Uit mijn dagboek - zaterdag 24 en zondag 25 november
Ik zit op de bus naar Puerto Madryn. De veilige haven van BsAs - dat ondertussen een thuis geworden was - heb ik achter me gelaten. En dat viel me vandaag even lastig. Die verdomde rugszak moeten vullen en opnieuw beseffen dat er teveel inzit en er opnieuw een aantal zaken uitzwieren (die hopelijk via een Berlijnse vriendin van de laatste dagen in Belgie geraken) maar nog altijd een overvolle rugzak hebben waar geen zak eten meer bijkan...het maakte me zot, triest, ambetant en allerlei zaken tegelijk maar allerminst vrolijk. En ik had stress en ik had schrik en ik had even heel veel zin om te beginnen bleiten. Dat hostel en die mensen achterlaten om alleen voor 17u op een bus te zitten, die vanuit een terminal vertrok waar een week geleden 2 Zwitserse vriendinnen nog bestolen waren, om alleen aan te komen in een godvergeten (toeristisch) boeregat met mijn Spaans dat geen zak waard is... het leek plots zo absurd en even vroeg ik me af of ik wel de juiste beslissing had genomen. Ik had het gevoel dat mijn reis alleen door Zuid-Amerika nu pas begon. Veel tijd om na te denken had ik echter niet want ik moest me reppen naar de busterminal waar 45 minuten later mijn bus vertrok. Een half uur op voorhand er zijn, zei de ticketmevrouw... Ik wisselde de laatste emailadressen, knuffels en kussen uit en daar ging de deur van het hostel achter me dicht. Snel een taxi: "¿Adonde vas?" "Al terminal de omnibus por favor." Ik zat nog geen 5 minuten in de taxi of de vriendelijke chauffeur begon een praatje. Waar ik vandaan kwam, waar ik naartoe ging, etc. Hij was duidelijk onder de indruk dat een meisje als ik alleen aan het reizen was. En het werd een interessant gesprek. Ik leerde over de langzaam stijgende economie hier in Argentinie en dat er een soort van EU in Zuid-Amerika is; enfin, eigenlijk 2: Mercosur en de andere ... euhm Alba ofzo.. ben de naam vergeten. En Argentinie zit samen met Uruguay en Venezuela en nog een aantal bij Mercosur. En Chili en Mexico en... bij het andere dat meer bij Canada en de dollar aansluit (als ik het goed begrepen heb) En ze proberen heel hard om alles te modelleren naar Europees voorbeeld. De euro is hier een God: iets machtigs, onbereikbaar en ongelooflijk sterk. De chauffeur - en met hem waarschijnlijk vele anderen - hoopt dat er gauw ook een monetaire eenheid over de landen ontstaat, omdat ze zo een sterker front tegen de dollar kunnen vormen. ...Ondertussen schrijven we al de volgende morgen want de lichten gingen uit en de film (Scoop) begon. Het ontbijt en vooral de koffie - hier een echte suiker- en energiebom - maakten me klaarwakker. Maar waar was ik gebleven? ... Juist, bij de taxichauffeur en zijn verhaal... (hihi, sorry hoor, maar er begint weer een film: Starsky & Hutch en ik heb daar wel zin in. Tot later) ...Juist, bij de taxichauffeur en zijn verhaal dus. Wel, ik vond het gesprek bijzonder aangenaam en hij verdiende dan ook un peso más. Ondertussen was het al tien voor 19u en m'n bus vertrok om kwart na. Bovendien vond ik m'n ticket niet. Snel even naar twc om in mijn geheim verstopte portefeuille onder mijn kleren te kijken. Daar had ik het al... maar er stond geen nummer van het vertrek'platform' op. En ik dacht dat ik me ergens moest aanmelden, maar ik zag nergens een bord van 'Don Otto', de maatschappij van mijn bus. Stress! Dan maar aan een koppel backpackers gevraagd. Nog 10 minuten! Mijn bus missen was echt géén optie dacht ik mezelf. Dan maar naar een balie van een andere maatschappij, maar die keken ook lang en bedenkelijk naar mijn ticket. "Ohnee, ben ik eropgelegd?", schoot het door mijn hoofd. En toen riepen ze mijn bus af... plataforma 11. Alright! Ik snel de trap af.. en daar kwam de bus aan. Bagage onderin, fooi aan de handler en hop, de bus op. Right on time! Mijn eerste bus - langeafstand welteverstaan - en wat voor één. Ik had het advies van de Footprint en medereizigers gevolgd om de 10-15 pesos meer te betalen voor een coche cama - een slaapbus. En dat leek me een goed idee: de zetels waren enorm breed en kunnen tot zo'n 140graden zakken (te verstaan dat 90graden rechtop is en 180 graden volledig plat). Bovendien was er veel beenruimte en klapt er een soort beenplank uit de zetel voor je. Ik heb geen idee hoe een slaapbus in Europa is, maar dit leek me wel confortabel. Ik was blij dat ik veilig en wel op de bus zat. Mijn slaapzak in de ruimte boven me, mijn zak met eten naast me (pasta, polenta, ontbijtgranen, een appel en een versgemaakt broodje met ei), en mijn schoudertas naast me maar toch maar een been door de schouderriem. Je weet tenslotte maar nooit. Ik verstond niet veel van de uitleg die de chauffeur gaf: