Uit mijn dagboek - zaterdag 1 december
De bus is de beste plaats om lange dagboek/blogverhalen te schrijven. Enfin, niet altijd want meestal zal ik nachtbussen nemen (gaat sneller voorbij want je slaapt én je spaart een nacht in een hostel uit) en op die bussen gaat het licht na het avondmaal meteen uit en wordt er meestal nog een film getoond. Maar overdag op de bus is ideaal om te schrijven. Mijn leven wordt hier zo ten volle geleefd - door mezelf! - dat het er anders gewoon zelden van komt. Ook met fotos uploaden is dat zo: dat duurt even en meestal heb ik het gevoel dat ik wel iets beters, leukers, socialers, spannenders, actievers... kan doen dan schrijven of achter de computer zitten. Maar goed, ik zit nu op de bus naar San Martin de los Andes, tis 8u 's ochtends en ik kom om 14u30 aan. Tijd om jullie een relaas te doen van de afgelopen dagen.
Op zondag 25 november kwam ik dus met de bus aan in Puerto Madryn en maakte de zon en de zee me helemaal vrolijk. Ik installeerde me in een gezellig - maar minder open en gastvrij - hostel met een kleine maar fijne tuin. Het hostel op zich was heel goed: nette kamers, propere en warme douches, uitgeruste en propere keuken, basic ontbijt, maar de gasten waren toch een pak geslotener dan wat ik gewoon was in BsAs. Daar kende iedereen iedereen en werden plannen samen gesmeed. "Ik ga naar de winkel, iemand iets nodig?" was in dagelijkse kost in BsAs. Hier stond iedereen precies meer op zichzelf, meestal in groepjes van al bestaande vrienden of koppels. Als ik me goed herinner heeft er me op die twee dagen dat ik er was niemand iets gevraagd. Dan moet je zelf maar actie ondernemen. Aan tafel of in de zetel vroeg ik zelf naar de afkomst of plannen van anderen, of pikte ik in op conversaties van anderen die in het Nederlands, Frans of Engels (zelden Spaans) gevoerd werden. Ik ben ervan overtuigd dat het verschil tussen de hostels zich meestal in de mensen bevind die er logeren; en dan meer specifiek in het feit of het hoofdzakelijk Europeanen of Noord-Amerikanen zijn, dan wel mensen van Zuid-Amerika. Totnogtoe ben ik slechts in een bruisende en naar men zegt Europees getinte hoofdstad en een toeristisch 'buitenverblijf' geweest, maar ik heb toch al een belangrijk verschil tussen beide 'culturen' ondervonden. Europeanen en Noord-Amerikanen - laat ik ze maar collectief 'westerlingen' noemen - zijn best wel veel geslotener, egoïstischer en vooral individualistischer dan Zuid-Amerikanen. Deze laatsten kennen een enorme gastvrijheid, zijn oprecht geïnteresseerd in je, beginnen spontaan een babbeltje, bieden je allerlei zaken aan... Kortom, ze delen gewoon meer, zowel plannen, ervaringen, gedachten als eten, activiteiten, etc. Het cliché dat mensen die minder hebben, meer geneigd zijn om hetgeen ze hebben toch te delen, klopt hier in zekere mate wel. Het is niet zo dat ze met hun geld smijten; ze verwachten wel dat je betaalt voor je eten, onderdak, etc. maar de manier waarop maakt niet zoveel uit. Of je hen nu meteen geld geeft, of een paar dagen later, of hen de volgende dag op een biertje of lekkere maaltijd trakteert... Dat maakt deze mensen bijzonder en aantrekkelijk en ik ben dan ook blij dat ik al met enkele van hen een fijne tijd hebt beleefd. Ik zeg niet dat er soms geen nadelen aan verbonden zijn: ze verwachten ergens eenzelfde openheid en gastvrijheid van jou, en als er dan eens yoghurt of fruit of eieren uit de frigo verdwenen zijn, kan dat soms wel eens vervelend zijn...vooral als je daar zelf net heel veel zin in had :) Maar hey, een winkel of kiosko vind je bijna op elke hoek van 't straat en ik heb al flink geleerd zo'n dingen te relativeren. De westerse 'voor wat hoort wat'-mentaliteit of "als ik je trakteer op een whisky van 10 pesos en jij mij op een biertje van 5, dan moet je me nog 5 pesos"-gedachten heersen hier niet. De ene keer betaal jij wat meer, de andere keer is het iemand anders. Je merkt ook dat enkel westerlingen daar van (zouden) profiteren. Het individualisme is zo overheersend bij ons - zelfs onder backpackers - dat ik me in dat hostel in Pto Madryn (om terug tot mijn verhaal te komen) niet helemaal op mijn gemak voelde. Na 3 weken ondergedompeld te zijn in een hostel met Zuid-Amerikaanse way of life, merkte ik dat ik een beetje van hun mentaliteit had overgenomen. Als je een jaar op reis bent, moet je een beetje op je geld letten en kan je niet altijd alles delen; maar met plezier bied ik mensen een koekje of cracker of stuk fruit of whatever aan. Dat kost je misschien 0.05 of 0.10 euro en toch merk je dat veel westerlingen dat niet doen. Het is 'hun' eten, zij hebben ervoor betaald en zij zullen het opeten. Je 'ontvangt' niets van hen, of dat nu over materialistische zaken gaat, of eerder emotionele/niet-tastbare.
