La ruta de los siete lagos

Uit mijn dagboek - dinsdag 11 december

San Martin de los Andes werd het eerste dorpje op mijn rit door de gelijknamige bergketen. Een intimistisch skioord in de winter - met dezelfde houten chalet charmerende infrastructuur - en een uitstekend wandel- en genietgebied in de zomer, schitterend aan het gebin van Argentina's Lake District gelegen. Ik voelde me er meteen thuis, ondanks het verlies (of beter afscheid) van Christina, dat even bleef nazinderen, en de vervelende ontmoeting met een opdringerige en ietwat uit de hoogte doende Canadees. Ik zette mijn trip de volgende dag alleen verder en vond dat prima: van natuur, stilte en omgeving genieten zonder dat iets moet of verwacht wordt, een praatje maken met een lokale inwoner op een bankje in het park, me amuseren met de meisjes die in het schitterende hostel werken, een ontmoeting met een Belgische familie die 5 jaar geleden naar daar verhuist is om tijdens hun pensioen van het leven en de natuur te genieten... Het was allemaal zo mooi en ik voelde me gelukkig. Al zetten een aantal zaken me wel aan het denken over 'toekomst', iets wat ik wel vaker heb hier. Als ik daar even over mag uitweiden... Ik vermoed dat he wel normaal is: ik zeg dan wel tegen mezelf: "goh Isa, je hebt nog zolang, je moet nu nog niet aan de toekomst denken", maar ik betrap me er zelf soms op tijdens een wandeling of busrit toch te denken aan 'wat zal ik doen als ik thuiskom, welke richting wil ik uit met mijn leven en wat wil ik bereiken'. Ik kom hier natuurlijk veel mensen met een zeer uiteenlopende maar uitermate interessante levenswandel tegen; en dat zet een mens wel aan het denken. Simpel zullen die beslissingen niet zijn, en ondanks dat er wel gedacht wordt, worden er natuurlijk nog geen knopen doorgehakt, want dan komt "och Isa, je hebt nog zolang" snel boven ;) En die beslissingen zullen wel komen zeker? Hier neem ik dagelijks beslissingen, en die beïnvloeden mijn leven dan misschien niet, ze zijn totnogtoe soms veel intenser en veel meer van mezelf geweest dan elke andere beslissing ooit. Hier merk ik pas wat het is om je leven zelf in handen te hebben en je pad zelf te bepalen. Hoezeer je dat thuis misschien zou ontkennen, daar laat je je ongetwijfeld meer beïnvloeden door omgeving en vrienden dan hier. Soit... één ding is zeker: dit jaar en deze ervaring zullen een invloed hebben.

