Huayhuash

Uit mijn dagboek - vrijdag 11 april en woensdag 23 april

Op 10 april vertrokken we naar Chiquian waar we nog voor de laatste keer in een (duurbetaald) bed slapen en een menu'ke (soep en kip) gaan eten. Vandaag, 11 april, met de bus naar Llamac waaar het avontuur begint: 10 dagen trekken door bergen en dalen, besneeuwde bergtoppen en modderige pampa's: stoer en vastberaden zelf onze rugzak dragend zonder gids, zonder ezel, zonder niet. :)

We, dat zijn Simon (20j), Simon (21j), Fabian (24j) - 3 Duitse kerels en echte padvinders - Nienke (19j) uit Nederland en ik. En die rugzak, die is gevuld met eten, water, 2 tenten (Nienke en Simon samen en ik bij de andere twee jonges), elk een slaapmatje en slaapzak, warme kledij als een dikke sjaal, muts, wanten en een regenjas, een extra broek, t-shirtjes en ondergoed, mijn sandalen, een EHBO-kit en wat pilletjes, een hoofdlamp, kookgerei als stoof, gas, potten, kopjes, bestek, kruiden... en verder nog elks wat persoonlijke spullen als een boek of mp3-speler. Het gewicht werd netjes verdeeld waarbij de mannen hun verantwoordelijkheid opnemen: meisjes 21kg, mannen 26-27kg. Met veel 'excitement' maar ook wel enige schrik (want nog nooit heb ik zolang met zoveel gewicht een zo zware trektocht gedaan; en wat zal mijn lichaam van dit idee vinden?) trek ik het avontuur tegemoet en zetten we samen onze 1ste trekdag in. De trektocht staat beschreven in Lonely Planet's 'Trekking in the central andes' als 'demanding', met dagelijks minimum 500m stijgen en evenveel dalen. Elke dag een heuse klim; bergpas over en via (soms steile) afdalingen een dal binnen. De Cordillera waar het hele gebeuren zich afspeelt is de Huayhuash, het minder bekende broertje van de Cordillera Blanca. Beide gebieden worden drukbezocht tijdens hét trekseizoen van mei tot september, met Huaraz als uitvalsbasis. Naast trekkers, trekt (hihi) het ook bergbeklimmers van overal ter wereld aan. Op zoek naar de adrenaline en overwinningssatisfactie wagen ze zich graag aan (soms hallucinante) beklimmingen van enkele van Peru's hoogste besneeuwde toppen. (Check zeker eens de film Touching the void, die zich in dit gebied afspeelt). Voor mij volstaat deze 10daagse trektocht aan en rond de basis van deze toppen en gletsjers. Ook de hoogte draagt zijn steentje bij aan de fysieke uitdaging: geen enkel kamp ligt lager dan 4000meter en de bergpassen bevinden zich tussen 4500 en 5000 meter. Ondanks de acclimatisatie in Huaraz, op 3091 meter, en ik nooit problemen ondervond in bv. La Paz of Isla del Sol (alhoewel je best het tekort aan zuurstof voelde), weet je toch nooit op voorhand hoe je lichaam zal reageren op deze hoogte... zoals ons bewezen werd door 2 op en top fitte Israeli's die doodziek werden op 4200, en de avond voor ons vertrek tot onze verbazing vervroegd teruggekeerd in het hostel waren. Maar mentaal zat alles goed: een hele toffe sfeer in de groep; het was even aftasten maar al snel kon iedereen zichzelf zijn. Ik had ontzettend veel vertrouwen in de jongens (die al zo'n trektocht in de Cordillera Blanca hadden gedaan) en wist dat ze 'lief' voor me zouden zijn. Ook was ik wel heel blij dat Nienke op het allerlaatste nippertje besliste om mee te gaan, want dan waren er toch twee net iets minder in conditie (ehum) en net iets minder sterke (ehum) personen die het tempo afzwakten ;) en konden we tenminste tegen elkaar klagen en zagen.

En zo vertrokken we; op vrijdag 11 april allen met goed moed en frisse benen naar onze eerste kampplaats, nabij een meertje op 4050m; via een zware 1000m klim over een 4300m hoge pas...

...

