Inderdaad... nog één nachtje slapen in mijn vertrouwde bedje in mijn vertrouwde stekje in Cusco.
Alhoewel... van slapen is er niet veel in huis gekomen :)
Een stresserende laatste dag, met lastminute souvenirshoppen en traditionele gerechten eten; erna een stevig afscheidsfeestje met thuiskomst om 7u vanmorgen... en dan: nog inpakken... Tsja, met 'op tijd zijn' heeft ons Isa nog niet veel beterschap geboekt :)
Ondertussen zit ik op de luchthaven in Lima, te wachten op mijn vlucht naar Miami, die al een uur vertraging heeft... waardoor ik gevaar loop mijn connectie naar NYC te missen... maar dat zijn zorgen voor later.
Deze namiddag werd 'mijn' Cusco verlaten, niet zonder het dubbele vervelend gevoel in de buik en de vochtige oogjes. De voorbije maanden heb ik mijn eigen leven in Cusco opgebouwd, heb ik er gewerkt, in mijn eigen apartementje gewoond (met schitterend dakterras), tot een hechte vriendenkring behoord, zotte en zatte avonden en nachten meegemaakt, lekker gegeten, van de zon genoten, verliefdheidsvlinders gevoeld en laten gaan, deel uitgemaakt van de kleine buurt die bohemian san blas is, stamgast geworden in een bar en een restaurant, eersterijfan van TutnFunk en Hijos de Cain (een respectievelijke funk- en reggaeband), mensen gratis op de sofa laten logeren, gelindyhopt, een anders reizen groep begeleid op de Lares trek, mijn vriendinnetjes rondgeleid, etc.
Het familiale 'thuis'gevoel en het 'gewone' leven waar ik al een tijdje naar op zoek was gedurende mijn reis, heb ik ten volle herontdekt en gevoeld in Cusco. De groep vrienden waartoe ik behoorde, is de laatste week alleen maar hechter geworden: Argentijnen Sebastian en Bruno, allerliefste Aussies Natalie en Katie, crazy san franciscaanse Laney, Frans-Koreaanse Celine... geen dag ging voorbij zonder elkaar te ontmoeten, regelmatig aangevuld met het gezelschap van muzikanten Federico en Nachos, chefs Ariel en Carlos... 'Next stop: Belgium' of 'Next stop: Australia' zijn vandaag oprecht toegegeven... want het idee elkaar na 3maand intens samenleven nooit meer terug te zien is te raar... en doet ook teveel pijn.
Allemaal zo verschillend, en toch goed overeenkomen. Toen mijn vriendinnetjes (de liefsten Ellen, Kat en Jose) hier op bezoek waren, was ik eigenlijk klaar om Cusco te verlaten... grotendeels denk ik omdat 'thuis' dan even uit Belgie kwam, en omdat ik dan echt helemaal mezelf kon zijn, en dat niet zo simpel is. Maar in de voorbije anderhalve week, heb ik ontdekt dat Cusco, en vooral mijn vriendengroep ook echt wel 'thuis' zijn (geweest). En ondertussen weet ik heel goed dat 'thuis' verlaten best wel moeilijk is. Het is mooi om plots te beseffen dat mijn trip een opeenvolging is geweest van 'op zoek zijn naar thuis', heel hard soms, en 'thuis vinden' en dan helaas ook 'thuis verlaten'...
Anderzijds staat er nu natuurlijk een gigantische deur voor me op ontploffen... van de explosiviteit, ethniciteit, bruisendheid, drukte, etceteraheid die NYC is... Wat er precies op me staat te wachten, kan ik natuurlijk nog niet verhalen... maar dat de woorden zot en crazy en hot en hip en cool de beschrijving zullen vullen, daar kan je vanop aan.
Ik kijk enorm uit naar de diversiteit die NY me te bieden heeft, de ontdekking van een nieuwe thuis, met nieuwe vrienden, een stekje, een werkje (al schrikt die zoektocht natuurlijk ook wel af). De cultuur die ik al zooooo lang heb moeten missen (theater, muziek, musea, dansen, performances, concerten...) zal ik dubbel en dik kunnen goedmaken. In NYC ontbreekt niets: iedere nationaliteit, iedere ethniciteit, iedere persoonlijkheid vindt er wel zijn gading... tot stoverij met frietjes en echte belgische wafels!
