one more night

Inderdaad... nog één nachtje slapen in mijn vertrouwde bedje in mijn vertrouwde stekje in Cusco.

Alhoewel... van slapen is er niet veel in huis gekomen :)
Een stresserende laatste dag, met lastminute souvenirshoppen en traditionele gerechten eten; erna een stevig afscheidsfeestje met thuiskomst om 7u vanmorgen... en dan: nog inpakken... Tsja, met 'op tijd zijn' heeft ons Isa nog niet veel beterschap geboekt :)

Ondertussen zit ik op de luchthaven in Lima, te wachten op mijn vlucht naar Miami, die al een uur vertraging heeft... waardoor ik gevaar loop mijn connectie naar NYC te missen... maar dat zijn zorgen voor later.

Deze namiddag werd 'mijn' Cusco verlaten, niet zonder het dubbele vervelend gevoel in de buik en de vochtige oogjes. De voorbije maanden heb ik mijn eigen leven in Cusco opgebouwd, heb ik er gewerkt, in mijn eigen apartementje gewoond (met schitterend dakterras), tot een hechte vriendenkring behoord, zotte en zatte avonden en nachten meegemaakt, lekker gegeten, van de zon genoten, verliefdheidsvlinders gevoeld en laten gaan, deel uitgemaakt van de kleine buurt die bohemian san blas is, stamgast geworden in een bar en een restaurant, eersterijfan van TutnFunk en Hijos de Cain (een respectievelijke funk- en reggaeband), mensen gratis op de sofa laten logeren, gelindyhopt, een anders reizen groep begeleid op de Lares trek, mijn vriendinnetjes rondgeleid, etc.

Het familiale 'thuis'gevoel en het 'gewone' leven waar ik al een tijdje naar op zoek was gedurende mijn reis, heb ik ten volle herontdekt en gevoeld in Cusco. De groep vrienden waartoe ik behoorde, is de laatste week alleen maar hechter geworden: Argentijnen Sebastian en Bruno, allerliefste Aussies Natalie en Katie, crazy san franciscaanse Laney, Frans-Koreaanse Celine... geen dag ging voorbij zonder elkaar te ontmoeten, regelmatig aangevuld met het gezelschap van muzikanten Federico en Nachos, chefs Ariel en Carlos... 'Next stop: Belgium' of 'Next stop: Australia' zijn vandaag oprecht toegegeven... want het idee elkaar na 3maand intens samenleven nooit meer terug te zien is te raar... en doet ook teveel pijn.

Allemaal zo verschillend, en toch goed overeenkomen. Toen mijn vriendinnetjes (de liefsten Ellen, Kat en Jose) hier op bezoek waren, was ik eigenlijk klaar om Cusco te verlaten... grotendeels denk ik omdat 'thuis' dan even uit Belgie kwam, en omdat ik dan echt helemaal mezelf kon zijn, en dat niet zo simpel is. Maar in de voorbije anderhalve week, heb ik ontdekt dat Cusco, en vooral mijn vriendengroep ook echt wel 'thuis' zijn (geweest). En ondertussen weet ik heel goed dat 'thuis' verlaten best wel moeilijk is. Het is mooi om plots te beseffen dat mijn trip een opeenvolging is geweest van 'op zoek zijn naar thuis', heel hard soms, en 'thuis vinden' en dan helaas ook 'thuis verlaten'...


Anderzijds staat er nu natuurlijk een gigantische deur voor me op ontploffen... van de explosiviteit, ethniciteit, bruisendheid, drukte, etceteraheid die NYC is... Wat er precies op me staat te wachten, kan ik natuurlijk nog niet verhalen... maar dat de woorden zot en crazy en hot en hip en cool de beschrijving zullen vullen, daar kan je vanop aan.
Ik kijk enorm uit naar de diversiteit die NY me te bieden heeft, de ontdekking van een nieuwe thuis, met nieuwe vrienden, een stekje, een werkje (al schrikt die zoektocht natuurlijk ook wel af). De cultuur die ik al zooooo lang heb moeten missen (theater, muziek, musea, dansen, performances, concerten...) zal ik dubbel en dik kunnen goedmaken. In NYC ontbreekt niets: iedere nationaliteit, iedere ethniciteit, iedere persoonlijkheid vindt er wel zijn gading... tot stoverij met frietjes en echte belgische wafels!

NY, NY: here i come!