naast de dagelijkse beslissingen, moest ik ook over de toekomst nadenken. Ik was op, mentaal ontzettend moe van constant op mezelf aangewezen te zijn, met mezelf geconfronteerd te worden, met mezelf en met alle nieuwe en onbekende gevoelens, en met alle fysieke en mentale obstakels...



Ik begon mezelf vragen te stellen bij het nut om steeds verder van stad naar dorp, van berg naar dal, van Chili naar Argentinië te reizen... wanneer die nieuwe plaatsen steeds minder indruk op me lieten, simpelweg omdat die 2 gevoelens - het beu zijn beslissingen te moeten nemen en het missen van een thuis - mijn hoofd teveel impalmden. Mijn hoofd moest eens leeg, die conclusie was overduidelijk. Ik had zin om voor een tijd te stoppen met reizen en eens iets helemaal anders te doen. Door al dat 'reizen', vergat ik te 'leven'.



Maar hoe maak je in godsnaam je hoofd leeg als je alleen bent en je je gedachten niet kan verzetten door te sporten. Ja, tijdelijk gaat dat natuurlijk wel, door de activiteiten die je doet, de babbels die je maakt, een film die je bekijkt, een boek dat je leest, etc.. maar een grondigere 'drainage' was aan de orde.

Ik was er al een tijdje mee bezig, maar nu was het overduidelijk dat ik vrijwilligerswerk zou gaan doen. Ik zag het als een uitweg, een oplossing... en misschien zijn dat niet de meest nobele motieven om vrijwilligerswerk te doen... laat het tweerichtingsverkeer zijn: ik hoop me beter te voelen door een tijd op een bepaalde plaats te verblijven en mezelf bezig te houden met lesgeven; en tegelijkertijd zou ik hen - de locals - helpen hun leven(sstandaard) wat te verbeteren. Niet de schone idealen van onvoorwaardelijke hulp... maar bestaan die wel?

Ik had al contact genomen met Canatura, een organisatie die in het noorden van Peru (Iquitos, Moyobamba en Chiclayo) voor de conservatie van de plaatselijke fauna en flora zorgt, alsmede voor de educatie eromtrent. Zij zoeken vrijwilligers om hun gidsen Engels bij te brengen. Ik moest een cv sturen en dat werd moeilijker dan ik dacht. Ik had immers geen lesgeefervaring noch een bewijs van mijn niveau van Engels. En ik was op die bewuste dag in Valparaiso zo onzeker en down, dat ik dat werk als de enige uitweg zag en ik bij het gedacht dat ik niet aanvaard zou worden, het hele vervolg van mijn reis zag instorten. Ik klampte me er zo hard aan vast dat ik bijna verlamd mijn cv niet dierf sturen. Ik was er slecht aan toe die dag... één van de heel weinige dagen dat ik me echt een hele dag slecht voelde.

Dat vrijwilligerswerk was trouwens gepland voor ten vroegste april, na het bezoek van mijn ouders die toekomen op 16 maart in La Paz... Nog zolang, en ik had het gevoel dat ik echt snel een oplossing voor mijn mentale moeheid en volle hoofd nodig had. De gedachte kwam om wat langer in Valparaiso te blijven. Ik vond het - van wat ik al gezien had - best wel een leuke stad en werken in één van de vele gezellige authentieke kleurrijke kleine cafeetjes of koffiebars zag ik wel zitten. Maar dan zou ik natuurlijk plaatsen tussen Valparaiso en La Paz moeten overslaan. Weeral een beslissing die ik niet wou en op die dag ook niet kon nemen.

Een gesprek met mijn ouders heeft me die dag staande gehouden; niet enkel het gewoon vertellen en mijn hart luchten deed deugd; ook de raad, steun en het advies die ze me toen gaven zal ik nooit vergeten. Er waren al soortgelijke gesprekken voorafgegaan, en telkens besefte ik hoe hard ze me steunen, hoe trots ze zijn, natuurlijk ook bezorgd en hoeveel we voor elkaar betekenen... maar die dag, dat gesprek... had ik het vermoedelijk meer dan ooit nodig. Ze kennen me door en door en tegelijkertijd ontdekken ze samen met mij nieuwe voordien onbekende stukken van mezelf... Papa gaf me zogoed als een virtuele verbale rammeling van "kop op, geloof in jezelf, you can do this!" dat ik door mijn tranen heen moest lachen. "Elke beslissing is een goeie, zolang je maar niet bij de pakken blijft zitten" Gelijk hadden ze, maar voor die dag was het genoeg geweest, ik was moe en zou wel zien wat de volgende dag bracht.