In vergelijking met velen in het hostel, merkte ik dat ik al opener was geworden en me dan maar zelf voorstelde. Ze ontmoette ik een Belgisch koppel (Isabelle en Tom) die een jaar met de fiets door Zuid-Amerika trekken (zie link) en een Zwitsers koppel (Remo en Christina) die gezelschap zochten om een auto te delen. Ja, natuurlijk was ik geïnteresseerd! Christina (van BsAs) zou een dag vroeger uit Cordoba vertrekken om in haar laatste week in Argentina nog van zon, zee en strand te genieten vooraleer ze weer naar het koude Michigan moest. Toen ze maandagnamiddag aankwam, ging ik haar na een wandeling door het dorpje en op het strand ophalen aan het busstation. "Samen met het Zwitsers koppel een auto huren om de omgeving en het schiereiland 'Peninsula Valdés' te verkennen?" "Sure!" We bespraken de plannen voor de komende dagen en ik ging met Christina uit eten. We waren aan de zee dus werden het visjes. Volgende morgen vroeg uit de veren (rond 7u15), de goedkoopste auto huren, inkopen doen en hopakee... Cruisin! In onze Renault Clio 5deurs ging het richting Punta Tombo, waar een kolonie van circa 400.000 Magellanic pinguins ons opwachtte. (meer info op http://www.pinguins.info/FRAMES/Magelhaen.html). We maakten een tussenstop in Trelew, waar we een koffietje dronken in een cafe dat recht uit de jaren '50 kwam (met wifi :) ). Omdat we in het reservaat van Punta Tombo niet mochten eten, picnickten we aan de ingang. De eerste pinguin die we zagen werd enthousiast getrakteerd op een fotoshoot. Die beestjes zijn zó grappig en schattig en we konden ze bijna aanraken. Het was 'breeding season' dus vrouwtjes hielden hun eitjes warm of voedden hun newborn fluffy beebies, terwijl mannetjes de wacht hielden, voedsel uit de zee haalden of andere ventjes weerhielden om bij hun vrouwtjes te komen. Elk gezinnetje leeft in een eigen holletje in de grond, liefst een beetje beschut door een struik. Ik wist niet dat pinguins ook op een niet-besneeuwd landschap leefden. We bleven urenlang in het reservaat, tijd doorbrengend met de waggelende pinguins die zich rustig lieten bekijken. We keerden 's avonds terug naar het hostel in Pto Madryn, vulden de gastank, deden inkopen en laadden onze batterijtjes (letterlijk en figuurlijk) op voor de volgende dag.
Dan ging het noordwaarts richting schiereiland Peninsula Valdés, de thuishaven van zeehonden, meer pinguins, walvissen, guanaco's (soort lama's), schaapjes, hazen, met een beetje geluk orka's en nog veel meer fauna en flora. Vertrekpunt werd Puerto Piramides, het enige dorpje binnen het natuurreservaat, met 400 inwoners, een tankstation, een hotel, motel, hostel en camping, enkele resto's, 3 kiosko's en een handvol touroperators die boottochten richting walvissen of duikexcursies organiseren. We boekten een nacht in het hostel, dat er gezellig en proper uitzag, informeerden waar we best naartoe gingen en kropen terug de auto in. Een 80tal km over gravelweg (max 50-60km/u) verder stonden we op Caleta Valdés, een punt op het eiland waar een kolonie zeehonden (soort zeeolifanten, meer info http://nl.wikipedia.org/wiki/Zeeolifanten) het strand en de omringende zandbanken bevolkt. Wat een luie en rare beesten: godganse dag liggen ze daar maar, met hun logge lijf (mannetjes wegen 4000kg, vrouwtjes 'slechts' 900). "Het moet raar zijn om enkel een 'romp' en geen ledematen te hebben" dacht ik. Maar de romp en de vinnen van deze beestjes zijn uitermate gespierd: ze zorgen voor de verplaatsing van het hele lichaam. We waren getuige van een mannetje die zich op een gewelddadige manier meester maakte van enkele vrouwtjes, die zich, soms tevergeefs, uit de voeten probeerden te maken. We bezochten ook nog een kolonie pinguins, en reden dan moe maar tevreden terug naar het hostel.