In San Martin waren nog veel busdiensten afwezig wegens temporada baja en dus ging ik verder naar Villa la Angostura (ik liet een aantal spullen in het hostel, met de bedoeling die na m'n trip in het zuiden terug op te halen). Villa la Angostura is een klein dorpje dat ruwweg uit 3 straten bestaat: 1 richting San Martin in het noorden, de andere zuidelijk naar Bariloche en daar loodrecht op een straat richting haven en Parque Nacional Los Arrayanes dat zich op een soort van schiereiland bevindt. Het kruispunt van deze 3 straten - tevens het centrum van het dorp - wordt toepasselijk 'El Cruce' genoemd :) Villa la Angostura ligt ten noorden van het laatste meer van de 'Ruta de los siete lagos', een gravelweg die vanuit San Martin de los Andes door een schitterend groen berglandschap 7 meren passeert om te eindigen in Bariloche aan het immense Nahuel Huapi-meer. En aan dit laatste meer ligt dus ook Villa la Angostura. De raampjes van de bus waren stuk voor stuk in te kaderen schilderijtjes. In het noorden grenst het dorpje ook aan de zuidelijke armen van Lago Correntoso en Lago Espejo, wat een bergwandeling op een zonnige lentedag onvergetelijk maakte. Ik passeerde ook watervallen en twerd een heuse do-it-yourself-fotoshoot. Ik was voor het eerst - alhoewel, ik heb me nog al zo gevoeld, maar deze keer misschien nog net dat tikkeltje harder - zo ontzettend gelukkig en blij met mijn keuzes en met wat het leven me te bieden had. Op de terugweg maakte ik sprongetjes, huppelde ik en kon ik zelfs een luide jiha-kreet niet onderdrukken. Feist klonk even in mijn oren ("take it slow...take it easy on me" "money can't buy you back the love that you had then" en "there's nowhere to go but on" om even enkele lyrics naar mijn hand te zetten), tot mijn mp3-speler het - deze keer voorgoed denk ik - begaf. Achja, geen ramp, ik had hem helemaal nog niet zoveel gebruikt als ik dacht dat ik zou doen. Als de muziek in je hoofd klinkt, heb je hem blijkbaar niet altijd in je oren nodig (al mis ik het soms ook wel). Ik besliste om nog een dagje te blijven in dit prachtige pueblo (easy decision) en trok naar het PN Los Arrayanes, waar op het einde van een 12km lange tocht een bos van... ja, arrayanes (myrtle en inglés, weet niet in het vlaams) was. De tocht was zo makkelijk (plat) en ohzo saai en het was beginnen regenen en het theehuisje was niet open en op de terugweg was er een hondengevecht (heel agressief en erg) en daar was ik zo van aangedaan dat ik moest wenen (gelukkig 3 gaucho's te paard die me ter hulp schoten) en bovendien had ik van de saaie 30km wandelen (heen en terug) een gigantische blaar opgelopen zodat dat alles ervoor zorgde dat na één van de gelukkigste dagen van mijn reis, één van de ongelukkigste kwam. Wat liggen die emoties zo dicht bij elkaar hier. Alles is zo intens dat ik makkelijk van de ene in de andere emotie val binnen enkele minuten of uren of dagen...

De volgende dag snel verder naar Bariloche op het einde van de ruta de los 7 lagos. Bariloche wordt een beetje de hoofdstad van Patagonie genoemd omdat er zoveel mogelijke activiteiten zijn: mountainbiken, kayakken, canopy (soort death ride), trekken, rafting, etc. Gezien de 5daagse trekking van berghut naar berghut nog niet mogelijk was wegens teveel sneeuw, koos ik voor een excursie naar Mount Tronador en de Ventisquiero Negro. De eerste is een indrukwekkende berg die de natuurlijke grens met Chili vormt en die zijn naam haalt van de gletsjer, waarvan af en toe stukken ijs naar beneden in het nabije meer vallen, met een indrukwekkend donderend geluid als gevolg. De tweede wil zoveel zeggen als 'zwarte gletsjer' en ja, ik heb het met mijn eigen ogen gezien: hij is zwart (of toch grijzig). Dat komt door het vele vuil en sediment dat hij met zich meedraagt. Best piciaal om te zien. Onderweg ook nog twee wandelingetjes naar mooie, maar niet speciale (hey, i've been to iceland... twice ;) ) watervallen. Een mooie dag die afgesloten werd met een drankje in de gezellige bar van het hostel (waar avondmaal inbegrepen is in de prijs!).

De volgende dag was zoooo koud en regen en wind dat het een dagje binnenblijven en beetje plannen voor de komende haltes werd. Ik ging ook nog wat shoppen, maar ohja, het was zondag.
Dus werd maandag shopdag, oa. nieuwe zonnebril want de mijne was kapot en een camelbag want dat is toch echt wel handig als je gaat trekken (at the time of writing spreek ik al uit ervaring) en nogmaals Amir & co. (die Israeli van heel in het begin in de luchthaven van NY, die ondertussen al met een groep van maar liefst 6 Israelis aan het reizen is) toevallig tegen het lijf lopen en met hen een kabelliftje omhoog nemen op een berg (Cerro Campanario) met supermooie uitzichten over de stad en de meren en de lekkerste coco-dulce de lechetaart ever eten. Hoera!

Na wat ge-uitzoek of uitgezoek werd die avond de beslissing genomen om de volgende dag Bariloche te verlaten voor een 32u durende busrit richting El Calafate waar een naar het schijnt indrukwekkende gletsjer en een ander verhaal op me wacht. Bye bye 'lake district' en 'ruta de los siete lagos' I love you... and I'll be back.