Het is zover...

Het eerste gemeen aanslepend dipje heeft zijn weg naar mijn reis gevonden...

Het begon min of meer op de boot - of nee, de dag van de lange busrit van Ushuaia naar Puerto Natales. Het afscheid van Amanda speelde me niet zo hard parten, dan wel een druk in mijn onderrug die ik maar al te goed herkende van enkele traumatiserende jaren terug (voor diegenen die me nog niet kennen als medisch rampgeval, dat komt misschien nog wel or ask around) en die ik absoluut niet graag zag komen. De busrit was dan ook zwaar en ik probeerde door de pijn heen te slapen. Ook op de boottocht - waar ik zo hard had naar uitgekeken - werd ik niet geteisterd door zeeziekte, maar door die pijnlijke onderrug. Bovendien waren er weinig interessante ontmoetingen en bracht ik veel van mijn tijd alleen door, waardoor het moeilijker is om je gedachten te verzetten. Ook het zien van de vele koppels, jong en oud, moeders met beebies, knuffelende papas of vrienden deed niet veel goeds aan mijn gemoedstoestand. Als je je al niet zo goed in je vel voelt heb je nood aan iemand aan wie je niet gans je verleden moet vertellen en eerst allerlei smalltalkvragen moet beantwoorden, aan iemand die je kent, een vertrouwde stem, iemand anders dan jezelf die je zegt dat het wel goedkomt, een oprechte dikke knuffel, een goed gesprek...
Enfin, ik probeerde zo goed als mogelijk te genieten van de vier dagen rust met zicht op bergen, fjorden, meren, kanalen, minidorpjes met de laatste 'indigenous' families en zelfs de zwaargolvende prachtige Pacific Ocean en enkele springende dolfijnen. Bovendien was er ook nog een spannend boek van 500pagina's en een 3tal films die de snoozefunctie van mijn rugalarm even met een harde klop uitzetten.

Na de boottocht besliste ik meteen door te reizen naar Chiloë, het tweede grootste eiland van Zuid-Amerika - na Tierra del Fuego. Chiloë staat gekend voor zijn typische manier van leven, geïsoleerd van de Spaanse kolonisatie-invloeden. De cultuur is gevormd door een mix van de eerste Spaanse settlers en twee indigenous-stammen: de Chonos die hoofdzakelijk op zee leefden, en de Mapuche die vanuit het noorden steeds meer land in bezit namen. Deze mix en de isolatie van het 'mainland' lieten duidelijke sporen na: men is afhankelijk van wat het eiland en de omringende kanalen te bieden hebben. Visvangst en agricultuur (vooral aardappels en graan) vormen bijgevolg de grootste bron van inkomen, en algen en zeewier worden zelfs naar Japan geëxporteerd. Dit zorgt voor een traditionele gastronomie, vooral gebaseerd op allerlei soorten vis en zeevruchten, die niet te missen valt. Je móet minstens 1keer vis of een gigantische reuzekrab gegeten hebben tijdens je verblijf op Chiloë: het is onwaarschijnlijk vers (je ziet je vis 's ochtends door de vele vissers met hun bootje aan land gebracht worden, waar hij gekuist en rechtstreeks naar de plaatselijke mercado gebracht wordt) en overheerlijk.
Ook op de architectuur heeft de isolatie natuurlijk een invloed: de overvloed aan hout en schaarsheid van metaal en andere bouwmaterialen zorgt ervoor dat alle huizen een houten basisstructuur hebben, en de eerste kerken zelfs volledig uit hout bestaan, met niet 1 nagel. Vele van deze kerken zijn ondertussen uiteraard gerestaureerd, en worden bovendien beschermd door Unesco World Heritage. Bovendien zijn vele huizen aan de oevers van een rivier of kanaal op palen gebouwd. Deze kleurrijke constructies luisteren hier naar de naam 'palafitos'.
Naast het benutten van de natuurlijke grondstoffen voor eten en onderdak, worden ze ook gebruikt voor het vervaardigen van allerlei nuttige 'tools' en gereedschap alsook handicrafts. Houten mandjes en keukengerei, wollen sjaals, handschoenen, mutsen, popjes, etc en juwelen gemaakt van allerlei soorten hout en schelpen vullen de vele kraampjes van elke 'mercado municipal'.
Ik bezocht een viertal dorpjes in Chiloë: Ancud in het noorden, hoofdstad Castro, het gezellige Chonchi en Cucao, een dorpje aan de westkust in het Parque Nacional Chiloë. De meeste dorpjes zijn gelijkaardig: rustige, gezellige, traditionele vissersdorpjes waar naast een bezoek aan de kerk en het plaatselijke museum niet veel te doen valt dan vanuit het hostelraam of een bankje naar de zee te kijken en dolfijnen en zeehonden te spotten. De namiddag op het strand in Cucao, aan de Pacific Ocean bleef me het meeste bij: verlaten strand, hevige golven, ruis van de zee, zonnetje maar toch stevige wind: zalig!
Ik genoot van de rust in Chiloë, maar tegelijk bleef mijn rug me parten spelen en begon ik na te denken over de planning en activiteiten van de volgende dagen.

