From one family to the next

Buen dia!

Het is weer een hele tijd geleden dat ik nog een verhaaltje op mijn blog gepost heb... en in tegenstelling tot mijn vorige bericht, is geen nieuws deze keer wél goed nieuws.
Het voelt te raar en te lang geleden om alles nog uitvoerig te beschrijven vanaf Salta, waar ik jullie achterliet (sjeeeeezes, ik zit ondertussen twee landen en evenveel maanden verder), maar ik wil jullie toch niet onthouden van mijn avonturen...

De algemene tendens van die voorbije maanden kan ik het best beschrijven als 'van de ene familie in de andere rollen, me echt goed en mezelf voelen en een fijne tijd beleven'.

Nadat we Jorge en Javi in Salta uitgezwaaid hadden, verkende ik verder het noorden van Argentinie, samen met Maximo en Cono. Salta was de laatste 'grote' stad die we achter ons lieten, en met plezier inruilden voor de sympathieke en prachtig gelegen kleine dorpjes Purmamarca, Tilcara, Humahuaca, Iruya en tenslotte Yavi. De omringende natuur is van buiten deze wereld, met de Cerro de los siete colores in Purmamarca, de Salinas Grandes (zoutvlaktes waarvan mijn heup en linkerbovenbeen de hardheid getest hebben met een eerste Argentijnse x-ray op zak; jiha), oude ruines in Tilcara, de schitterende roodkleurige quebrada de Humahuaca, de immense rotsgebergten en groene valleien van Iruya - het dorpje waar de weg en het transport op wielen (behalve karren) eindigt en het mystieke en barmhartige en feeërieke begint- ; en Yavi, een gem op de vluchtweg van La Quiaca...

Naast fantastische ontmoetingen met de Argentijnse natuur, kon ook die met de Argentijnse cultuur niet ontbreken... op campings werden al snel vriendschapsbanden gesmeed, peña's met overheerlijk eten en authentieke folklore werden bezocht, bars werden onveilig gemaakt en tot in de vroege uurtjes babbelden we gezellig met de locals and touristas alike. In Iruya werd ons trio opnieuw uitgebreid tot een vijftal, met de kennismaking met Lian, een atypisch Israelisch meisje en Roger, een grappige kerel uit Barcelona. Elkaar leren kennen in Bariloche, waren beiden ondertussen al zo'n 2 maand samen onderweg.

La Quiaca, in dit grensdorp eindigde mijn Argentijnse avontuur en werd de familie weer een trio: samen met Roger en Lian ging ik nieuwe ervaringen in Bolivia tegemoet, terwijl Cono en Maximo nog enkele dagen genoten van Noord-Argentinie en van 2 nieuw ontmoette chicas ;)

Welgeteld een halve dag reisden we verder als een trio van La Quiaca via Villazon naar Tupiza, onze eerste stop in Bolivia zo'n 80km ten noorden van de grens. In Tupiza vonden we de perfecte partners voor een 4daagse jeeptocht naar Uyuni, via schitterende witte, blauwe en rode lagunas met flamingos, desolate woestijnlandschappen met mysterieuze rotsformaties en uiteraard de giganteske Salar. Die perfecte partners waren Rachel en Ofir, een Israelisch koppel dat via min of meer dezelfde route als ik vanuit BsAs al zo'n 4maand onderweg was. Opnieuw een nieuw vijftal, en een nieuwe familie.

