El fin del mundo y Tierra del fuego

Zoals gezegd werd Kerstmis op de bus gevierd dit jaar. Eenzaam stonden Amanda en ik 's ochtends om 6u op na slechts enkele uurtjes slaap. De avond ervoor - Kerstavond - was schitterend geweest. Omar, de dueño van het hostel, had samen met zijn zus een schitterend kerstmaal bereid. Zelf had ik pannenkoeken en een broodpudding (potting in het Zeels of ook breadpudding in het Engels) gemaakt en op tafel stonden verder nog broodjes met guacamole, chipskes, bloemkool met cocktailsaus, hesperolletjes, een slaatje, aardappelsla, pasta, kip in de oven, 'asado alleman' (soort vleesbrood of in het Zeels 'frikandon'), varkensvlees... Als dessert hadden we verder nog ijs met aardbeien en er was een overvloed aan wijn en zelfs gluhwein. Om 00u werden de flessen appelcider met luide knallen en veel enthousiasme ontkurkt. Ik hoef dus niet te vertellen dat opstaan lastig was en dat mijn buik precies nog altijd op ontploffen stond.
Het werd een vermoeiende busrit: bus op richting Punta Arenas, ergens in the middle of nowhere wisselen richting Rio Grande. Voor we daar aankwamen eerst nog ergens de overzetboot op om het Magallanes kanaal over te steken en helemaal doorweekt te worden door overslaande golven... Joepie, nog zo'n 10uur met een natte broek op de bus. Gelukkig konden we er wel mee lachen, wie moest er nu ook zo nodig helemaal vooraan op het dek staan om foto's te nemen, hihi. Na de ferry nog 2 maal de grenscontrole passeren: een keer aan de Chileense kant en een keer aan de Argentijnse. Dan aangekomen in Rio Grande om te wisselen van bus naar Ushuaia. Fjoew!
Op het zogezegde einde van de wereld kwamen we terecht in 'Cruz del Sur', een klein en gezellig hostel uitgebaat door Luca, een Italiaan en zijn Canadese vriendin Isabelle. Veel meer dan ons installeren en nog een theetje drinken zat er die dag niet meer in.
De volgende ochtend leerden we bij het ontbijt Belgische Hanne, Spaanse Maria en Canadese Steve kennen. Hanne is van De Pinte en studeert architectuur aan St-Lucas. Ze studeerde een semester in BsAs en geniet nu van haar laatste maanden rondreizend in Argentinie. Uitgezonderd Maria, trokken we samen naar Glaciar en Cerro Martial, en gletsjer bovenaan één van de bergen die het landschap achter Ushuaia vormen. Eerst enkele kilometers door de stad en dan het begin van een stijgend pad door het bos. Echt lastig was het niet, maar wel zeer modderig en die dag had ik gewoon echt helemaal geen energie. Toen we bovenop de berg onze picknick in de berghut opaten, beslisten Amanda (die zich wegens maandelijkse vrouwelijke toestanden ook niet zo goed voelde) en ik om niet nog eens anderhalf uur enkel omhoog te gaan tot de gletsjer. We genoten van het uitzicht over Ushuaia en het Beaglekanaal en namen de stoeltjeslift terug naar beneden, waar we terug naar het hostel wandelden. We waren uitgeteld!
De volgende dag zouden we naar P.N. Tierra del Fuego gaan om te wandelen en 1 of 2 nachten te kamperen. Amanda had die nacht echter geen oog dicht gedaan wegens buikkrampen en ik was wakkergeworden met een enorme kramp in mijn kuit waardoor ik in een automatische reflex rechtop sprong om mijn voet te grijpen en daarbij met een gigantische klap mijn hoofd tegen het veel te lage bed boven mij stootte. Auw auw auw! Ik voelde de koppijn en dikke buil meteen komen. De volgende dag was het alsof mijn kuitspier 5cm gekrompen was. Amai!