iets over nog passeren aan de luchthaven, over eten en ontbijt. Een tijd later waren we compleet... enkele zetels - waaronder die naast me - bleven leeg. Handig! En plots kreeg iedereen een dienblad met eten... oe - moeten we hier dan niet voor bijbetalen? Blijkbaar niet... en ik had gelezen in Footprint dat je best zowiezo eten meeneemt want dat het meestal maar een kleine snack is... En inderdaad, het was een slaatje met parmaham en een broodje, en twee toastjes en een flan con dulce de leche als dessert. Maar omdat ik om 17u nog gegeten had (een milanesa met pommes dauphinois) en omdat ik me voorgenomen had om de kilos die mijn buik al dikker geworden was in BsAswas dat meer als genoeg... Als drank koos ik een "Sebbenup", mijn eerste frisdrank in 3 weken! Oe - maar plots kwam de man rond met nog een aluminium doosje. Aha, dit was de caliente maaltijd waarover ik gehoord had. Ook nog! Amai, dacht ik, als dit allemaal in de prijs is inbegrepen, plus ook nog de desayuno die ik gehoord had (ja, je verstaat dan enkele woorden en het wordt dan achteraf maar duidelijk wat er precies gezegd is. Voor tzelfde geld had ie gezegd dat we gingen stoppen voor die maaltijden ofzo), dan was de coche coma echt een goeie optie. Als ik dat had geweten had ik natuurlijk mijn broodje met ei (een volledig stokbrood - ik had me voorzien) niet moeten maken, want dat zou wel al niet meer zo lekker zijn na een volle dag op de bus. Maar ik was plots weer blij. Het landschap was, al sinds we de buitenwijken van BsAs verlaten hadden, hetzelfde - en dat is het nog altijd (tis nu 11u20 de volgende dag): desolaat, droog met lage groene struiken tot aan de horizon en dan een afwisselend blauwe en grijze lucht. Op naar de natuur! Achteraf bekeken merk ik dat ik me meestal wel red...totnogtoe. Ja, ik heb lastige momenten; ja, ik heb soms zin om te bleiten of om deze ervaring te delen met iemand vertrouwd, maar als de nood het hoogst is, is de oplossing meestal dichtbij. En dan heb ik nog weinig moeite met in gebrekkig Spaans uitleg of hulp te vragen aan vreemden. Want uiteindelijk zijn we allemaal gelijk, en stonden er ook nu mensen hun familielid uit te wuiven, wenen ook andere mensen (zoals die zieke beebie op de bus ganse nacht), voelen anderen zich soms ook alleen en zijn we allemaal op zoek... naar iets dat ons drijft, motiveert, ontroert of gelukkig maakt. Achteraf gezien is het feit dat ik een lastige dag had gisteren alleen maar het bewijs dat ik in BsAs een schitterende tijd heb gehad, enorm mooie en warme mensen heb leren kennen, en er ten volle heb van genoten.
(De zee, ik zie de zee - en zo blauw - adrenalinestoot!)
Op naar nieuwe indrukken, ervaringen en mensen. en! de natuur.
Nog iets dat ik toch wil meegeven. Gisteravond na het avondmaal kwam de 'steward' nog rond en vroeg aan iedereen "wiki?" Ik verstond het niet, maar de meesten zeiden nee, dus zei ik ook maar nee. Even later kwam de man bij enkele mensen een glas met drank afgeven. "Wiki" dacht ik: "Whisky" natuurlijk en ik kon een lach niet onderdrukken. It just made my day!
Sunday, November 25, 2007
Battles
Gewoon om jullie even te laten weten: mijn laatste avond in BsAs werd gevierd met een optreden van Battles uit Nueva York. En van jetje dat ze gegeven hebben!
Samen met een Mojito en daarna een Daiquiri Durazno (perzik), maakten ze mijn afscheid van Buenos Aires by night compleet!
Samen met een Mojito en daarna een Daiquiri Durazno (perzik), maakten ze mijn afscheid van Buenos Aires by night compleet!
Monday, November 19, 2007
here comes the sun little darling
Hoera, eindelijk heeft de zon zijn intrede in BsAs gedaan. Vorige week was echt kou, ik heb zelfs mijn handschoenen,fleece en sjaal boven gehaald. Maar vrijdag kwamen de zonnestralen, en ze hebben ons niet meer verlaten. Driewerf hoera, wat het is nogmaals bevestigd dat de zon echt veel doet met een mens, zijn humeur en het leven in een grote stad als dit.
Met een blauwe hemel, que calor en af en toe een briesje kon ik onmogelijk binnenblijven. Entonces, een verslagje van de afgelopen dagen:
Vrijdag begon met een bezoekje aan de parken in Palermo (een van de vele wijken hier in BsAs), gekend onder de gemeenschappelijke naam `Parques 3 de febrero´. Wat een groen hier in de stad, das echt onbeschrijflijk. Er zijn zoveel parken hier, van de kleine perkjes met een standbeeld op bijna elke hoek van het straat over enorme groene vlaktes tot botanische tuinen met vijvers, meertjes etc. Samen met Christina dook ik in een pedalo om te genieten van de zon, omgeving en verschrikkelijke gepiep van mijn pedaal :)
Ook de botanische tuin werd bezocht en daar was een superfijne tentoonstelling over `Reciclarte´ (zie de fotos op mijn site).
