Leaving BsAs

Uit mijn dagboek - zaterdag 24 en zondag 25 november

Ik zit op de bus naar Puerto Madryn. De veilige haven van BsAs - dat ondertussen een thuis geworden was - heb ik achter me gelaten. En dat viel me vandaag even lastig. Die verdomde rugszak moeten vullen en opnieuw beseffen dat er teveel inzit en er opnieuw een aantal zaken uitzwieren (die hopelijk via een Berlijnse vriendin van de laatste dagen in Belgie geraken) maar nog altijd een overvolle rugzak hebben waar geen zak eten meer bijkan...het maakte me zot, triest, ambetant en allerlei zaken tegelijk maar allerminst vrolijk. En ik had stress en ik had schrik en ik had even heel veel zin om te beginnen bleiten. Dat hostel en die mensen achterlaten om alleen voor 17u op een bus te zitten, die vanuit een terminal vertrok waar een week geleden 2 Zwitserse vriendinnen nog bestolen waren, om alleen aan te komen in een godvergeten (toeristisch) boeregat met mijn Spaans dat geen zak waard is... het leek plots zo absurd en even vroeg ik me af of ik wel de juiste beslissing had genomen. Ik had het gevoel dat mijn reis alleen door Zuid-Amerika nu pas begon. Veel tijd om na te denken had ik echter niet want ik moest me reppen naar de busterminal waar 45 minuten later mijn bus vertrok. Een half uur op voorhand er zijn, zei de ticketmevrouw... Ik wisselde de laatste emailadressen, knuffels en kussen uit en daar ging de deur van het hostel achter me dicht. Snel een taxi: "¿Adonde vas?" "Al terminal de omnibus por favor." Ik zat nog geen 5 minuten in de taxi of de vriendelijke chauffeur begon een praatje. Waar ik vandaan kwam, waar ik naartoe ging, etc. Hij was duidelijk onder de indruk dat een meisje als ik alleen aan het reizen was. En het werd een interessant gesprek. Ik leerde over de langzaam stijgende economie hier in Argentinie en dat er een soort van EU in Zuid-Amerika is; enfin, eigenlijk 2: Mercosur en de andere ... euhm Alba ofzo.. ben de naam vergeten. En Argentinie zit samen met Uruguay en Venezuela en nog een aantal bij Mercosur. En Chili en Mexico en... bij het andere dat meer bij Canada en de dollar aansluit (als ik het goed begrepen heb) En ze proberen heel hard om alles te modelleren naar Europees voorbeeld. De euro is hier een God: iets machtigs, onbereikbaar en ongelooflijk sterk. De chauffeur - en met hem waarschijnlijk vele anderen - hoopt dat er gauw ook een monetaire eenheid over de landen ontstaat, omdat ze zo een sterker front tegen de dollar kunnen vormen. ...Ondertussen schrijven we al de volgende morgen want de lichten gingen uit en de film (Scoop) begon. Het ontbijt en vooral de koffie - hier een echte suiker- en energiebom - maakten me klaarwakker. Maar waar was ik gebleven? ... Juist, bij de taxichauffeur en zijn verhaal... (hihi, sorry hoor, maar er begint weer een film: Starsky & Hutch en ik heb daar wel zin in. Tot later) ...Juist, bij de taxichauffeur en zijn verhaal dus. Wel, ik vond het gesprek bijzonder aangenaam en hij verdiende dan ook un peso más. Ondertussen was het al tien voor 19u en m'n bus vertrok om kwart na. Bovendien vond ik m'n ticket niet. Snel even naar twc om in mijn geheim verstopte portefeuille onder mijn kleren te kijken. Daar had ik het al... maar er stond geen nummer van het vertrek'platform' op. En ik dacht dat ik me ergens moest aanmelden, maar ik zag nergens een bord van 'Don Otto', de maatschappij van mijn bus. Stress! Dan maar aan een koppel backpackers gevraagd. Nog 10 minuten! Mijn bus missen was echt géén optie dacht ik mezelf. Dan maar naar een balie van een andere maatschappij, maar die keken ook lang en bedenkelijk naar mijn ticket. "Ohnee, ben ik eropgelegd?", schoot het door mijn hoofd. En toen riepen ze mijn bus af... plataforma 11. Alright! Ik snel de trap af.. en daar kwam de bus aan. Bagage onderin, fooi aan de handler en hop, de bus op. Right on time! Mijn eerste bus - langeafstand welteverstaan - en wat voor één. Ik had het advies van de Footprint en medereizigers gevolgd om de 10-15 pesos meer te betalen voor een coche cama - een slaapbus. En dat leek me een goed idee: de zetels waren enorm breed en kunnen tot zo'n 140graden zakken (te verstaan dat 90graden rechtop is en 180 graden volledig plat). Bovendien was er veel beenruimte en klapt er een soort beenplank uit de zetel voor je. Ik heb geen idee hoe een slaapbus in Europa is, maar dit leek me wel confortabel. Ik was blij dat ik veilig en wel op de bus zat. Mijn slaapzak in de ruimte boven me, mijn zak met eten naast me (pasta, polenta, ontbijtgranen, een appel en een versgemaakt broodje met ei), en mijn schoudertas naast me maar toch maar een been door de schouderriem. Je weet tenslotte maar nooit. Ik verstond niet veel van de uitleg die de chauffeur gaf: iets over nog passeren aan de luchthaven, over eten en ontbijt. Een tijd later waren we compleet... enkele zetels - waaronder die naast me - bleven leeg. Handig! En plots kreeg iedereen een dienblad met eten... oe - moeten we hier dan niet voor bijbetalen? Blijkbaar niet... en ik had gelezen in Footprint dat je best zowiezo eten meeneemt want dat het meestal maar een kleine snack is... En inderdaad, het was een slaatje met parmaham en een broodje, en twee toastjes en een flan con dulce de leche als dessert. Maar omdat ik om 17u nog gegeten had (een milanesa met pommes dauphinois) en omdat ik me voorgenomen had om de kilos die mijn buik al dikker geworden was in BsAswas dat meer als genoeg... Als drank koos ik een "Sebbenup", mijn eerste frisdrank in 3 weken! Oe - maar plots kwam de man rond met nog een aluminium doosje. Aha, dit was de caliente maaltijd waarover ik gehoord had. Ook nog! Amai, dacht ik, als dit allemaal in de prijs is inbegrepen, plus ook nog de desayuno die ik gehoord had (ja, je verstaat dan enkele woorden en het wordt dan achteraf maar duidelijk wat er precies gezegd is. Voor tzelfde geld had ie gezegd dat we gingen stoppen voor die maaltijden ofzo), dan was de coche coma echt een goeie optie. Als ik dat had geweten had ik natuurlijk mijn broodje met ei (een volledig stokbrood - ik had me voorzien) niet moeten maken, want dat zou wel al niet meer zo lekker zijn na een volle dag op de bus. Maar ik was plots weer blij. Het landschap was, al sinds we de buitenwijken van BsAs verlaten hadden, hetzelfde - en dat is het nog altijd (tis nu 11u20 de volgende dag): desolaat, droog met lage groene struiken tot aan de horizon en dan een afwisselend blauwe en grijze lucht. Op naar de natuur! Achteraf bekeken merk ik dat ik me meestal wel red...totnogtoe. Ja, ik heb lastige momenten; ja, ik heb soms zin om te bleiten of om deze ervaring te delen met iemand vertrouwd, maar als de nood het hoogst is, is de oplossing meestal dichtbij. En dan heb ik nog weinig moeite met in gebrekkig Spaans uitleg of hulp te vragen aan vreemden. Want uiteindelijk zijn we allemaal gelijk, en stonden er ook nu mensen hun familielid uit te wuiven, wenen ook andere mensen (zoals die zieke beebie op de bus ganse nacht), voelen anderen zich soms ook alleen en zijn we allemaal op zoek... naar iets dat ons drijft, motiveert, ontroert of gelukkig maakt. Achteraf gezien is het feit dat ik een lastige dag had gisteren alleen maar het bewijs dat ik in BsAs een schitterende tijd heb gehad, enorm mooie en warme mensen heb leren kennen, en er ten volle heb van genoten.
(De zee, ik zie de zee - en zo blauw - adrenalinestoot!)
Op naar nieuwe indrukken, ervaringen en mensen. en! de natuur.

Nog iets dat ik toch wil meegeven. Gisteravond na het avondmaal kwam de 'steward' nog rond en vroeg aan iedereen "wiki?" Ik verstond het niet, maar de meesten zeiden nee, dus zei ik ook maar nee. Even later kwam de man bij enkele mensen een glas met drank afgeven. "Wiki" dacht ik: "Whisky" natuurlijk en ik kon een lach niet onderdrukken. It just made my day!