Slechts weinig mensen logeren in Pto Piramides: de meeste toeristen komen voor een dagje 'whalewatching' en gaan meteen terug naar Pto Madryn. En ongelijk dat ze hebben! Het hostel kende niet veel gasten, maar werd 's avonds bevolkt door enkele 'lokale' kerels die wat gezellig kwamen uitrusten, een pint pakken en verhalen uitwisselen over de afgelopen dag. We werden meteen enthousiast ontvangen en getrakteerd op een fernet (Italiaanse likeur) con coca. Toen Christina vertelde (het is handig om iemand bij de hand te hebben die vloeiend spaans praat) dat ik die dag precies een maand onderweg was, werden meteen plannen gesmeed voor una fiesta. Tenemos que hacer una fiesta! Claro! Het Zwitserse koppel laadde de fotos en filmpjes op hun pc, terwijl Christina en ik een verfrissende douche namen. En dan was het tijd voor... champagne! Ja, ik vond dat mijn eerste maand onderweg best wel mocht gevierd worden en dus had ik de avond voordien in de winkel een fles champagne en een cake gekocht. Iedereen was blij met de traktatie en nadien werd het nog een feestje met Christina, Adriana (het meisje dat in het hostel werkt) en de gasten van daar. We trokken naar 'Margarita', de enige bar in het dorpje!
Het deed pijn om de volgende dag rond 8u30 al te moeten opstaan om een walvistour te boeken. De eerste tour was al volzet, dus werd het wachten tot 13u30. Maar de zon scheen, het strand was oh zo mooi en de tour was het wachten dubbel en dik waard. Walvissen zijn écht wel gigantisch, en ik zou er niet graag mee in het water belanden, maar toen ze langzaam naast en onder onze boot zwommen leken ze zo rustig, lief en vriendelijk. Het was best wel indrukwekkend om ze te zien springen, duiken, water omhoog spuiten... en ik verkoos dan ook om te genieten in plaats van steeds met mijn fototoestel in de weer te zijn. We bleven ongeveer 2uur in het water en volgden verschillende walvissen: moeders met hun beebie, beebies apart en zelfs een gezinnetje. Ongelooflijk was het.
Rond 17u strandden we terug in Pto Piramides dat er nog steeds rustig en mooi bijlag. Dit dorpje gaf me zo'n ontzettend fijn gevoel: compleet rustig, geen zorgen, gelukkig... inner peace noemen ze zoiets denk ik. Na een lang twijfelen beslisten Christina en ik om nog een nacht te blijven: de mensen waren zo ontzettend vriendelijk, het dorpje was zo ontzettend mooi en bovendien was ons door de kerels een asado belooft! We namen afscheid van Remo en (zwitserse) Christina - die met de auto terug richting Pto Madryn reden - en installeerden ons bovenop de kliffen. Genietend van een schitterende zonsondergang, liepen we daar plots Xavier tegen het lijf; een Spaanse kerel die we in BsAs hadden leren kennen. Hij was ook aan het reizen samen met een BsAse vriend en hun supercoole truck. Que el mundo es chiquito, no!? Toen de koude ons terug richting dorpje dreef genoten we samen nog van een mate en spraken we later met hen af aan het hostel. "ASADO ASADO" schreeuwden onze maag en hartjes al. Het was schitterend: Natalio - één van de lokale kerels en asador van dienst - had twee zakken vol vlees en nog een zak met sla, tomaat en uien gekocht. Het vuur was al aan en stilaan kwam de geur van Argentijns bbq-vlees het hostel binnen. De flessen wijn werden gekraakt en iedereen keek watertandend uit naar de eerste schaal met vlees. Als er stilzwijgend gegeten wordt, dan weet je hoe laat het is in Argentinie ;)