Zaterdag stond al sinds ik hier aangekomen ben in mijn agenda gemarkeerd want het was dan `Marcha del Orgullo Gay´wat zoveel betekent als... inderdaad, the gay parade. Dylan, een fiere homo van het hostel was al zenuwachtig en enthousiast uren op voorhand. En uiteindelijk was het inderdaad wel de moeite, een groot feest in de straten met uiteraard veel drank, homos, transeksuelen en andere grappige creaturen :)
Toevallig had ik de avond ervoor ontdekt dat er een groot Lindy Hop feest was met een Lindy Hop Battle en een orkestje en waren er zowaar 3 meisjes van het hostel die de Lindy Hop kenden (de twee zwitserse en christina). Gezien Christina te zat was en Sonja in Uruguay, ging ik met Nina. Omdat het 20pesos entrada was en we eigenlijk enkel oude koppels zagen toekomen, vroegen we voor de zekerheid toch maar of er ook gedanst ging worden... "Gohneen, niet echt, maar je mag altijd..." was het antwoord en de ontgoochelde blik op onze gezichten sprak waarschijnlijk boekdelen. Tot zover Lindy Hop in Buenos Aires.
De volgende dag werd een dagje markten op de traditionele Feria de Matadores, aan de rand van de grote stad. Een superfijne sfeer, gauchos dansen er op traditionele muziek en je kan er enkele van de traditionele gerechten van het noordwesten van Argentinie proberen (waar ik als de tijd rijp is wel weer een berichtje over zal posten). Na me verliezen in het ingewikkelde netwerk van colectivos (bussen) kwam ik nog net op tijd om de chicas suizas vaarwel te zeggen. Mijn beloofde appelcake werd een net gekocht pakje koekjes, maar het was even oprecht gegeven. Het werd nog een rustige avond met een gezellig dobbelsteenspel.
Op maandag trok ik de stad in, om te genieten van een supermooie kleine tentoonstelling van legende Leon Ferrari. De zon trok me naar een van de vele plekjes groen in deze stad en een bezoekje aan de grootste bloem die ik al gezien heb. Deze grote aluminium bloem opent elke dag zijn blaadjes en sluit ze weer als het donker wordt (desalniettemin waren ze al dicht toen ik er was om 16h ofzo) sAvonds kwam er alweer een afscheid aan, gezien Christina voor de trouw van haar vriendin naar Cordoba trok.
De laatste dagen geniet ik van de zon, en van de laatste activiteiten hier in Buenos Aires (naar de cinema gaan, musea bezoeken, door wijken wandelen die ik nog niet bezocht heb). Het wordt immers tijd om andere oorden op te zoeken: zaterdag begint mijn tocht geleidelijk aan naar het einde van de wereld. Ik kijk enorm uit naar de vrijheid en schoonheid van moeder aarde, al is het ook niet evident om de veilige thuishaven die ik hier heb ontmoet en gecreeerd achter te laten. Maar... there´s nowhere to go but on. Vamos a ver...
Met een blauwe hemel, que calor en af en toe een briesje kon ik onmogelijk binnenblijven. Entonces, een verslagje van de afgelopen dagen:
Vrijdag begon met een bezoekje aan de parken in Palermo (een van de vele wijken hier in BsAs), gekend onder de gemeenschappelijke naam `Parques 3 de febrero´. Wat een groen hier in de stad, das echt onbeschrijflijk. Er zijn zoveel parken hier, van de kleine perkjes met een standbeeld op bijna elke hoek van het straat over enorme groene vlaktes tot botanische tuinen met vijvers, meertjes etc. Samen met Christina dook ik in een pedalo om te genieten van de zon, omgeving en verschrikkelijke gepiep van mijn pedaal :)
Ook de botanische tuin werd bezocht en daar was een superfijne tentoonstelling over `Reciclarte´ (zie de fotos op mijn site).Zaterdag stond al sinds ik hier aangekomen ben in mijn agenda gemarkeerd want het was dan `Marcha del Orgullo Gay´wat zoveel betekent als... inderdaad, the gay parade. Dylan, een fiere homo van het hostel was al zenuwachtig en enthousiast uren op voorhand. En uiteindelijk was het inderdaad wel de moeite, een groot feest in de straten met uiteraard veel drank, homos, transeksuelen en andere grappige creaturen :)
Toevallig had ik de avond ervoor ontdekt dat er een groot Lindy Hop feest was met een Lindy Hop Battle en een orkestje en waren er zowaar 3 meisjes van het hostel die de Lindy Hop kenden (de twee zwitserse en christina). Gezien Christina te zat was en Sonja in Uruguay, ging ik met Nina. Omdat het 20pesos entrada was en we eigenlijk enkel oude koppels zagen toekomen, vroegen we voor de zekerheid toch maar of er ook gedanst ging worden... "Gohneen, niet echt, maar je mag altijd..." was het antwoord en de ontgoochelde blik op onze gezichten sprak waarschijnlijk boekdelen. Tot zover Lindy Hop in Buenos Aires.
De volgende dag werd een dagje markten op de traditionele Feria de Matadores, aan de rand van de grote stad. Een superfijne sfeer, gauchos dansen er op traditionele muziek en je kan er enkele van de traditionele gerechten van het noordwesten van Argentinie proberen (waar ik als de tijd rijp is wel weer een berichtje over zal posten). Na me verliezen in het ingewikkelde netwerk van colectivos (bussen) kwam ik nog net op tijd om de chicas suizas vaarwel te zeggen. Mijn beloofde appelcake werd een net gekocht pakje koekjes, maar het was even oprecht gegeven. Het werd nog een rustige avond met een gezellig dobbelsteenspel.
Op maandag trok ik de stad in, om te genieten van een supermooie kleine tentoonstelling van legende Leon Ferrari. De zon trok me naar een van de vele plekjes groen in deze stad en een bezoekje aan de grootste bloem die ik al gezien heb. Deze grote aluminium bloem opent elke dag zijn blaadjes en sluit ze weer als het donker wordt (desalniettemin waren ze al dicht toen ik er was om 16h ofzo) sAvonds kwam er alweer een afscheid aan, gezien Christina voor de trouw van haar vriendin naar Cordoba trok.