Die avond leerde ik in het hostel - ik had deze keer geen gratis couch gevonden - een meisje van Berlijn kennen, al 3maand aan het reizen van BsAs door Noord-Argentinië, Bolivie en Peru en nu onderweg naar Patagonië voor haar laatste maand. Ondanks ik het haar nooit gezegd heb, was zij grotendeels mijn redding in Valparaiso. Het klikte goed en ze babbelden over vanalles en nog wat, maar vooral over reizen en het moe zijn - mentaal moe. Het deed zoveel deugd een gelijkgezinde soulmate te vinden - al was het maar voor een aantal dagen - en zonder bang te zijn te kunnen bekennen dat je een dipje hebt en het reizen moe bent etc (ik vraag me plots af hoe belachelijk dat voor jullie moet klinken: "het reizen moe zijn"... ik doe mijn best het begrijpelijk te maken). Ze stelde me op mijn gemak en verzekerde me dat ze er ook best genoeg van had en al te kampen had gehad met dezelfde problemen... en dat ze er best naar uitkeek om terug thuis te zijn en dat ik me er absoluut niet slecht door moest voelen. Ze gaf me tips en info over Peru en Bolivie en ik haar over het zuiden. We gingen samen naar een circus-straattheaterachtige voorstelling, wandelden, bezochtten één van Pablo Neruda's 3 huizen op Isla Negra, zaten op het strand, dronken een koffie op een terrasje... maar wat we vooral deden was babbelen. Over cultuur in Berlijn en Gent (ze heeft cultuurwetenschappen gestudeerd), over de toekomst en een job, over vanalles maar vooral over onze ervaringen en gevoelens tijdens de reis. Later leerde ik in het hostel ook Charlotte, een Engels meisje - al 3 weken in Valparaiso - en een schotse jongen, zijn naam ontsnapt me, het zou Neil kunnen geweest zijn - al 9maand onderweg van Canada all the way down the continent. Serieuze babbels leerden me dat wat ik meemaakte en voelde absoluut normaal is voor de 'lone traveller' en dat een massa mensen al hetzelfde meegemaakt en gevoeld hadden, dat er waarschijnlijk een niet verwaarloosbaar aantal hetzelfde voelde en meemaakte op dat eigenste zelfde moment en dat het integraal deel uitmaakt van de reis door een land, continent of de wereld én door jezelf. Hoe onwaarschijnlijk het ook klinkt, net daarom begon ik te appreciëren dat ik me slecht voelde... Het was deel van de trip, het zou me sterken en vooral: ik zou mezelf leren kennen, wat me echt drijft, waar ik echt wil voor gaan in het leven, wat ik echt belangrijk vind... en ik zou leren omgaan met nieuwe stukken van mezelf. Logisch dat je je daar in het begin slecht en onzeker over voelt, toch?! Niet dat ik me graag slecht voel, of dat ik dat gevoel ga opzoeken... maar het was geen ramp meer... Het was normaal dat deze dipjes kwamen... dat nieuwe gevoelens van een mentaal moe en overvol hoofd en het missen van een thuis me slecht deden voelen... maar ze waren geidentificeerd en ik kon er proberen mee om te gaan. En dat deed ik! Een ochtend in Valparaiso nam ik mijn gids erbij en begon ik te bekijken wat ik Absoluut nog zou zien tussen hier en La Paz: de zoutvlaktes van Uyuni, de jungle in Rurrenabaque (noordelijker dan La Paz, maar geen tijd om met mijn ouders te doen), de mountainbiketocht naar Coroico, de watervallen in Iguazu, het noorden van Argentinië... Als ik grofweg even schatte hoeveel tijd me dat zou kosten, zonder dat ik zou moeten rushen, kwam het erop neer dat ik misschien 1 week zou kunnen werken in Valparaiso... en dan moest ik nog meteen iets vinden. En dat was absurd. Dus ofwel zou ik langer in Valparaiso blijven en werken, maar dan meteen in 1 week moeten doorgaan naar La Paz, ofwel zou ik de komende 5 weken nog gewoon verderreizen zoals ik bezig was. Ik koos voor de 2e optie en vertelde mezelf dat dat was wat ik gekozen had en ik me er ook niet slecht bij zou voelen, maar genieten van wat ik nog zou gaan zien. Weeral een beslissing achter de rug :)