Enof Christina en ik de juiste beslissing genomen hadden om te blijven! Toen we van ons eten bekomen waren, leek een nachtje gezellig babbelen op het strand, met een flesje wijn bij de hand, ons wel wat. Paolo en ik in de truck van Miguel; Christina, Adriana, Xavier en zijn BsAse vriend van wie ik de naam kwijt ben in hun - echt wel coole maar oude - truck. Op naar een verlaten strand, een kwartiertje verderop. Uiteraard was het donker, ging het over een gravelweg met dalen en heuvels, putten en bobbels en kende Miguel de weg, maar Xavier niet en waren wij er eerst en bleven zij maar weg ;) Na een halve fles wijn met ons drie, en de meest ongelooflijke sterrenhemel die ik in mijn leven al gezien heb, besloten we om ze toch maar te gaan zoeken. We reden een heel eind terug, flikkerden met onze lichten maar in de verste verte geen andere auto te bespeuren. Mijn gsm zonder bereik (wat nu dus hopelijk met mijn nieuwe nummer opgelost is), Miguel zijn gsm zonder batterijen... gelukkig kreeg Paolo Christina wel aan de lijn: "we zitten vast met de truck in het zand! we zitten vast! we zitten in een zijweg en we hebben jullie net zien passeren. kom aub terug en haal ons hieruit!" Ok! Stoppen, draaien, terug, zijweg in, en ja... daar zagen we hen... veel te ver in een doodlopende zijweg gereden en zowel voor als achterwielen half in het zand :) Christina en Adriana waren door het dolle heen..."we wisten niet meer wat doen, die kerels hadden al beslist van gewoon hier te slapen, maar allez, dat gaat toch niet. en tis zo kou. maar wij gingen dan maar wandelen e. en dat ging eeuwen duren maar wat moesten we doen. en Adriana haar batterij was plat en ik had geen krediet om te bellen. en we zagen jullie passeren en wij maar roepen en lopen, maar jullie waren al weg. en we hadden de hoop al opgegeven. en toen belden jullie. gelukkig" Hilarisch was het, al begreep ik de wanhoop van de meisjes. Gelukkig wisten de lokale kerels wel hoe ze dit moesten aanpakken en we werden bevolen om de wielen te beginnen uitgraven. Met z'n allen. Volledig vrijmaken. "Ik heb dit al veel moeten doen met mijn truck..." dixit Paolo, "maar nog nooit om 3u 's nachts" :) Nadat het meeste zand rondom de wielen en achter de truck verwijderd was, werd het duwen. Met zijn allen. "Nu!" Met alle spieren die we in ons lijf hadden. Beetje voor-, beetje achteruit...totdat er voldoende ruimte gecreëerd was om de truck een soort van 'aanloopje' te geven om zich dan met wat extra gas uit zijn benevelde situatie te bevrijden. Alsof we de overwinning van ons leven behaald hadden werd er gejuicht en geknuffeld en geapplaudiseerd :)
Toch maar snel weer naar het dorpje waar we in Margarita bekwamen van het nachtelijke avontuur. De volgende ochtend stonden we met kleine oogjes klaar aan het hostel waar Miguel ons oppikte voor een lift naar Pto Madryn. In de busterminal kocht ik mijn ticket voor de nachtbus om via een omweg langs Neuquen de volgende dag in San Martin de los Andes aan te komen. Christina informeerde voor een vliegtuigticket back to BsAs, alwaar ze haar laatste weekend zou doorbrengen in Abasto met alle vrienden daar. "Vliegtuig om 14u...is volzet, maar wie weet komt er iemand niet opdagen." Miguel bracht mij naar het hostel en Christina naar de luchthaven. En ja hoor... Christina hing in de lucht, terwijl ik me op mijn gemak voorbereidde voor de busrit en de volgende halte van mijn trip...
San Martin de los Andes...een bergdorpje in het merengebied en het begin van Patagonie in het westen van het land... en het begin van een geleidelijke trektocht naar het einde van de wereld...met als alles goed gaat tussenstops - wisselend van enkele dagen tot enkele weken - in Bariloche, El Bolson, Esquel, El Chalten, El Calafate...
En als ik me ergens goed voel, dan blijf ik gewoon nog een dag... wat dat blijkt altijd een goede beslissing. Right on, Christina! Que te vaya bien!