En ondertussen, at the time of writing, hebben we de trek met succes volbracht; en zijn we veilig terug in Huaraz, alwaar we ons lichaam na een welverdiende en heerlijke douche vulden met veel te veel pizza (en buikpijn als gevolg) en onze dorst laafden met bier. Het was was een schitterende trektocht, met onvergetelijke postkaartready views, een vrolijk fratsend gezelschap, voldoeninggevende klimmen met adembenemende besneeuwde bergtoppen en meren in allerlei blauwtinten, meanderende rivieren, immense gletsjers met donderende en zichtbare lawines die zich gretig door de gravitatiekracht naar beneden laten sleuren.

En het was het aanzien van al dit bovenstaande, plus het echt ongelooflijk fijne onbescheiden schetenlatende gezelschap van crazy en teveel energie in ochtend en na suikertoevoeging hebbende Simon, attentvolle en witzige Simon, to-the-point, hoe-laat-is-het-consulent en 'godverdomme, dat is echt klote' Fabian en mijn klaag- en zaag- en roddel- en oppep- en giechel- en kook- en muziek- en ook van hetzelfde gedacht en geslachtzijnde eensgezindheidsmaatje Nienke, dat de fysieke inspanning en uitputting de moeite waard maakte. Want het was best 'demanding' en goeie dagen waarbij de bergen me energieboosts en adrenaline en alle vrolijkheid gaven; werden afgewisseld met slechte waarbij die benen als lood onder mijn lichaam hingen, die rugzak mijn schouders een kopje kleiner leken te maken, die blaren bij elke stap een priemende pijn veroorzaakten alsof er voodoo mee gemoeid was en dat verdomde lichaam met moeite luisterde naar de kracht van mijn mentale bevelen. Hoewel mijn rug me verbazingwekkend goed standhield, lieten mijn knieën me soms serieus in de steek; waardoor steile afdalingen een marteling werden; met een gescheurde broek als gevolg ;)

Bovendien waren er verzwarende onvoorziene omstandigheden zoals een dik been vol muggenbeten, voeten die nog maar eens nat werden na de zoveelste pampa-doorsteek, rugzakken die in in plaats van over de rivier gegooid werden, slapeloze nachten door paarden die naast uw hoofd staan te grazen en blazen, vrieskou en uw tent openritsen met sneeuwval als gevolg (i thought it was just raining), coca met teveel bicarbonaat (catalysator) eten tegen hoogteziekte met een totaal opgezwollen tong en onmogelijkheid te praten of eten als gevolg (e Nienke), op de laatste dag denken dat een al 6jaar bezige 'roadconstructie' ondertussen wel al voltooid zou zijn met busverbindingen, maar ontdekken dat de werken pas in juni voltooid worden en als gevolg een 1000m klim hoge scheisse bergpas over moeten strompelen, handschoenen verliezen, ziek worden, etc.

Maar we bevonden ons in het beste (zelf)relativerende gezelschap ever en waar enkele seconden eerder nog over gevloekt (scheisse!!) werd, werd alweer mee gelachen en je was dan gewoon 'geboren zu verlieren' en we gingen vrolijk verder.

Er waren ook verzachtende onvoorziene omstandigheden, zoals het ontmoeten van locals waardoor we versgevangen forel op ons avondbord kregen, we versgemaakte kaas en melk van de terstond gemolken koe konden smullen, zon op ons hoofdje zodat een 2 minuten zwem in een meer met bijhorende snel haar-was-sessie instant geluk bracht, Feist in onze oren horen, het vooruitzicht van beloofde whisky door een trekkende groep met gids (die we uiteindelijk nooit kregen ma soit), termal baths voor de jonges, de ontmoeting met een lokale directeur van een schooltje die ons zijn laboratorium met in de bergen gevonden en goed geconserveerde mummy toonde, etc.

Het was een afwisselende en superintense 13daagse (11 dagen wandelen en 2dagen transport) waarvan ik geen moment spijt heb en die ik voor geen geld had willen missen. Whoehoew.

Ook de terugkomst in Huaraz in het hostel was ongelooflijk. Uitgebaat door Anita en Teo, met hulp van dochter Caroline en Nederlandse vriend Rex wordt elke gast hier behulpzaam en met wijdopen armen ontvangen. Een echte familiale sfeer! Wij werden de avond na onze terugkomst uitgenodigd in de living van de familie alwaar Anita ons liet smullen van haar zelfgemaakte Causa (typisch en superlekker Peruaans gerecht) en Teo zorgde voor de Pisco sour. Met ons 5 voelden we ons even helemaal opgenomen in de familie... Onze terugkomst was een thuiskomst.