De laatste dagen geniet ik van de zon, en van de laatste activiteiten hier in Buenos Aires (naar de cinema gaan, musea bezoeken, door wijken wandelen die ik nog niet bezocht heb). Het wordt immers tijd om andere oorden op te zoeken: zaterdag begint mijn tocht geleidelijk aan naar het einde van de wereld. Ik kijk enorm uit naar de vrijheid en schoonheid van moeder aarde, al is het ook niet evident om de veilige thuishaven die ik hier heb ontmoet en gecreeerd achter te laten. Maar... there´s nowhere to go but on. Vamos a ver...
Thursday, November 15, 2007
integration moves
In het kader van mijn verwoede pogingen om me te integreren in deze nieuwe omgeving (het drinken van ondrinkbaar bittere mate, genieten van het superlekkere vlees, bijkomen door de zoete facturas y dulces, een boek van Borges in het spaans lezen en om de vijf woorden iets opzoeken, me aanpassen aan het BsAs ritme, genieten van home deliveries sin cargo etc etc etc) heb ik gisteren de tot nu toe ultieme zet gedaan:
Ik ben nu ook 'Personal', das een van de operators hier en vanaf nu kunnen jullie deze chica dus bereiken op: +54 11 30087713
Keep in touch!
Ik ben nu ook 'Personal', das een van de operators hier en vanaf nu kunnen jullie deze chica dus bereiken op: +54 11 30087713
Keep in touch!
mmmmmmmeat y dulces
Ik had beloofd om het nog even te hebben over het Argentijnse eten en drinken. Tot nu toe kan ik natuurlijk enkel spreken over wat ik in BsAs al ervaren of gezien heb. Maar ik zal jullie op de hoogte houden als ik nieuwe lekkernijen ontdek.
Argentina is echt wel hét land van carne, vlees. Iemand vertelde me onlangs hoeveel koeien hier per jaar geslacht worden, ik kan me niet meer herinneren hoeveel maar ik weet wel nog dat mijn mond openviel. Je vindt hier vlees in alle maten en kleuren, dikwijls kom je op straat gewoon een vitrine tegen waarin zo goed als een volledige koe of varken omhoog hangt, bovendien zijn er talloze parrilla's, restaurants waar jouw keuze van vlees op een bbq gegrild wordt. Die bbq neemt al gauw een volledige muur in beslag en wordt meestal bediend door 1 of 2 mannen die het vuur warm houden (lees: kolen die in het ene deel van de parrilla heet worden verspreiden over de rest van de parrilla) en het vlees voor je ogen versnijden en klaarmaken. Zo'n bbqs of grills worden - uiteraard in kleiner formaat - ook regelmatig in huiselijk gezelschap gehouden en worden dan asado genoemd. Ik heb er zo al 2 achter de rug hier op het dakterras van het hostel, en vanavond komt de derde eraan. Vanavond staan er echter enkel chinchulines op de menu, wat zoveel betekent als 'ingewanden' en das nu toch echt mijn ding niet. Persoonlijk hou ik liever van een supermalse bife de lomo (een goed biefstuk), bife de chorizo (dunner biefstuk van een ander deel van de koe :) ), een chorizo (worst), asado de tira (ribbekes), vacio (langwerpig stuk vlees met een dikke reep vet aan) of iets van cordero (lamsvlees). Ook morcillo (oftewel bloedworst) laat ik liever aan mijn neus en maag voorbij gaan. Daarnaast zijn er ook nog veel kiosko's of kraampjes die allerlei soorten comida de mierda (junkfood) verkopen, zoals pancho (hotdog), choripan (hotdog maar met een 'echte' worst), hamburguesas, milanesa (wat wij schnitzel zouden noemen) en nog veel meer. Aan koolhydraten geen tekort dus.
Naast vleeseters zijn Argentijnen ook echt wel liefhebbers van zoetigheden, of dulces. Supermarkten en kiosko's zijn gevuld met allerlei koekjes, snoepjes, snackrepen en alfajores. Dat laatste zijn een soort van zachte cakejes gevuld met een soort zoete gelei. Ze bestaan in verschillende smaken, maar meest typisch is toch wel dulce de leche. Dat is eigenlijk dé smaak voor zoetigheid en is een soort van dikke kleverige brij met caramelsmaak. In de straten worden je neusgaten meteen gevuld door een zoete geur, verspreid door de vele kraampjes die popcorn en allerlei soorten gecarameliseerde noten verkopen, genaamd garrapiñada. Tot slot zijn er ook nog talloze bakkerijen, panaderias of confiterias, die naast superlekkere taarten en cakes ook facturas verkopen. Facturas zijn wat wij boterkoekjes noemen, en bestaan uiteraard opnieuw in allerlei smaken, van een simpele medialuna (croissant) tot rijk gevulde met dulce de leche of creme. Voor geen geld kan je ze trouwens ook samen met een koffie bestellen in een van de vele cafes of tearooms.