NY, NY: here i come!
Wednesday, August 06, 2008
Thursday, June 12, 2008
Cusco is my hometown
Dag allen,
Alweer een hele poos geleden dat ik nog iets van me liet horen, met de gebruikelijke reacties als gevolg (waar ben je nu, ik snap het niet goed meer ze, post maar snel iets, waar blijven je fotos, etc... )
Gezien ik het eigenlijk ontzettend druk heb, snel even het relaas van de voorbije maanden.
Huaraz verliet ik met pijn in het hart, maar toch ook met energie en zin om nieuwe uitdagingen uit te gaan. Begin mei werd ik immers in hostel "Las Chullpas" in Urubamba verwacht om er te werken voor kost en inwoon. Urubamba is een dorpje gelegen in de fameuze Heilige Vallei in de buurt van Cusco, Peru...en dan ook behoorlijk toeristisch. Na enkele dagen in Cusco, ging ik mijn nieuwe avontuur tegemoet en werd ik ontvangen door Chalo, Leonie en Emilia, en ook nog een vijftal honden :)
Uiteindelijk was het doel een tweetal maand in Las Chullpas te verblijven, maar na een goeie week wist ik eigenlijk al dat het niet was wat ik zocht. Ik spendeerde dan wel geen cent, het werk kon me niet echt boeien en ik voelde me een beetje opgesloten... Bovendien had ik nauwelijks tijd om nieuwe zaken te leren (kennen) (bv keramiek of weven of breien...) of om even het dorpje te verkennen... Veel zin om er uitgebreid op in te gaan heb ik niet... ik heb een fijne tijd gehad in Las Chullpas; Chalo en la comadre zijn fantastische mensen waar ik superfijne en warme herinneringen aan meedraag... maar na een dikke twee weken besloot ik terug te keren naar het bruisende leven in de stad Cusco!
En bruisen doet het nog steeds... Ik ging meteen op zoek naar een apartement en een job, beide ondertussen gevonden... en genoot van het leven, de mensen die ik leerde kennen, het lekkere eten, etc.
Ondertussen ben ik echt gesetteld in Cusco en voel ik me hier helemaal thuis. Ik heb mijn eigen stekje, waar ik mijn sofa gratis ter beschikking stel aan reizigers over de hele wereld (check http://www.couchsurfing.com/) en ik ondertussen een bekend gezicht ben voor de locals. Het voelt goed om ergens een tijd echt te léven, een leven op te bouwen, mensen te leren kennen, vrienden te maken, te werken (in een bar, voor geen geld, met een sjtoeme eigenaar :) ), te helpen waar ik kan, projecten op te zetten, naar de sauna en naar bars te gaan, etc... Ik weet dat velen misschien denken: maar Cusco is zoooo toeristisch... idd, maar er is zoveel meer to it dan dat en eens je hier een tijdje verblijft openen zich deuren die de normale toerist niet binnenkomt... Cusco bruist, en niet enkel door de toeristenstroom!
Kortom, ik voel me hier thuis, vertrouwd en merk dat dit hetgene is waar ik al een tijdje naar op zoek was... Cusco is my hometown!
En dat zal het nog een tijdje zijn, tot ergens in juli, wanneer 3 meisjes aankomen en me zullen verblijden met hun gezelschap... iets waar ik al ontzettend hard naar uitkijk en dat er snel aankomt (want als je je goed voelt, en je hoofd gevuld zit met projecten en ideeen, dan vliegt de tijd...)
Ik hou het voorlopig hierbij. Nieuwtjes worden gemeld :)
Een knuffel aan allen,
settel-isa
ps: fotos van Las Chullpas en mijn stekje in Cusco kan je op mijn vertrouwde flickr site bewonderen: www.flickr.com/photos/mwoi
Alweer een hele poos geleden dat ik nog iets van me liet horen, met de gebruikelijke reacties als gevolg (waar ben je nu, ik snap het niet goed meer ze, post maar snel iets, waar blijven je fotos, etc... )
Gezien ik het eigenlijk ontzettend druk heb, snel even het relaas van de voorbije maanden.