En met de nu bijna volledige maand dat ik hier ben, voel ik dat het lastig wordt om die thuis te verlaten...

Tschuss

From one family to the next

Buen dia!

Het is weer een hele tijd geleden dat ik nog een verhaaltje op mijn blog gepost heb... en in tegenstelling tot mijn vorige bericht, is geen nieuws deze keer wél goed nieuws.
Het voelt te raar en te lang geleden om alles nog uitvoerig te beschrijven vanaf Salta, waar ik jullie achterliet (sjeeeeezes, ik zit ondertussen twee landen en evenveel maanden verder), maar ik wil jullie toch niet onthouden van mijn avonturen...

De algemene tendens van die voorbije maanden kan ik het best beschrijven als 'van de ene familie in de andere rollen, me echt goed en mezelf voelen en een fijne tijd beleven'.

Nadat we Jorge en Javi in Salta uitgezwaaid hadden, verkende ik verder het noorden van Argentinie, samen met Maximo en Cono. Salta was de laatste 'grote' stad die we achter ons lieten, en met plezier inruilden voor de sympathieke en prachtig gelegen kleine dorpjes Purmamarca, Tilcara, Humahuaca, Iruya en tenslotte Yavi. De omringende natuur is van buiten deze wereld, met de Cerro de los siete colores in Purmamarca, de Salinas Grandes (zoutvlaktes waarvan mijn heup en linkerbovenbeen de hardheid getest hebben met een eerste Argentijnse x-ray op zak; jiha), oude ruines in Tilcara, de schitterende roodkleurige quebrada de Humahuaca, de immense rotsgebergten en groene valleien van Iruya - het dorpje waar de weg en het transport op wielen (behalve karren) eindigt en het mystieke en barmhartige en feeërieke begint- ; en Yavi, een gem op de vluchtweg van La Quiaca...

Naast fantastische ontmoetingen met de Argentijnse natuur, kon ook die met de Argentijnse cultuur niet ontbreken... op campings werden al snel vriendschapsbanden gesmeed, peña's met overheerlijk eten en authentieke folklore werden bezocht, bars werden onveilig gemaakt en tot in de vroege uurtjes babbelden we gezellig met de locals and touristas alike. In Iruya werd ons trio opnieuw uitgebreid tot een vijftal, met de kennismaking met Lian, een atypisch Israelisch meisje en Roger, een grappige kerel uit Barcelona. Elkaar leren kennen in Bariloche, waren beiden ondertussen al zo'n 2 maand samen onderweg.

La Quiaca, in dit grensdorp eindigde mijn Argentijnse avontuur en werd de familie weer een trio: samen met Roger en Lian ging ik nieuwe ervaringen in Bolivia tegemoet, terwijl Cono en Maximo nog enkele dagen genoten van Noord-Argentinie en van 2 nieuw ontmoette chicas ;)

Welgeteld een halve dag reisden we verder als een trio van La Quiaca via Villazon naar Tupiza, onze eerste stop in Bolivia zo'n 80km ten noorden van de grens. In Tupiza vonden we de perfecte partners voor een 4daagse jeeptocht naar Uyuni, via schitterende witte, blauwe en rode lagunas met flamingos, desolate woestijnlandschappen met mysterieuze rotsformaties en uiteraard de giganteske Salar. Die perfecte partners waren Rachel en Ofir, een Israelisch koppel dat via min of meer dezelfde route als ik vanuit BsAs al zo'n 4maand onderweg was. Opnieuw een nieuw vijftal, en een nieuwe familie.