Over koffie gesproken, net als in Italie bestel je hier niet gewoon 'un cafe', maar moet je specifieren. Un cafe con leche wordt hier het meeste besteld. Het is echter geen kopje koffie met een scheutje melk, maar wat wij een koffie verkeerd noemen. Koffie met een scheutje melk bestaat hier eigenlijk niet, of je moet een cortado nemen, wat koffie met melkschuim is. Maar dan een kleine koffie zoals een expresso. Wil je een gewone tas koffie met melk(schuim) dan bestel je best een cafe doble cortado. Een gewone tas koffie (en dus geen kleintje) is een americano of un cafe doble. Bovendien bestaat er ook koffie met een ietiepietie beetje melk... dat wordt dan un cafe lagrimoso (met letterlijk een traan melk). Naast koffie bestaat er natuurlijk ook thee. Dé thee hier is mate (spreek uit matee) , een typische Argentijnse kruidenthee, gedronken uit een speciale kop, de mate, met een metalen rietje, la bombilla. De smaak verschilt naargelang de kruidenmix, maar is meestal vrij tot erg bitter. De kop wordt telkens opnieuw gevuld met warm water en doorgegeven tussen vrienden. Ben je een chocoladeliefhebber (dan blijf je beter in Belgie want de chocolade is hier van magere kwaliteit), maar dan kan je wel genieten van een submarino. Je krijgt dan een warme kop melk waar je zelf een stuk chocolade mag in onderdompelen.
Argentina is echt wel hét land van carne, vlees. Iemand vertelde me onlangs hoeveel koeien hier per jaar geslacht worden, ik kan me niet meer herinneren hoeveel maar ik weet wel nog dat mijn mond openviel. Je vindt hier vlees in alle maten en kleuren, dikwijls kom je op straat gewoon een vitrine tegen waarin zo goed als een volledige koe of varken omhoog hangt, bovendien zijn er talloze parrilla's, restaurants waar jouw keuze van vlees op een bbq gegrild wordt. Die bbq neemt al gauw een volledige muur in beslag en wordt meestal bediend door 1 of 2 mannen die het vuur warm houden (lees: kolen die in het ene deel van de parrilla heet worden verspreiden over de rest van de parrilla) en het vlees voor je ogen versnijden en klaarmaken. Zo'n bbqs of grills worden - uiteraard in kleiner formaat - ook regelmatig in huiselijk gezelschap gehouden en worden dan asado genoemd. Ik heb er zo al 2 achter de rug hier op het dakterras van het hostel, en vanavond komt de derde eraan. Vanavond staan er echter enkel chinchulines op de menu, wat zoveel betekent als 'ingewanden' en das nu toch echt mijn ding niet. Persoonlijk hou ik liever van een supermalse bife de lomo (een goed biefstuk), bife de chorizo (dunner biefstuk van een ander deel van de koe :) ), een chorizo (worst), asado de tira (ribbekes), vacio (langwerpig stuk vlees met een dikke reep vet aan) of iets van cordero (lamsvlees). Ook morcillo (oftewel bloedworst) laat ik liever aan mijn neus en maag voorbij gaan. Daarnaast zijn er ook nog veel kiosko's of kraampjes die allerlei soorten comida de mierda (junkfood) verkopen, zoals pancho (hotdog), choripan (hotdog maar met een 'echte' worst), hamburguesas, milanesa (wat wij schnitzel zouden noemen) en nog veel meer. Aan koolhydraten geen tekort dus.
Naast vleeseters zijn Argentijnen ook echt wel liefhebbers van zoetigheden, of dulces. Supermarkten en kiosko's zijn gevuld met allerlei koekjes, snoepjes, snackrepen en alfajores. Dat laatste zijn een soort van zachte cakejes gevuld met een soort zoete gelei. Ze bestaan in verschillende smaken, maar meest typisch is toch wel dulce de leche. Dat is eigenlijk dé smaak voor zoetigheid en is een soort van dikke kleverige brij met caramelsmaak. In de straten worden je neusgaten meteen gevuld door een zoete geur, verspreid door de vele kraampjes die popcorn en allerlei soorten gecarameliseerde noten verkopen, genaamd garrapiñada. Tot slot zijn er ook nog talloze bakkerijen, panaderias of confiterias, die naast superlekkere taarten en cakes ook facturas verkopen. Facturas zijn wat wij boterkoekjes noemen, en bestaan uiteraard opnieuw in allerlei smaken, van een simpele medialuna (croissant) tot rijk gevulde met dulce de leche of creme. Voor geen geld kan je ze trouwens ook samen met een koffie bestellen in een van de vele cafes of tearooms.
Over koffie gesproken, net als in Italie bestel je hier niet gewoon 'un cafe', maar moet je specifieren. Un cafe con leche wordt hier het meeste besteld. Het is echter geen kopje koffie met een scheutje melk, maar wat wij een koffie verkeerd noemen. Koffie met een scheutje melk bestaat hier eigenlijk niet, of je moet een cortado nemen, wat koffie met melkschuim is. Maar dan een kleine koffie zoals een expresso. Wil je een gewone tas koffie met melk(schuim) dan bestel je best een cafe doble cortado. Een gewone tas koffie (en dus geen kleintje) is een americano of un cafe doble. Bovendien bestaat er ook koffie met een ietiepietie beetje melk... dat wordt dan un cafe lagrimoso (met letterlijk een traan melk). Naast koffie bestaat er natuurlijk ook thee. Dé thee hier is mate (spreek uit matee) , een typische Argentijnse kruidenthee, gedronken uit een speciale kop, de mate, met een metalen rietje, la bombilla. De smaak verschilt naargelang de kruidenmix, maar is meestal vrij tot erg bitter. De kop wordt telkens opnieuw gevuld met warm water en doorgegeven tussen vrienden. Ben je een chocoladeliefhebber (dan blijf je beter in Belgie want de chocolade is hier van magere kwaliteit), maar dan kan je wel genieten van een submarino. Je krijgt dan een warme kop melk waar je zelf een stuk chocolade mag in onderdompelen.