Enof Christina en ik de juiste beslissing genomen hadden om te blijven! Toen we van ons eten bekomen waren, leek een nachtje gezellig babbelen op het strand, met een flesje wijn bij de hand, ons wel wat. Paolo en ik in de truck van Miguel; Christina, Adriana, Xavier en zijn BsAse vriend van wie ik de naam kwijt ben in hun - echt wel coole maar oude - truck. Op naar een verlaten strand, een kwartiertje verderop. Uiteraard was het donker, ging het over een gravelweg met dalen en heuvels, putten en bobbels en kende Miguel de weg, maar Xavier niet en waren wij er eerst en bleven zij maar weg ;) Na een halve fles wijn met ons drie, en de meest ongelooflijke sterrenhemel die ik in mijn leven al gezien heb, besloten we om ze toch maar te gaan zoeken. We reden een heel eind terug, flikkerden met onze lichten maar in de verste verte geen andere auto te bespeuren. Mijn gsm zonder bereik (wat nu dus hopelijk met mijn nieuwe nummer opgelost is), Miguel zijn gsm zonder batterijen... gelukkig kreeg Paolo Christina wel aan de lijn: "we zitten vast met de truck in het zand! we zitten vast! we zitten in een zijweg en we hebben jullie net zien passeren. kom aub terug en haal ons hieruit!" Ok! Stoppen, draaien, terug, zijweg in, en ja... daar zagen we hen... veel te ver in een doodlopende zijweg gereden en zowel voor als achterwielen half in het zand :) Christina en Adriana waren door het dolle heen..."we wisten niet meer wat doen, die kerels hadden al beslist van gewoon hier te slapen, maar allez, dat gaat toch niet. en tis zo kou. maar wij gingen dan maar wandelen e. en dat ging eeuwen duren maar wat moesten we doen. en Adriana haar batterij was plat en ik had geen krediet om te bellen. en we zagen jullie passeren en wij maar roepen en lopen, maar jullie waren al weg. en we hadden de hoop al opgegeven. en toen belden jullie. gelukkig" Hilarisch was het, al begreep ik de wanhoop van de meisjes. Gelukkig wisten de lokale kerels wel hoe ze dit moesten aanpakken en we werden bevolen om de wielen te beginnen uitgraven. Met z'n allen. Volledig vrijmaken. "Ik heb dit al veel moeten doen met mijn truck..." dixit Paolo, "maar nog nooit om 3u 's nachts" :) Nadat het meeste zand rondom de wielen en achter de truck verwijderd was, werd het duwen. Met zijn allen. "Nu!" Met alle spieren die we in ons lijf hadden. Beetje voor-, beetje achteruit...totdat er voldoende ruimte gecreëerd was om de truck een soort van 'aanloopje' te geven om zich dan met wat extra gas uit zijn benevelde situatie te bevrijden. Alsof we de overwinning van ons leven behaald hadden werd er gejuicht en geknuffeld en geapplaudiseerd :)
Toch maar snel weer naar het dorpje waar we in Margarita bekwamen van het nachtelijke avontuur. De volgende ochtend stonden we met kleine oogjes klaar aan het hostel waar Miguel ons oppikte voor een lift naar Pto Madryn. In de busterminal kocht ik mijn ticket voor de nachtbus om via een omweg langs Neuquen de volgende dag in San Martin de los Andes aan te komen. Christina informeerde voor een vliegtuigticket back to BsAs, alwaar ze haar laatste weekend zou doorbrengen in Abasto met alle vrienden daar. "Vliegtuig om 14u...is volzet, maar wie weet komt er iemand niet opdagen." Miguel bracht mij naar het hostel en Christina naar de luchthaven. En ja hoor... Christina hing in de lucht, terwijl ik me op mijn gemak voorbereidde voor de busrit en de volgende halte van mijn trip...
San Martin de los Andes...een bergdorpje in het merengebied en het begin van Patagonie in het westen van het land... en het begin van een geleidelijke trektocht naar het einde van de wereld...met als alles goed gaat tussenstops - wisselend van enkele dagen tot enkele weken - in Bariloche, El Bolson, Esquel, El Chalten, El Calafate...
En als ik me ergens goed voel, dan blijf ik gewoon nog een dag... wat dat blijkt altijd een goede beslissing. Right on, Christina! Que te vaya bien!
No comments:
Post a Comment