Huaraz verliet ik met pijn in het hart, maar toch ook met energie en zin om nieuwe uitdagingen uit te gaan. Begin mei werd ik immers in hostel "Las Chullpas" in Urubamba verwacht om er te werken voor kost en inwoon. Urubamba is een dorpje gelegen in de fameuze Heilige Vallei in de buurt van Cusco, Peru...en dan ook behoorlijk toeristisch. Na enkele dagen in Cusco, ging ik mijn nieuwe avontuur tegemoet en werd ik ontvangen door Chalo, Leonie en Emilia, en ook nog een vijftal honden :)
Uiteindelijk was het doel een tweetal maand in Las Chullpas te verblijven, maar na een goeie week wist ik eigenlijk al dat het niet was wat ik zocht. Ik spendeerde dan wel geen cent, het werk kon me niet echt boeien en ik voelde me een beetje opgesloten... Bovendien had ik nauwelijks tijd om nieuwe zaken te leren (kennen) (bv keramiek of weven of breien...) of om even het dorpje te verkennen... Veel zin om er uitgebreid op in te gaan heb ik niet... ik heb een fijne tijd gehad in Las Chullpas; Chalo en la comadre zijn fantastische mensen waar ik superfijne en warme herinneringen aan meedraag... maar na een dikke twee weken besloot ik terug te keren naar het bruisende leven in de stad Cusco!
En bruisen doet het nog steeds... Ik ging meteen op zoek naar een apartement en een job, beide ondertussen gevonden... en genoot van het leven, de mensen die ik leerde kennen, het lekkere eten, etc.
Ondertussen ben ik echt gesetteld in Cusco en voel ik me hier helemaal thuis. Ik heb mijn eigen stekje, waar ik mijn sofa gratis ter beschikking stel aan reizigers over de hele wereld (check http://www.couchsurfing.com/) en ik ondertussen een bekend gezicht ben voor de locals. Het voelt goed om ergens een tijd echt te léven, een leven op te bouwen, mensen te leren kennen, vrienden te maken, te werken (in een bar, voor geen geld, met een sjtoeme eigenaar :) ), te helpen waar ik kan, projecten op te zetten, naar de sauna en naar bars te gaan, etc... Ik weet dat velen misschien denken: maar Cusco is zoooo toeristisch... idd, maar er is zoveel meer to it dan dat en eens je hier een tijdje verblijft openen zich deuren die de normale toerist niet binnenkomt... Cusco bruist, en niet enkel door de toeristenstroom!
Kortom, ik voel me hier thuis, vertrouwd en merk dat dit hetgene is waar ik al een tijdje naar op zoek was... Cusco is my hometown!
En dat zal het nog een tijdje zijn, tot ergens in juli, wanneer 3 meisjes aankomen en me zullen verblijden met hun gezelschap... iets waar ik al ontzettend hard naar uitkijk en dat er snel aankomt (want als je je goed voelt, en je hoofd gevuld zit met projecten en ideeen, dan vliegt de tijd...)