Helaas pindakaas gingen en Hanne en Maria dan maar alleen naar het park en lastten wij een rustdag in. Ook Canadees Steve bleef thuis, wegens nog veel te natte schoenen. Maar, na onze toch wel welverdiende rustdag, waren we de volgende dag wel klaar om te wandelen. We lieten het meeste van onze bagage achter in het hostel en trokken met een lichte rugzak richting P.N. Tierra del Fuego, een 63 000 hectare groot gebied met valleien, meren, rivieren en prachtige omringende bergen; op slechts 12 km van Ushuaia en grenzend aan Chili. Veel toeristen (ook Argentijnse families) gaan slechts voor 1 dag of logeren in de toeristische en betalende Lago Roca Camping & Refugio. Maar wij wilden net weg van al dat toeristische gedoe, dat we in Ushuaia en andere steden al genoeg gezien hadden. Dus leek 2 nachten kamperen op een gratis camping (uiteraard zonder faciliteiten zoals wc) aan de uitlopers van Laguna Verde, met helemaal niemand om ons heen, ons een wel veel geschiktere optie. Niemand om ons heen, zei ik?! Van menselijke aanwezigheid geen sprake, maar we hoefden maar één stap te zetten of onze kop uit onze tent te steken en hop: daar wipten zo'n tiental konijntjes snel de struikjes in. Pipi werd steevast met zicht op die lieve snuffeltjes gedaan en ook tijdens het eten waren ze bijzonder nieuwsgierig. Het waren er zoveel, en ze waren zó schattig, ook enkele helemaal zwartjes, hihi! We beslisten het park dan ook Tierra del Conejos of snuffeltjesland te dopen.
De eerste dag startten we met enkele simpele wandelingen, doch niet zonder avontuur daar we ons mislopen hadden en met kaart en kompas dwars door een dichtbeboomd bos gingen. Even paniek toen ik plots bedacht dat we dicht tegen de zuidpool waren (slechts 1000 km van Antarctica!) en we dus rekening moesten houden met magnetische afwijking... Toch maar verder wandelen en jahoor... ons gezond verstand en oriëntatievermogen liet ons niet in de steek want zo'n goed uur later kwamen we op de hoofdweg uit. Nog zo'n 6km stappen naar de camping...in de regen... tot we eindelijk en gelukkig ongeveer halverwege wél geluk hadden en opgepikt werden door een parkwachter in zijn jeep.
De volgende dag beslisten we de 'wandeling van 4km in 4uur' de Cerro Guanaco op te doen. En zwaar was het inderdaad: stevig stijgen en alsmaar omhoog en omhoog en omhoog... eerst door een dichtbegroeid bos, tot we een riviertje volgden naar een moerassige vlakte en we tot onze enkels in het waterig mos en de modder zakten... om dan de flank van de steenberg op te gaan... een heel steile laatste beproeving mét enkele doorsteken in resterende sneeuwvlaktes. Maar eens boven... wauw, wat een zicht! Niet alleen kon je in de verte Ushuaia zien liggen, met daarvoor het prachtige Beaglekanaal en de eilanden van Chileense Tierra del Fuego (oa. Isla Navarino), maar ook het volledige parque national met zijn meren, rivieren en prachtige groene valleien plus ook nog eens een 360graden zicht op alle omringende bergen op het einde van de Andes, zowel aan Argentijnse als Chileense kant van de Cordillera! Wauw, wauw wauw... geen woorden, echt waar. Na El Chaltén met Cerros Torre en Fitz Roy, en Torres del Paine was dit misschien wel de kers op de trektaart waarvan we de afgelopen weken hadden kunnen smullen.
Tijdens de zware afdaling - mijn knieën schreeuwden het uit - vroegen we ons af waarom die berg 'Guanaco' heette.. we hadden niet 1 van deze beestjes gezien... maar we kwamen al snel tot de conclusie dat wij zelf dan maar de guanacos moeten geweest zijn :) We kwamen doodmoe beneden toe en alvorens we naar de camping wandelden, trakteerden we onszelf op een lekkere liter bier in de pub van Lago Roca. Wat een alweer prachtige dag!
Na die nacht een regen- en windstorm in onze tent te doorstaan hebben, trokken we de volgende ochtend nog naar een beverkolonie, een makkelijke wandeling van 45minuten. De beestjes zelf kregen we natuurlijk niet te zien (die leven en werken snachts) maar het resultaat van hun werk wel: prachtig geconstrueerde dammen en uitgeholde bomen. Van een plaatselijke gids leerden we dat die beestjes niet het hout zelf eten, maar enkel gebruiken om hun dammen te bouwen. Zo stijgt het water aan de ene kant waardoor er meer en grotere waterplanten kunnen groeien en dát lusten ze wel graag! Weeral iets bijgeleerd, zie.