Voorlopig is dat het belangrijkste denk ik, of wat me al het meest opgevallen is. Ohja, het bier is hier best nog wel te drinken en wordt per liter besteld. De bekendste merken zijn Quilmes of... uiteraard Stella! Nog een weetje: alles wordt hier thuisgeleverd, van je inkopen in de supermarkt (die Coto noemt), over pizzas en alle soorten eten tot je gewassen kleren, meubels,... Met een telefoonboek en je eigen adres kom je hier dus al een heel eind, maar je zou ook zoveel missen (waaronder de levendige sfeer in de restaurants, waar het beroep van mesero (ober) echt wel heel serieus genomen wordt).
Buen aprovecho!
Tuesday, November 13, 2007
el ritmo de BsAs
Hola
Ondertussen zit ik hier al bijna twee weken en zal ik eens wat beginnen vertellen over het leven hier in Buenos Aires, el capital federal of simpelweg BsAs
Laat ik beginnen met el ritmo de BsAs dat toch wel danig verschilt van ons ritme. Zeker onder studenten en reizigers, zeg maar het niet-werkvolk, domineert een bioritme dat de helft van de dag met de helft van de nacht combineert.
Opstaan voor 11u komt heel zelden voor en doet men dus zeg maar enkel als het nodig is (om te gaan werken of als je de bus of vlieger ofzo moet halen). Ontbijten doe ik tussen 12u en 13u met een kommetje muesli en een yogurt. Ohjee, daar gaat mijn integratiestrategie want hoewel je ze wel vindt in de supermarkt, behoren muesli en kellogs zelden tot het ontbijt van de doorsnee Argentijn. Een kopje mate met enkele facturas gaat er daarentegen altijd in (later meer over het Argentijnse eten en drinken). Na een beetje relaxen en een douchke trek ik meestal de stad in, om wat te wandelen, een museum te bezichtigen, de toerist uit te hangen, een ijsje te gaan eten, typische marktjes af te schuimen of gewoon wat te relaxen in het park. Tussen 17u en 18u eten we iets kleins, zoals een stuk fruit (ohjee, weeral een slechte integratiemove van me, ze eten hier liever dulces) een koekje of wat crackers met kaas of wat je wil... Zorg gewoon dat je honger overgaat... want het avondeten staat pas ten vroegste om 22u op tafel. In het hostel koken en eten we meestal samen, en dat dan rond 23u. Erna is er nog tijd om gezellig samen een filmpke te zien, wat te babbelen, naar een (tango)bar gaan of een feestje te bouwen. In een boliche (discotheek of club) valt absoluut niets te beleven voor 2u. Ze komen pas goed op gang rond 3u-4u en blijven open tot 7u 's ochtends. In het weekend kan je dan nog naar afterparties in clubs die tot 14u of zelfs langer openblijven :)
Alles is eigenlijk aan dit ritme aangepast: supermarkten blijven elke dag open tot 22u, kiosko's (waar je allerlei soorten snacks en drank) tot 00u, de laatavondfilm is rond 1u30 of zelfs 2u, musea blijven open tot 20u-21u, etc.
Ik heb toch wel enkele dagen nodig gehad om me aan dit ritme aan te passen... Eraan ontsnappen is geen optie als je graag wat sociaal contact (onder)houdt, als je echter eens rustig op je gemak een lange douche wil nemen, naar de muziek wil luisteren die jij kiest, de pc voor jou alleen wil.. dan is de ochtend een zegen. Een zegen die me helaas zelden tegemoet komt :)
Ondertussen ben ik het ritme gewoon, knort mijn maag niet meer als een gigantisch varken en hou ik van the city that never sleeps.
Ondertussen zit ik hier al bijna twee weken en zal ik eens wat beginnen vertellen over het leven hier in Buenos Aires, el capital federal of simpelweg BsAs
Laat ik beginnen met el ritmo de BsAs dat toch wel danig verschilt van ons ritme. Zeker onder studenten en reizigers, zeg maar het niet-werkvolk, domineert een bioritme dat de helft van de dag met de helft van de nacht combineert.
Opstaan voor 11u komt heel zelden voor en doet men dus zeg maar enkel als het nodig is (om te gaan werken of als je de bus of vlieger ofzo moet halen). Ontbijten doe ik tussen 12u en 13u met een kommetje muesli en een yogurt. Ohjee, daar gaat mijn integratiestrategie want hoewel je ze wel vindt in de supermarkt, behoren muesli en kellogs zelden tot het ontbijt van de doorsnee Argentijn. Een kopje mate met enkele facturas gaat er daarentegen altijd in (later meer over het Argentijnse eten en drinken). Na een beetje relaxen en een douchke trek ik meestal de stad in, om wat te wandelen, een museum te bezichtigen, de toerist uit te hangen, een ijsje te gaan eten, typische marktjes af te schuimen of gewoon wat te relaxen in het park. Tussen 17u en 18u eten we iets kleins, zoals een stuk fruit (ohjee, weeral een slechte integratiemove van me, ze eten hier liever dulces) een koekje of wat crackers met kaas of wat je wil... Zorg gewoon dat je honger overgaat... want het avondeten staat pas ten vroegste om 22u op tafel. In het hostel koken en eten we meestal samen, en dat dan rond 23u. Erna is er nog tijd om gezellig samen een filmpke te zien, wat te babbelen, naar een (tango)bar gaan of een feestje te bouwen. In een boliche (discotheek of club) valt absoluut niets te beleven voor 2u. Ze komen pas goed op gang rond 3u-4u en blijven open tot 7u 's ochtends. In het weekend kan je dan nog naar afterparties in clubs die tot 14u of zelfs langer openblijven :)
Alles is eigenlijk aan dit ritme aangepast: supermarkten blijven elke dag open tot 22u, kiosko's (waar je allerlei soorten snacks en drank) tot 00u, de laatavondfilm is rond 1u30 of zelfs 2u, musea blijven open tot 20u-21u, etc.
