Moet er nog ijs zijn?

Opmerking: soms moet je naar beneden scrollen om alle verhalen te lezen...

Uit mijn dagboek - zaterdag 15 en zaterdag 22 december

And impressive he was! Na de immens lange busrit - die uiteindelijk heel goed meeviel wegens het leren kennen van Stephan (een Duitser), Stefanie (een Zweedse) en Eduardo (een Colombiaan): supertoffe mensen; jammer van de korte tijd die we samen doorbrachten, die beperkt bleef tot de busrit, al zie ik hen mss in Ushuaia - kwam ik om 1u snachts aan in El Calafate, ging ik op zoek naar onderdak en een goede nachtrust in een degelijk bed. Na wat uitgezoek de volgende dag besliste ik te gaan voor mijn goeikoopste optie: een promobusticket Perito Moreno heen en terug + El Chalten heen en terug. De busrit naar Perito Moreno was mooi maar mijn mond viel open bij het aanschouwen van de immense gletsjer itself. Ik besliste om een boottochtje te doen om hem van dichtbij te kunnen aanschouwen en wauw... Er zijn echt geen woorden voor, want mooi en impressionant en prachtig en indrukwekkend en mindblowing en mondopenvallend etc schieten allemaal tekort. Ik weet de technische details niet helemaal meer, maar ik denk dat hij 60m boven water uitsteekt, 100m onder water en een oppervlakte heeft van ongeveer BsAs (of dat was mss Uppsala gletsjer...) Met wat geluk zie je een gigantische blok ijs met een immens lawaai naar beneden in het water vallen. Dat geluk is me die dag niet te beurt gevallen ondanks zo'n 2uur op een bankje in stilte genietend van het uitzicht. Enfin, in stilte... ik ben wel 10 keer rechtgesprongen als er weer eens een donder aankwam, maar twas telkens ergens ver weg in het midden van de gletsjer of aan de andere kant van de berg. Het was zo'n mooie dag, de zon scheen en het anders immens toeristische gebied was best rustig tegen 19-20u 's avonds. Ik had een goeie beslissing genomen! Op de bus leerde ik een meisje van de States kennen (of liever, een vrouw - heb haar leeftijd nog niet durven vragen). Het klikte meteen en we babbelden over meer dan enkel het traditionele "waar kom je vandaan, waar ga je naartoe, hoelang ben je hier al, wat doe je hier en wat zijn je plannen nog". Ze woont al 3 jaar in Bogota in Colombia en heeft ook een jaar in Bolivia gewoond; doet al jaren sociaal werk voor NGO's of human rights organisaties; was een maand geleden zo opgebrand en futloos dat ze zichzelf nu 6 maand de tijd geeft om al reizend uit te maken waar ze naartoe wil en welke zin we aan haar leven wil geven. Interesting! Haar naam is Amanda en ze is lief, tof, en fijn om mee om te gaan. Dus zit ik nu samen met haar op een camping ergens in the middle of nowhere in de bergen rond El Chalten... op 10 minuten van een prachtig gletsjermeer met uitzicht over Cerro Torre en andere indrukwekkende bergketens. Morgen gaan we verder om the mighty Fitz Roy te gaan zien... En nu gaan we koken op ons gasvuurtje. Mjammie. To be continued...

... De Fitz Roy was fantastisch. We wandelden tot aan de camping, waar we onze tent opzetten en genoten van een heerlijke pastamaaltijd. We kropen vroeg in ons bed want de volgende morgen ging wekker om 3u30. Met kleine oogjes en de kou vrezend kroop ik uit mijn slaapzak en tent om Amanda wakker te maken. Snel wat ontbijtgranen, nog even naar 'twc (een gat in de grond met vier houten muren errond) and off we go. Met onze koplamp op trokken we richting Fitz Roy, één van de bekendste en prachtigste bergen in het noordelijk deel van P.N. Los Glaciares. Het voelde surreëel en sprookjesachtig aan: best wel veel mensen hadden de moed gehad om vroeg op te staan en dus was het kamp gevuld met kleine lichtjes die we vanop het pad konden volgen. We leken wel een klein dwergendorpje dat ontwaakt was. Eyho eyho... De weg was best vermoeiend, altijd stijgend en steeds steiler. Aan de overkant van de vallei kleurde de horizon al oranje-rood-roos. De zon was komende. Om 5u15 arriveerden we op de top met een prachtig zicht op Fitz Roy, die helemaal vrij van wolken was en als een immense muur uit het Laguna de los Tres opsteeg. Wauw! En om 5u30 was het zover: daar was de zon en in stilte - buiten die verdomde israeli's gerekend, die moeten ook altijd kabaal maken - genoten we van het prachtig spektakel dat zich voor onze ogen afspeelde: aan de ene kant zonsopgang met prachtige kleuren en reflectie in de meren, aan de andere kant de Fitz Roy die geleidelijk in een rode-roze gloed gehuld werd. Hiervoor hadden we met plezier de koude en het ontieglijk vroege uur over. Nadien keerden we terug naar het kamp en na een stevig ontbijt en warme thee, pakten we onze spullen en begon het laatste stuk van de trekking terug naar El Chalten. Van El Chalten ging het meteen verder met de bus terug naar El Calafate. Moe maar tevreden zetten we onze tent op in de camping van het dorp. Wat een zalige trektocht. Ik genoot van de fysieke activiteit, de indrukwekkende natuur en de immens fijne en gezellige aanwezigheid van Amanda. We konden zo goed opschieten. Ze is 36 en heeft al zogoed als alle continenten van de wereld gezien, ze zit boordevol interessante verhalen, ervaringen, ideëen... We praten honderduit over verleden en toekomst en alles daartussen. Ze inspireert me. Wat een vrouw! Toen ze me vertelde dat ze aan het twijfelen was om misschien mee met me naar Torres del Paine te gaan - mijn volgende stop, de eerste in Chili - was ik dan ook door het dolle heen.