Mijn verblijf in Valparaiso werd nog gekleurd - naast door de vele huisjes - door een etentje met Tom en Belle, het fietsende koppel en de eerste Belgen die ik op mijn reis in Puerto Madryn leerde kennen. Via hun blog was mijn papa te weten gekomen dat ook zij al even in Valparaiso verbleven. We gingen samen lekker eten in een gezellig restaurantje en wisselden ervaringen uit. Ook zij herkenden mijn dipjes en probleempjes maar al te goed. Het was supergezellig honderduit - én in je eigen taal - te kunnen vertellen. Soms ben ik jaloers hoe zij met hun fiets al door zo'n kleine gezellige dorpjes zijn gepasseerd en de lokale warmte hebben kunnen voelen; anderzijds weet ik dat fietsen niet meteen iets voor mij zou zijn, én al zeker niet alleen!

Valparaiso is een mooie en gezellige stad (2 van de 45 heuvels die de haven omringen zijn trouwens Unesco World Heritage) maar betekende voor mij toch vooral een plaats waar ik mezelf ontdekte en de moed vond om opnieuw op pad te gaan. Na een weekje zat ik - met heropgeladen batterijen - op de nachtbus naar Mendoza. Voor de laatste keer de grens tussen Chili en Argentinië over. Ik heb het even geteld en dit was de 6e keer (dat betekent 12 stempels in mijn paspoort). En wat voor een keer... ´tWas alsof ze wisten dat het mijn laatste keer was en ze me een ironische herinnering als kado wilden meegeven. Ik had al gehoord dat een een lastige grensovergang was omdat het een handelsroute is en enorm veel vracht die toekomt in de haven van Valparaiso via hier naar de rest van het continent vervoerd wordt. Een massa vrachtwagens en bussen passeren dagelijks de grens, leidend tot gigantische wachttijden. Maar wie had gedacht dat dat snachts ook zo zou zijn? Wel... rond 2u kwamen we toe aan de grensovergang die voor het gemak hier zowel entry als exit stamps voor beide landen op dezelfde plaats concentreert (meestal is er zo'n 30km no man's land). Er stonden zo'n 6tal andere bussen voor ons, dus werd het wachten, wachten en nog eens wachten... Uiteindelijk onze toer, allemaal op een rijtje voor onze stempeltjes, en nogmaals op een rijtje met onze handbagage, die grondig doorzocht werd op fruit en groenten. Dan onze bagage door een scanner en verdachte tassen met de hand doorzocht... Om 6u30 - na dus 4u30 wachten aan de grens, konden we onze reis eindelijk verderzetten... om 2u later dan gepland toe te komen in Mendoza. Ik had geen oog dichtgedaan en kwam doodmoe in een hostel toe. Een hostel dat me niet aanstond - maar ik had alweer geen geluk met couchsurfing: de 3 hosts waren al 'volzet' met gasten. De eerste dag in Mendoza was weer een beetje vreemd: ik werd weer even overspoeld door iets onbekends, massas info en beslissingen van 'wat ga ik hier doen'... Ik vermoed dat dat nog wel zal gebeuren... Maar 's avonds sprak ik af met Amy, een meisje van de USA die na 8 maand BsAs, nu voor 3 maand in Mendoza ging wonen; en haar 2 Poolse guests. We gingen naar een museum, met een nieuwe interessante tentoonstelling, en erna iets eten... Het werd een gezellige avond... en de volgende dagen werd het alleen maar leuker. Wat een gemak om plots gewoon maar een sms te moeten sturen om af te spreken om samen iets te gaan eten of doen. Zelf deed ik een excursie naar 'alta montaña' door kleine dorpjes in de bergen precordillera en cordillera (andesgebergte dus) Supermooi! en ik was verbaasd van de kwaliteit van de gids. Verder ging ik met Amy paragliden: whieieeieieieie! Echt een zalige ervaring, van een berg lopen met een kerel aan je vastgebonden en dan gewoon zalig in een zitje van het zicht genieten. Wauw... en ook wel kriebels! Ik leerde de andere hosts en hun gasten kennen: Juan met vriendin Noemi en gast Jelena uit NL, German en z'n gast uit Duitsland, Amy en een duitse vriendin Inca, en de voorlaatste avond ook Masha... uit Aaantweirpen :) Het was een gezellige bende en we zagen elkaar elke dag. Ik genoot van het gezelschap, het NIET beslissingen moeten nemen, de humo kunnen lezen, zwemmen in het verlaten maar superschone zwembad van Amy's apartementsblok, samen koken en eten... Echt een zalige tijd!