Planning... ja dat is in deze periode van het jaar blijkbaar echt wel nodig: ik wou vanuit Puerto Montt een naar het schijnt prachtige, supermooie, overweldigende boottrip maken over de grens en 3 verschillende meren tot aan Bariloche: volzet tot eind maart. Okee, dan maar met de bus, en aangezien ik dan maar om 23u zou toekomen, probeerde ik een hostel te boeken. Ik contacteerde er minimum 10: allemaal vol. Het werd een heel avontuur die avond zelf met alle campings en zogoed als alle hostels vol, maar met de hulp van een vriendelijke taxichauffeur en hostelreceptionist (die wel een 20tal hostels belde) vond ik toch onderdak, weliswaar volledig uit het centrum. De volgende ochtend had ik geluk: ik vond plaats in Marco Polo Inn, een supertof hostel midden in het centrum waar zowel ontbijt als avondmaal in de - voor het hoogseizoen - zeer schappelijke prijs van 37 pesos inbegrepen zijn.

De volgende dag - zondag - stond er al meteen een rafting op het programma: rated III-IV (rafting is wereldwijd gerangschikt van I (kalm) tot V (rough)) en 'al limite' omdat we de grens met Chili overgingen op de rivier, was het een superzalige eerste kennismaking met deze avontuurlijke sport. Op een rustiger deel van de rivier sprongen we met z'n allen in het water (wees gerust: mét wetsuit) en lieten ons gewoon voortdrijven: heerlijk. Het was een superdag: zonnetje, prachtige omgeving in de bergen en een leuke activiteit die zeker herhaald zal worden.

En mijn rug dan?, denken jullie... Ja, de rafting heeft die pijn niet verholpen, noch verergerd. Ik kwam terug naar Bariloche om hier trekking te gaan doen, maar als je al pijn voelt als je een half uur in de stad zonder rugzak rondloopt of gewoon op een stoel zit of in je bed ligt... dan leek trekken met een grote rugzak op en neer in de bergen me niet het beste idee. Het is vervelend, want je neerleggen bij wat je lichaam je oplegt, terwijl je 'mind' je blijft zeggen hoe mooi de omgeving is en hoe onwaarschijnlijk die trektocht wel niet zal zijn, is heel moeilijk. Aanvaarden dat je de reden waarom je naar deze plaats kwam - of beter het doel - niet kan halen is lastig. Aanvaarden dat je het rustiger aan moet doen en niet om de twee-drie dagen verhuizen en constant bezig zijn en 'moven'... het is niet evident. En het leidt tot twijfel, onrust, tranen, eenzaamheid en een klein gemeen aanslepend dipje. Want je denkt dan aan de toekomst, en "ga ik nog wel naar die plaats gaan, want daar is ook veel trekking en kom ik mensen tegen die me vertellen hoe mooi het niet is en dat je het moet gedaan hebben en geraak ik alleen maar gefrustreerd dat mijn toestand en verdomde rug het niet toelaten..." Maar net om die reden plaatsen moeten overslaan is alweer een beslissing die heel moeilijk te nemen valt.
Bovendien moet je wegens het hoogseizoen wel vooruit plannen, want ergens toekomen en 10 hostels met die zware rugzak moeten aflopen vooraleer plaats te vinden is nu gewoon absoluut geen optie.
En die gebondenheid aan enerzijds plannen en anderzijds die pijnlijke rug zorgen voor... ja, een klein aanslepend dipje.

Hier in Bariloche heb ik me er bij neergelegd: ik moet het rustiger aan doen, even pauseren. Het heeft geen zin door te gaan en koppig toch die trekkings te doen want ik wil niet het risico nemen veel meer van mijn reis in gevaar te brengen. Bovendien was er in het hostel in San Martin de los Andes, waar ik mijn zomerspullen moet gaan ophalen, geen plaats vóór de 19de.. dus besliste ik een weekje rust hier in Bariloche te nemen. Het is aangenaam weer (ongeveer 25 graden met een schitterend blauwe hemel) en ik ga een aantal dagexcursies doen: dagje raften, dagje fietsen, dagje berg op, dagje naar El Bolsón... Daarnaast volg ik nog wat Spaanse les: 4x2u privéles (alle groepslessen op mijn niveau waren al volzet) en probeer ik veel te relaxen: lezen in het park, zonnen (lees: verbranden) op het strand, 's avonds een biertje in de bar van het hostel...
Het is eens iets anders - natuurlijk duurder dan kamperen en wandelen in de bergen - en ik geniet er eigenlijk wel van. Bovendien stel ik zo het vervelende plannen en beslissen even voor een weekje uit.

Luisteren naar je lichaam... het is niet (altijd) evident maar wel heel belangrijk. Weeral een levensles :)