En ja hoor, we kochten beiden een ticket naar Puerto Natales, waar we de volgende dag om 21u30 aankwamen. We kwamen terecht in een zalig hostel, met donsdekens! en een superlief koppel als gastheer en -vrouw in blijde verwachting van een min3 weken oude beebie. De volgende dag wouden we meteen het P.N. Torres del Paine in voor een tocht van 5 dagen en gezien niets van kaas, salami, vlees, fruit of groente Chili in of uit mag, en we dus onze overschot snel in de bus hadden opgegeten, moesten we snel nog grocery-shoppen. Twas al na 22u maar de bewaker liet ons nog net de supermarkt in: snel, snel denken: pasta, een koekje, "shit, ze hebben hier geen kaas of salami of fruit...", dan maar een pot dulce de leche (lekker zoetebekken). We gingen nog snel een panaderia binnen voor 1.5kg brood, kwamen onderweg nog een verduleria en fruteria tegen en waren klaar om te gaan trekken! Hoera, weer de bergen in!
De volgende dag - woensdag - weeral vroeg opstaan: de bus naar Torres del Paine kwam ons om 7u30 aan het hostel ophalen. Om 11u aangekomen, om 12u catamaran over het meer, onze tent opzetten (ontdekken dat er veel wind was en dat een tent heel snel ver wegvliegt ;) ), lunchen en hopakee: klaar voor een tocht van 22km heen en terug naar Glaciar Grey. Gelukkig niet met onze zware rugzak. We waren moe en slaperig en het was een vermoeiende en lange dag maar helemaal de moeite. Niet zo impressionant als Perito Moreno, maar toch weer helemaal indrukwekkend hoe deze ijsmassa zich gevormd had en kleine ijsbergjes in het meer achterliet. Fascinerend ook hoe de meren allemaal een andere kleur hebben: van navy over grijs tot turquoiseblauw. De pakjespastamaaltijd voor mij en oatmeal (havermoutpap) voor Amanda werden met grote lust verorberd. En we hoefden geen schaapjes te tellen alvorens we op ons matje in ons tentje (allebei blauw, bijpassend bij de meren :) ) in slaap vielen.

Laat ik even uitweiden over P.N. Torres del Paine. Het is één van de meest bekende parken van Zuid-Amerika (misschien wel van de wereld) en 'a hiker's delight' met meer dan 200km goed aangeduide trekkingroutes, in een omgeving van - hoe kan het ook anders hier in Patagonie - bergen, meren, sneeuw, bossen, rivieren, watevallen, groene valleien, etc. Het park bevindt zich in Chili, op de grens met P.N. Los Glaciares in Argentinie. Gezien zijn beroemdheid en overweldigende natuur vormt het een must-see-and-do voor iedereen die aan het reizen is in Chili of Argentinie en het trekt dan ook duizenden toeristen aan, van backpackers over georganiseerde groepen tot bussen vol rijke oudjes. En de aangeboden accomodatie en luxe varieert dan ook sterk: van campings met niets meer dan een letrina (een wc-kot) tot heuse hosteria's met peperdure overnachtingen en maaltijden. Gezien de enorme aantrekkingskracht zijn de prijzen dan ook buiten proportie: 3500 Chileense pesos (ongeveer 5 euro) (help, het is een ramp opnieuw te leren omgaan met een nieuwe munteenheid) om te camperen! Dat lijkt misschien niet veel, maar dat is wat we hier in het hostel betalen voor een superzalig bed met donsdekens, warme douches, keuken, living met tv/dvd etc. Ook de toegang tot het park is het duurste at ik totnogtoe betaad heb: 15000 pesos. Het ís toeristisch en duur, maar als je Footprint leest kan je niet anders dan het met je eigen ogen gaan zien: "(heb mijn boek nu niet bij, maar de quote volgt ;) )".