De 4daagse trip was een onvergetelijke, bijna irreële of surreële ervaring en staat zeker in de top 3 van mijn 'mooiste onvergetelijkste fantastischste dinges tijdens mijn reis'. Veel tijd om over deze aardse schoonheid na te denken had ik echter niet, want ik moest me al reppen naar La Paz, waar mijn ouders de volgende nacht met de grote ijzeren vogel zouden neerstrijken. Met plezier checkte ik in in Hotel Rosario, in een fijne buurt 'downtown' La Paz en genoot ik ervan mijn rugzak helemaal leeg te maken, mijn was te laten doen, een zalige douche te nemen, kabeltv te kunnen kijken en gezellig een grote kamer voor mij alleen te hebben ;)
Maar niet voor lang dus, want op 16maart om 00u20 sochtends kwamen daar twee vermoeide mensjes me in hun armen sluiten op de luchthaven: deze keer écht familie... Wat was ik blij met hun komst, ik had er toch echt wel heel lang naar uitgekeken.
Samen verkenden we de straatjes van La Paz: wat een zalige stad vind ik dat, echt één grote marktplaats met vele authentiek geklede madammetjes met bolhoed (cholitas genaamd). De 2.5 week die ik samen met mama en papa doorbracht waren goed gevuld, met een strak en - voor mijn gewoonte - best vermoeiend reisschema: van La Paz ging het naar het mooie Copacabana en ontzettend mooie en bijna idylische Isla del Sol in het Titicacameer, wat meteen de laatste stop in Bolivie werd. Bolivie heeft mijn hart gestolen, en ik vind het dan ook jammer dat ik er niet langer heb kunnen verblijven... maar onze reis ging verder, richting Puno en Cuzco, met de supermooie heilige vallei, de terrasbouw in Pisaq en Moray, de zoutmijnen van Maras, de ruines van Saqsayhuaman en Qorikancha, de fijne stad van Cuzco zelf en natuurlijk last but definitely not least Macchu Picchu! Ook als je het voor de tweede keer ziet, blijft dit wereldwonder bijzonder indrukwekkend, ondanks de enige dag regen en mist die speciaal voor deze gelegenheid was uitgekozen ;)
Na Cuzco bezochten we de witte stad Arequipa (waar we ook lekkere steak en pannenkoeken aten, mjammie). Jammergenoeg hadden we geen tijd voor de Colca Canyon, die nog op me staat te wachten... En dan werd het nog enkele dagen chillen en genieten langs de Peruaanse kust, met zon en warme temperaturen; en sandboarden en buggies in Huacachina, een zwembad en veel te zoete wijn proeven in Ica, vreemde figuren en lijnen in Nazca, allemaal beesjes op de Ballestaseilanden en de overweldiging van een grootstad met chique shoppingcentras en restaurants in Lima.

En toen kwam de dag dat de mammie en de pappie alweer in de buik van die grote ijzeren vogel verdwenen, en ver weg van me vandaan vlogen... 'This is the end', dacht ik, het einde van familie en vrienden en fijn gezelschap om me heen... 'vanaf nu sta ik er weer helemaal alleen voor, weer helemaal alleen die bus op, ergens op een totaal vreemde plek toekomen en mijn weg moeten zoeken...'
HELP... i need somebody... HELP... not just anybody... HELP you know i need someone... HEEELP
Zo voelde ik me die bewuste namiddag, die avond zou ik de nachtbus nemen naar Huaraz, een bergdorp waarvan ik niet meer wist dan dat het in de bergen was... Ik was even helemaal verloren...

... maar niet voor heel lang, want in de busterminal net voor het opstappen, kwam ik daar een bekend gezicht tegen: Ofra, een israelisch meisje dat ik maanden eerder in Mendoza had ontmoet. HOERA! Tranen waren tegen de volgende ochtend opgedroogd en vergeten, en Ofra bracht me naar hostal Caroline, dat haar meerdere malen aangeraden was. En zo rolde ik opnieuw in een familie... de familie van het hostel alsook de mensen die ik daar ontmoette zorgden voor een onvergetelijke sfeer...
En in datzelfde hostel ben ik nu al bijna een maand, waarin avontuur als paardrijden, rockclimbing en een heuse trektocht (zie volgende bericht) afgewisseld worden met relaxdagen, gezellig samen eten en koken, koffies en milkshakes drinken en puzzels maken in Cafe California, haken en breien, lezen en films kijken. Ik voel me hier echt helemaal thuis... bijna een deel van de familie...

... een familie die ik bijna verlaat... op weg naar de volgende thuis, in Urubamba, waar ik 2 maand zal verblijven en werken in Las Chullpas... bij Chalo en Leonie en de kiendjes... Tot dan!