Ik heb toch wel enkele dagen nodig gehad om me aan dit ritme aan te passen... Eraan ontsnappen is geen optie als je graag wat sociaal contact (onder)houdt, als je echter eens rustig op je gemak een lange douche wil nemen, naar de muziek wil luisteren die jij kiest, de pc voor jou alleen wil.. dan is de ochtend een zegen. Een zegen die me helaas zelden tegemoet komt :)
Ondertussen ben ik het ritme gewoon, knort mijn maag niet meer als een gigantisch varken en hou ik van the city that never sleeps.
Saturday, November 03, 2007
new york new york
Het lijkt al zo lang geleden, dat ik met moeite weet waar te beginnen in mijn eerste echte blogpost vanop mijn avontuur... Een avontuur dat nu echt wel gestart is: gisteren in Buenos Aires aangekomen, en via meisje dat ik leren kennen heb op luchthaven hier in een hostel terechtgekomen...
Maar over wat de bruisende hoofdstad van Argentinie allemaal te bieden heeft zal ik later vertellen... for now: New York, New York!
New York is gewoon prachtig... wauw wauw en nog eens wauw en nog meer van die adjectieven die een mondopenvallend idee beschrijven. Een aanrader voor iedereen, en al zeker voor diegenen die denken om me te komen opzoeken: geef alsjeblief die paar euros en dollars meer uit om een stopover in NY te maken!!
De eerste dag was ik te laat voor een wandeling met de groep van het Rits (samen met Ellen en Ira en Lies en Lore en Nico en Jan en Ivan en nog vele kiendjes), en ben ik na een lastige check-in gewoon in het hostel in slaap gevallen. Doodmoe was ik, na de lange vliegreis en het supergezellige afscheid in Zaventem... Het gevoel beschrijven als ik op de vlieger zat is moeilijk, maar ik kan alvast meegeven dat ik nog nooit èn met een gelukzalige glimlach op mijn gezicht èn met een vervelende krop in mijn keel tegelijk heb rondgelopen...
De tweede dag stond er een wandeling van Uptown (waar ons hostel gelegen was, aan 103rd street bij central park) naar Downtown op het programma. Maar die kon natuurlijk niet beginnen zonder een stevig ontbijt (lees: pancakes of eggs sunny side up) in ons sindsdien vaste stekje op Broadway. Je komt binnen en je waant je in Pulp Fiction, echt een typische rood-witte bar...zalig! En zo was ook de wandeling, via Central Park en het Guggenheim museum (nee, niet binnen geweest), het economische midtown district met the Empire State en Rockefeller Center en the Chrysler Building, naar de studentenbuurt rond Washington Square. En daar stond ons op het einde van onze wandeling een gezellig potten-en-pannen-slaande negro-groove te wachten "2 dollars for a picture" en een boel ambiance er gratis bovenop. Gezellig gaan eten en zelfs nog een karaoke eindigden onze vermoeiende dag.
De volgende dag eerst lekker uitgeslapen en ontbeten, om dan naar de studios van Manhatten Tv te gaan... Super hoor: iedereen kan gewoon een video met gelijk welke inhoud (zolang die niet illegaal is) binnensmijten en die gasten zenden dat uit op 8 public tv channels... Zalig toch?! (Ik weet al waar onze sketches naartoe moeten, hihi). Nadien een ferry-tochtje op de Hudson River alwaar Miss Liberty ons al van ver stond op te wachten... uitwaaien en zonsondergang op de indrukwekkende skyline van NY City... wat wil een mens nog meer... Wel, een mens wìl en krijgt meer in NY, namelijk een liftje naar kweet-niet-meer-hoeveel verdiepingen hoog op de Observation Deck van Rockefeller Center, met een nachtelijk uitzicht over NY. Echt ongelooflijk was dat... ik dacht bij mezelf: "dit zijn de eerste beelden van een zeer verscheiden reeks die op mijn netvlies gaan blijven hangen gedurende deze trip" Een aantal metro-stops verder waanden we ons plots in China voor een afsluitend dinner bij een oh-zo-grappige en nieuwsgierige chinees.
De laatste dag van oktober bracht ons... Halloween!! Ja, de Halloween parade in NY City is toch wel een belevenis: met een paar pintjes lekker illegaal onder de arm en een fototoestel ready-to-shoot zagen we de meest vreemde creaturen passeren. My favorites: een man die een twisterlaken tot pak had gemaakt (we sure did play him ;) ) en iemand die gewoon een zwarte zak over zijn hoofd had (look, there's a black guy over there). De parade voorafgaand was overdag een wandeling in Brooklyn, over de magische brug, eindigend in het toch wel stilmakend ground zero. Verder zijn we voor dinner nog afgezet door een - wel lekkere - indier (zijn eten was lekker... de indier zelf een pak minder), maar we lieten het niet aan ons hart komen ("sorry... i need this table" - "sorry, but we need our change")
De laatste dag was Harlem time... wát een sfeer in die wijk... black people are cool, no doubt about that! Jammergenoeg moest ik 's avonds alweer in de buik van een ijzeren vogel kruipen en heb ik een naar ik horen zeggen nu al legendarisch concert in de Harlemse bar "Lenox Lounge" moeten missen...