Maar gezien ik ontdekt had dat ik moest voortmaken om op tijd in La Paz te zijn - alhoewel, het was ook wel regenseizoen in Bolivie - werd het na een 5tal dagen tijd om noortwaarts te trekken. Ik zou via San Juan richting Tucuman en Salta gaan. Maar echt iedereen die ik al op mijn trip was tegengekomen zei me dat ik de watervallen van Iguazu echt niet kon overslaan. Maar het was zo ver uit de weg... Soms heb je echt schone dinges, die de moeite waard zijn, maar waarvan mensen zeggen "gohja, als het niet op je route ligt, hoef je het niet persé te zien" Het feit was dat ik nog nooit iemand dat had horen zeggen over Iguazu... Er komen mensen speciaal van overal ter wereld naar Argentinie gevlogen enkel en alleen om Iguazu te zien, en ik ben hier al 3.5maand en zou het in mijn hoofd halen om het te missen?! Argentijnen zowel als toeristen verklaarden me gek... Dus werd het ingecalculeerd in de route, net als twee nationale parken waarvan ik nog nooit gehoord had, maar die me door de Mendocinos werden aangeraden. Na opzoekingswerk zou ik via San Juan naar Valle Fertil gaan, de parken bezoeken, terugkeren naar San Juan om Karen's vriendin Mariti te bezoeken en van daaruit all the way naar Iguazu (32h bus) om dan via dezelfde weg terug te keren naar Tucuman en zo m'n trip door het noorden van Argentinie verder te zetten. Sound en solid plan, niet? Ja... was het niet dat ik mijn connectie in San Juan al miste... Ohwell, that happens you know (deze keer was het niet ik maar de bus vanuit Mendoza die te laat was) Dus belde ik Mariti en die was zo vriendelijk me 2 dagen vroeger dan verwacht op te halen van de terminal en te slapen te leggen. Ik werd zo ontzettend goed ontvangen door haar en haar mama; mijn bed was klaar, vrienden werden gebeld, een asado werd georganiseerd nabij het meer en de dam, en Mariti reed met mij overal naartoe, oa. ook naar een winery inclusief wijndegustatie. En van geld of vergoeding wilden ze natuurlijk niet horen. "Wat kan ik doen om jullie te bedanken?" "Niets... of ja, jawel... terugkomen!" Echt super, die warmte en vriendelijkheid.



Van San Juan ging het dan naar Valle Fertil waar ik 2 nachtjes goeikoop overnachtte door mijn tentje nog eens boven te halen... Dat was al een tijdje geleden en deed echt deugd. Echt een klein maar best levendig en gezellig dorpje, en uitvalsbasis voor dure - maar oh zo de moeite waard - excursies naar P.N. Ischigualasto (of ook wel Valle de la luna genaamd) en P.N. Talampaya, beiden Unesco World Heritage. Het eerste is een woestijnvallei met alle kleuren van de regenboog met daarin allerlei raargevormde rotsfiguren zoals de sphinx en de champignon :) Het tweede park is een cañon met gigantische roodgekleurde rotsmuren... Indrukwekkend. De verplichte tours door de parken waren ook verbazingwekkend goed: ik leerde over de manier waarop deze rotsformaties en valleien gevormd zijn en over de dinosaurussen die ooit dit gebied bevolkten. Het zijn trouwens de oudste dino's ter wereld die hier leefden! Bovendien is dit het enige gebied waar je deze formaties en stratificaties van de aarde kan zien; door de vorming van de Andes ontstond er immers een ontzettende druk die ervoor zorgde dat een eens verticaal stuk van de aarde hier gewoon helemaal horizontaal is komen te liggen. En lagen die elders dus kilometers onder de grond zitten, liggen hier gewoon aan de oppervlakte, klaar om bestudeerd te worden... of bezocht. Interessant e?! Ik vond het alleszins super - ondanks het toeristische en dure karakter - en was ontzettend dankbaar dat de Mendocinos en Mariti me hadden overtuigd om het extra geld toch maar te spenderen.