Er zijn 2 populaire routes: ofwel doe je het volledige 'circuit': een trekking van ongeveer 180km en 8-10dagen, ofwel doe je de 'W' dat het circuit met enkele dagen inkort tot 4à5 dagen en toch de hoogtepunten meepikt. Nu, ik hou van trekkings en Amanda ook, maar we hadden beiden gemerkt dat als je alles zelf moet dragen - tent, slaapzak, matje, kookgerei, gas, kleren voor extreme koude en wind... - je dan best snel een zware rugzak hebt en je schouders en rug dat na enkele uren duidelijk aangeven. Daarenboven, voor 10 dagen eten meenemen...10 dagen camperen in barre omstandigheden... het leek ons nét iets te hoog gegrepen. We wouden er tenslotte vooral van kunnen genieten. Dus maakten we ons klaar voor de 5daagse 'W'. Amanda hield echter niet van 'W' (bijnaam van Bush, weetjewel) en we hoorden van mensen dat een bepaald stuk - de verbinding tussen het middenste en derde 'been' van de W - lang, saai en niet de moeite was om met je rugzak te lopen. Dus beslisten we op dag 2 om ons plan om te gooien en een omgekeerde A van Amanda (eigenlijk een U maar een mens moet creatief zijn, niet) en een I van Isabelle te lopen.
We lieten onze tent een nacht extra staan en trokken wederom voor een lang dagtocht naar Valle del Francés. Het begon prachtig, met de schitterende Cuernos bergen goed in zicht... tot het ergens aan het begin van die verdomde Franse vallei begon te regenen en waaien... Bah! Op de terugweg moeste we zelfs 2 serieuze hagelstormen doorstaan, maar we geraakten veilig op de camping - zonder kleerscheuren maar helemaal doorweekt. Gelukkig maakte de wijn van 2 lovely guys - Will and Chad - veel goed.
En ohja, ik zou het bijna vergeten: op dag 1 liepen Amanda en ik ons af te vragen wat je moet doen om Lonely Planet auteur te worden... Diezelfde avond maakten we kennis met een ouder koppel: een Pool en een Colombiaanse die samen in Australie wonen. And guess what, die man is de auteur van de eerste editie van de Lonely Planet gids van Colombia. Wat een toeval! We hebben hun emailadres en een invitatie in Melbourne op zak ;)
Dag 3 werd opnieuw catamaran en minibusje, op naar de andere kant van het park om in de namiddag nog een stevige klim - deze keer mét zware rugzak - naar campamento Los Torres. Daar zelf niets te beleven, maar we wilden zo dicht mogelijk bij de beroemde Torres overnachten om de ochtendelijke tocht - voor zonsopgang - zo draaglijk mogelijk te maken. En dat werd dus dag vier - vandaag - waar we om 3u30 uit slaapzak en tent kropen (brrr) voor een steile klim van 45 minuten over rotsblokken... Het uitzicht was prachtig: 3 granieten 'torens' die uit een meer de lucht in rijzen. Helaas waren er echter teveel wolken om het spectaculaire schouwspel van de opkomende zon die de bergen rooskleurt mee te maken. Jammer, maar it was worth it anyhow and we hadden het al bij Fitz Roy gezien... De trek werd afgesloten met een 3uur durende behoorlijk steile afdaling (amai mijn knieën) en beklonken met een lunch in de zon: de allerlaatste restjes brood, kaas en fruit. Zalig!

En dus lig ik nu onder mijn donsdeken in het hostel in Puerto Natales; en voelen we dat ons lichaam rust nodig heeft (de opties voor sauna's en massages worden nog gecheckt ;) ). Mijn plan wa om op kerstavond in Ushuaia te zijn, maar dat zou te hard rushen worden... en bovendien had ik met Amanda al allerlei leuke plannen: peperkoek en broodpudding maken, pannenkoeken eten, met ons donsdeken in de zetel naar films kijken, een kerstboom versieren, etc. Toen we aankwamen in het dorpje klonk overal in de straat kerstmuziek en de kassiersters in de supermarkt dragen hun kerstoutfit. Kerstmis is hier helemaal niet commercieel uitgebuit maar lekker authentiek en gezellig...
En velen willen naar Ushuaia voor Kerst... dus geraken bussen snel vol... dus was er voor ons beiden nog een plaats - oh yeah, Amanda reist nog even verder met me mee, joepie - op... jep 25 december. Kerstmis wordt dit jaar dus vroeg opstaan (om 7u vertrekt de bus al) en 15uur bussen met 2 overstappen all the way down to the end of the world. Maar het wordt wel fun. We hebben er allebei zin in en maken er wel iets van. Wat, dat laat ik jullie weten in een volgend verhaal.

Feliz Navidad, y'all!