De 4daagse trip was een onvergetelijke, bijna irreële of surreële ervaring en staat zeker in de top 3 van mijn 'mooiste onvergetelijkste fantastischste dinges tijdens mijn reis'. Veel tijd om over deze aardse schoonheid na te denken had ik echter niet, want ik moest me al reppen naar La Paz, waar mijn ouders de volgende nacht met de grote ijzeren vogel zouden neerstrijken. Met plezier checkte ik in in Hotel Rosario, in een fijne buurt 'downtown' La Paz en genoot ik ervan mijn rugzak helemaal leeg te maken, mijn was te laten doen, een zalige douche te nemen, kabeltv te kunnen kijken en gezellig een grote kamer voor mij alleen te hebben ;)
Maar niet voor lang dus, want op 16maart om 00u20 sochtends kwamen daar twee vermoeide mensjes me in hun armen sluiten op de luchthaven: deze keer écht familie... Wat was ik blij met hun komst, ik had er toch echt wel heel lang naar uitgekeken.
Samen verkenden we de straatjes van La Paz: wat een zalige stad vind ik dat, echt één grote marktplaats met vele authentiek geklede madammetjes met bolhoed (cholitas genaamd). De 2.5 week die ik samen met mama en papa doorbracht waren goed gevuld, met een strak en - voor mijn gewoonte - best vermoeiend reisschema: van La Paz ging het naar het mooie Copacabana en ontzettend mooie en bijna idylische Isla del Sol in het Titicacameer, wat meteen de laatste stop in Bolivie werd. Bolivie heeft mijn hart gestolen, en ik vind het dan ook jammer dat ik er niet langer heb kunnen verblijven... maar onze reis ging verder, richting Puno en Cuzco, met de supermooie heilige vallei, de terrasbouw in Pisaq en Moray, de zoutmijnen van Maras, de ruines van Saqsayhuaman en Qorikancha, de fijne stad van Cuzco zelf en natuurlijk last but definitely not least Macchu Picchu! Ook als je het voor de tweede keer ziet, blijft dit wereldwonder bijzonder indrukwekkend, ondanks de enige dag regen en mist die speciaal voor deze gelegenheid was uitgekozen ;)
Na Cuzco bezochten we de witte stad Arequipa (waar we ook lekkere steak en pannenkoeken aten, mjammie). Jammergenoeg hadden we geen tijd voor de Colca Canyon, die nog op me staat te wachten... En dan werd het nog enkele dagen chillen en genieten langs de Peruaanse kust, met zon en warme temperaturen; en sandboarden en buggies in Huacachina, een zwembad en veel te zoete wijn proeven in Ica, vreemde figuren en lijnen in Nazca, allemaal beesjes op de Ballestaseilanden en de overweldiging van een grootstad met chique shoppingcentras en restaurants in Lima.

En toen kwam de dag dat de mammie en de pappie alweer in de buik van die grote ijzeren vogel verdwenen, en ver weg van me vandaan vlogen... 'This is the end', dacht ik, het einde van familie en vrienden en fijn gezelschap om me heen... 'vanaf nu sta ik er weer helemaal alleen voor, weer helemaal alleen die bus op, ergens op een totaal vreemde plek toekomen en mijn weg moeten zoeken...'
HELP... i need somebody... HELP... not just anybody... HELP you know i need someone... HEEELP
Zo voelde ik me die bewuste namiddag, die avond zou ik de nachtbus nemen naar Huaraz, een bergdorp waarvan ik niet meer wist dan dat het in de bergen was... Ik was even helemaal verloren...

... maar niet voor heel lang, want in de busterminal net voor het opstappen, kwam ik daar een bekend gezicht tegen: Ofra, een israelisch meisje dat ik maanden eerder in Mendoza had ontmoet. HOERA! Tranen waren tegen de volgende ochtend opgedroogd en vergeten, en Ofra bracht me naar hostal Caroline, dat haar meerdere malen aangeraden was. En zo rolde ik opnieuw in een familie... de familie van het hostel alsook de mensen die ik daar ontmoette zorgden voor een onvergetelijke sfeer...
En in datzelfde hostel ben ik nu al bijna een maand, waarin avontuur als paardrijden, rockclimbing en een heuse trektocht (zie volgende bericht) afgewisseld worden met relaxdagen, gezellig samen eten en koken, koffies en milkshakes drinken en puzzels maken in Cafe California, haken en breien, lezen en films kijken. Ik voel me hier echt helemaal thuis... bijna een deel van de familie...

... een familie die ik bijna verlaat... op weg naar de volgende thuis, in Urubamba, waar ik 2 maand zal verblijven en werken in Las Chullpas... bij Chalo en Leonie en de kiendjes... Tot dan!