Net zoals ik ondertussen kan zeggen dat ik iedereen die ik ooit ben tegengekomen ben en me vertelden dat ik Iguazu echt moest zien (en dat zijn er veel) ook ontzettend dankbaar ben. Ondertussen zit ik immers op de bus van Iguazu naar Tucuman, is er al een nacht van de in totaal 22h durende rit gepasseerd en kan ik dit verhaal helemaal up to (this) date vertellen. Ik heb deze busrit al eens in de andere richting gedaan, enkele dagen terug toen het van San Juan helemaal - via Tucuman - naar Iguazu ging. De busrit was vermoeiend (32h inclusief 2 nachten) en mijn rug houdt niet echt van die ritten... dus had ik mezelf 3 nachten in een - net iets duurder voor deze regio - schitterend hostel mét zwembad geboekt. Meestal als een hostel claimt dat het een zwembad heeft,is het zo één waar je met 5 man in kan rechtstaan en 1 slag kan zwemmen. Dit echter was een zwembad de naam waardig met ligzetels en groen grasje errond. Ontbijt - met ontbijtgranen voor de verandering - was inbegrepen in de prijs. Daarnaast kon je eten bestellen (toch nét iets te duur vond ik) en cocktails drinken aan het zwembad. Zalig!! Het voelde als een vakantie in mijn reis :) Toen ik mijn mails nakeek in het hostel had ik een facebookberichtje van Ruth & Luke, een Londens koppel dat ik een maand geleden in Bariloche had leren kennen en best wel wat tijd mee had doorgebracht. Ze hadden gezien dat mijn 'status' zei dat ikvia een 32h durende rit naar Iguazu zou gaan en vertelden dat zij zelf klaarstonden voor een 18h durende rit van BsAs naar... jaaaa, Iguazu! Ze zouden logeren in Hostel Inn, en het leek hen super om af te spreken! Laat dat geen probleem zijn, dacht ik toen ik superblij en enthousiast hun bericht las, want dat was het hostel waar ik net een half uur geleden was ingecheckt. Ik heb het al een paar keer meegemaakt, zo random mensen opnieuw tegenkomen (bv op de excursie naar Ischigualasto ook een kerel uit het hostel in Ushuaia) maar blijf het verrassend en absurd vinden hoe wegen hier kruisen.
Nadat ik gedoucht had, en in het dorpje (het hostel was 5km buiten het centrum) inkopen was gaan doen, installeerde ik me in bikini aan het zwembad. En hop, plots kwam daar Ruth aangelopen. Ze waren intussentijd gearriveerd en we brachten elk ons relaas van de afgelopen tijd. De volgende dagen hebben we dan ook samen doorgebracht: een dag naar de Braziliaanse kant van de watervallen, een dag naar de Argentijnse en vooral ook de tijd nemen om te ontspannen: relax, laidback aan het zwembad met een cocktail,samen uit eten, etc.
Het was best wel grappig de watervallen eindelijk zelf te zien... ik had er al zoveel goeds over gehoord...en het IS inderdaad een wonder der natuur. De ene na de andere waterval stort zich de dieperik in met een gigantisch lawaai en een mist van opspattend water als gevolg. We namen ook een boottochtje van slechts 10minuten dat je wel een heel close-up beeld van de watervallen geeft: je gaat er immers helemaal onder! Helemaal doorweekt wordt je, maar oh zo grappig en fun! Whiieieieiei! De omgeving is ook prachtig: groene bossen en heuvels. Iguazu ligt op het 3grenzengebied tussen Argentinië, Brasil en Paraguay en wordt gekenmerkt door een tropisch hot hot hot en vochtig klimaat, eigen aan de wetlands en de jungle. Ik was al even gewend aan de warmte, maar totnutoe was het altijd woestijn(achtig)gebied en dus droge warmte. In één ruk (busrit) veranderde dat naar nóg warmer (35graden) en immens vochtig. Dat was wel even aanpassen, maar massas water drinken,een goeie ventilator op de kamer en een frisse duik in het zwembad helpen wel :)
Iguazu verder beschrijven is echt lastig. Woorden komen tekort en het enige wat ik kan doen is wat velen voor mij gedaan hebben: je zeggen dat je het echt met je eigen ogen moet komen zien! En intussentijd kunnen de fotos je misschien een idee geven...

De ontmoetingen van de afgelopen weken, en de fijne tijd met het fijne gezelschap dat ik in Mendoza, San Juan en Iguazu heb gehad, hebben me weer energie gegeven om mijn pad verder te zetten. Bijna hadden Ruth en Luke me overhaald om met hen verder te gaan naar de Pantanal in Brasil en zo Bolivie binnen te reizen... maar ik blijf toch maar bij mijn plan. Binnen een goeie 3 weken zijn mijn ouders er al... dat het busje dus maar een beetje voortmaakt... :)

Tot de volgende, lieverds, en laat ik afsluiten met een ander gezegde te ontkrachten: uit het oog is NIET uit het hart!

Dikke zoen
isa
xx