Terug in Ushuaia genoten we van een heerlijke gigantische zelfbereide salade nicoise in het hostel.
De volgende dag werd het een rustige dag - rustig voorbereiden voor... oudejaarsavond! Jaaaaa, ook hier gaat de tijd heel snel... al meer dan 2 maand onderweg. Het hostel bereidde zich voor op een huge dinnerparty. Voor 35 pesos werd ons een all-you-can-eat (hier noemt dat 'tenedor libre' en das grappig want dat betekent letterlijk 'vrij vork') buffet voorgeschoteld, met bbq-vlees, pasta, tonijncrêperoullade, ratatouille, gebakken aardappelen, chipskes, kaas en hesperolletjes... een overvloed aan wijn, cider, frisdrank, bier, whisky, fernet, champagne om 00u en als dessert nog zoete gebakjes en cake. Mmm. Al snel waren enkelen zat genoeg om de party op gang te brengen en te dansen. Zelf hield ik het behoorlijk bescheiden en om 3u30 kroop ik - doodmoe maar heel tevreden - mijn nestje in. Uiteraard feliz año a todos, dat alle wensen en dromen mogen uitkomen, en we vooral gezond blijven e ;)

Uitgerekend op 1 januari werden we nog blij verrast... een viavia kennis van Amanda - een vrouw van 70 - kwam ons oppikken aan het hostel voor een autorondrit door Ushuaia. We bezochten enkele supermooie en afgelegen strandjes alsook de luchthaven vanwaar je een prachtig zicht hebt op de stad en zijn omringende bergen en het Beaglekanaal; en genoten van een theetje met een koekje in het hostal van haar dochter. Leuk om ons bezoek aan Ushuaia - naar men zegt fin del mundo, maar vooral het meest zuidelijke punt van mijn trip door Zuid-Amerika - zo te kunnen afsluiten.

Velen vinden Ushuaia veel te toeristisch en niet echt de moeite om naartoe te gaan buiten het feit om te kunnen zeggen 'er geweest te zijn'... Er zijn inderdaad veel toeristen én veel toeristische 'attracties' (dure excursies op het Beaglekanaal en naar estancias in de buurt) maar ik heb er hard van genoten. Ushuaia is prachtig gelegen aan de voet van de Andes en met het Beaglekanaal aan zijn eigen voeten... en het was de 2x15uur durende busrit heen en terug meer dan waard.

Op 2 januari werd onze eigen moed (moed niet echt, maar ik vind het juiste woord niet) nogmaals getest: opstaan om 4u30 om de bus om 5u30 te nemen. Ik opnieuw richting Puerto Natales vanwaar de Navimag ferry binnen enkele uren richting Puerto Montt vaart (vier dagen op de boot, zie www.navimag.com); Amanda richting Rio Gallegos. Drie weken heb ik samen met deze supervrouw en vriendin mogen reizen en hebben we ervaringen, dromen, ideeën, kamer en tent, ontbijt lunch en dinner, straten en wandelpaden en nog zoveel meer gedeeld... Onze wegen splitsen hier, maar zullen ooit opnieuw kruisen. For now, vaar ik straks nieuwe ervaringen en mensen tegemoet!