Ondertussen heeft die ijzeren vogel me naar andere en vooral warmere oorden gebracht, helaas zonder afscheid te kunnen nemen van Ellen, Ira, Lies en co (door stomme metro-problemen). Even een vervelend moment, maar even later was dat alweer vergeten... Komen en gaan, afscheid en ontmoeten... het zal nog zoveel gebeuren op mijn tripje...
Fotos staan ondertussen op http://www.flickr.com/photos/mwoi (en nee, er is niet gecensureerd dus er staat vanalles tussen)
Hasta luego y beso a todos
Maar over wat de bruisende hoofdstad van Argentinie allemaal te bieden heeft zal ik later vertellen... for now: New York, New York!
New York is gewoon prachtig... wauw wauw en nog eens wauw en nog meer van die adjectieven die een mondopenvallend idee beschrijven. Een aanrader voor iedereen, en al zeker voor diegenen die denken om me te komen opzoeken: geef alsjeblief die paar euros en dollars meer uit om een stopover in NY te maken!!
De eerste dag was ik te laat voor een wandeling met de groep van het Rits (samen met Ellen en Ira en Lies en Lore en Nico en Jan en Ivan en nog vele kiendjes), en ben ik na een lastige check-in gewoon in het hostel in slaap gevallen. Doodmoe was ik, na de lange vliegreis en het supergezellige afscheid in Zaventem... Het gevoel beschrijven als ik op de vlieger zat is moeilijk, maar ik kan alvast meegeven dat ik nog nooit èn met een gelukzalige glimlach op mijn gezicht èn met een vervelende krop in mijn keel tegelijk heb rondgelopen...
De tweede dag stond er een wandeling van Uptown (waar ons hostel gelegen was, aan 103rd street bij central park) naar Downtown op het programma. Maar die kon natuurlijk niet beginnen zonder een stevig ontbijt (lees: pancakes of eggs sunny side up) in ons sindsdien vaste stekje op Broadway. Je komt binnen en je waant je in Pulp Fiction, echt een typische rood-witte bar...zalig! En zo was ook de wandeling, via Central Park en het Guggenheim museum (nee, niet binnen geweest), het economische midtown district met the Empire State en Rockefeller Center en the Chrysler Building, naar de studentenbuurt rond Washington Square. En daar stond ons op het einde van onze wandeling een gezellig potten-en-pannen-slaande negro-groove te wachten "2 dollars for a picture" en een boel ambiance er gratis bovenop. Gezellig gaan eten en zelfs nog een karaoke eindigden onze vermoeiende dag.
De volgende dag eerst lekker uitgeslapen en ontbeten, om dan naar de studios van Manhatten Tv te gaan... Super hoor: iedereen kan gewoon een video met gelijk welke inhoud (zolang die niet illegaal is) binnensmijten en die gasten zenden dat uit op 8 public tv channels... Zalig toch?! (Ik weet al waar onze sketches naartoe moeten, hihi). Nadien een ferry-tochtje op de Hudson River alwaar Miss Liberty ons al van ver stond op te wachten... uitwaaien en zonsondergang op de indrukwekkende skyline van NY City... wat wil een mens nog meer... Wel, een mens wìl en krijgt meer in NY, namelijk een liftje naar kweet-niet-meer-hoeveel verdiepingen hoog op de Observation Deck van Rockefeller Center, met een nachtelijk uitzicht over NY. Echt ongelooflijk was dat... ik dacht bij mezelf: "dit zijn de eerste beelden van een zeer verscheiden reeks die op mijn netvlies gaan blijven hangen gedurende deze trip" Een aantal metro-stops verder waanden we ons plots in China voor een afsluitend dinner bij een oh-zo-grappige en nieuwsgierige chinees.
De laatste dag van oktober bracht ons... Halloween!! Ja, de Halloween parade in NY City is toch wel een belevenis: met een paar pintjes lekker illegaal onder de arm en een fototoestel ready-to-shoot zagen we de meest vreemde creaturen passeren. My favorites: een man die een twisterlaken tot pak had gemaakt (we sure did play him ;) ) en iemand die gewoon een zwarte zak over zijn hoofd had (look, there's a black guy over there). De parade voorafgaand was overdag een wandeling in Brooklyn, over de magische brug, eindigend in het toch wel stilmakend ground zero. Verder zijn we voor dinner nog afgezet door een - wel lekkere - indier (zijn eten was lekker... de indier zelf een pak minder), maar we lieten het niet aan ons hart komen ("sorry... i need this table" - "sorry, but we need our change")
De laatste dag was Harlem time... wát een sfeer in die wijk... black people are cool, no doubt about that! Jammergenoeg moest ik 's avonds alweer in de buik van een ijzeren vogel kruipen en heb ik een naar ik horen zeggen nu al legendarisch concert in de Harlemse bar "Lenox Lounge" moeten missen...
Ondertussen heeft die ijzeren vogel me naar andere en vooral warmere oorden gebracht, helaas zonder afscheid te kunnen nemen van Ellen, Ira, Lies en co (door stomme metro-problemen). Even een vervelend moment, maar even later was dat alweer vergeten... Komen en gaan, afscheid en ontmoeten... het zal nog zoveel gebeuren op mijn tripje...
Fotos staan ondertussen op http://www.flickr.com/photos/mwoi (en nee, er is niet gecensureerd dus er staat vanalles tussen)
Hasta luego y beso a todos
Subscribe to:
Posts (Atom)