Ik hou het voorlopig hierbij. Nieuwtjes worden gemeld :)
Een knuffel aan allen,
settel-isa
ps: fotos van Las Chullpas en mijn stekje in Cusco kan je op mijn vertrouwde flickr site bewonderen: www.flickr.com/photos/mwoi
Monday, April 28, 2008
Huayhuash
Uit mijn dagboek - vrijdag 11 april en woensdag 23 april
Op 10 april vertrokken we naar Chiquian waar we nog voor de laatste keer in een (duurbetaald) bed slapen en een menu'ke (soep en kip) gaan eten. Vandaag, 11 april, met de bus naar Llamac waaar het avontuur begint: 10 dagen trekken door bergen en dalen, besneeuwde bergtoppen en modderige pampa's: stoer en vastberaden zelf onze rugzak dragend zonder gids, zonder ezel, zonder niet. :)
We, dat zijn Simon (20j), Simon (21j), Fabian (24j) - 3 Duitse kerels en echte padvinders - Nienke (19j) uit Nederland en ik. En die rugzak, die is gevuld met eten, water, 2 tenten (Nienke en Simon samen en ik bij de andere twee jonges), elk een slaapmatje en slaapzak, warme kledij als een dikke sjaal, muts, wanten en een regenjas, een extra broek, t-shirtjes en ondergoed, mijn sandalen, een EHBO-kit en wat pilletjes, een hoofdlamp, kookgerei als stoof, gas, potten, kopjes, bestek, kruiden... en verder nog elks wat persoonlijke spullen als een boek of mp3-speler. Het gewicht werd netjes verdeeld waarbij de mannen hun verantwoordelijkheid opnemen: meisjes 21kg, mannen 26-27kg. Met veel 'excitement' maar ook wel enige schrik (want nog nooit heb ik zolang met zoveel gewicht een zo zware trektocht gedaan; en wat zal mijn lichaam van dit idee vinden?) trek ik het avontuur tegemoet en zetten we samen onze 1ste trekdag in. De trektocht staat beschreven in Lonely Planet's 'Trekking in the central andes' als 'demanding', met dagelijks minimum 500m stijgen en evenveel dalen. Elke dag een heuse klim; bergpas over en via (soms steile) afdalingen een dal binnen. De Cordillera waar het hele gebeuren zich afspeelt is de Huayhuash, het minder bekende broertje van de Cordillera Blanca. Beide gebieden worden drukbezocht tijdens hét trekseizoen van mei tot september, met Huaraz als uitvalsbasis. Naast trekkers, trekt (hihi) het ook bergbeklimmers van overal ter wereld aan. Op zoek naar de adrenaline en overwinningssatisfactie wagen ze zich graag aan (soms hallucinante) beklimmingen van enkele van Peru's hoogste besneeuwde toppen. (Check zeker eens de film Touching the void, die zich in dit gebied afspeelt). Voor mij volstaat deze 10daagse trektocht aan en rond de basis van deze toppen en gletsjers. Ook de hoogte draagt zijn steentje bij aan de fysieke uitdaging: geen enkel kamp ligt lager dan 4000meter en de bergpassen bevinden zich tussen 4500 en 5000 meter. Ondanks de acclimatisatie in Huaraz, op 3091 meter, en ik nooit problemen ondervond in bv. La Paz of Isla del Sol (alhoewel je best het tekort aan zuurstof voelde), weet je toch nooit op voorhand hoe je lichaam zal reageren op deze hoogte... zoals ons bewezen werd door 2 op en top fitte Israeli's die doodziek werden op 4200, en de avond voor ons vertrek tot onze verbazing vervroegd teruggekeerd in het hostel waren. Maar mentaal zat alles goed: een hele toffe sfeer in de groep; het was even aftasten maar al snel kon iedereen zichzelf zijn. Ik had ontzettend veel vertrouwen in de jongens (die al zo'n trektocht in de Cordillera Blanca hadden gedaan) en wist dat ze 'lief' voor me zouden zijn. Ook was ik wel heel blij dat Nienke op het allerlaatste nippertje besliste om mee te gaan, want dan waren er toch twee net iets minder in conditie (ehum) en net iets minder sterke (ehum) personen die het tempo afzwakten ;) en konden we tenminste tegen elkaar klagen en zagen.
En zo vertrokken we; op vrijdag 11 april allen met goed moed en frisse benen naar onze eerste kampplaats, nabij een meertje op 4050m; via een zware 1000m klim over een 4300m hoge pas...
...
En ondertussen, at the time of writing, hebben we de trek met succes volbracht; en zijn we veilig terug in Huaraz, alwaar we ons lichaam na een welverdiende en heerlijke douche vulden met veel te veel pizza (en buikpijn als gevolg) en onze dorst laafden met bier. Het was was een schitterende trektocht, met onvergetelijke postkaartready views, een vrolijk fratsend gezelschap, voldoeninggevende klimmen met adembenemende besneeuwde bergtoppen en meren in allerlei blauwtinten, meanderende rivieren, immense gletsjers met donderende en zichtbare lawines die zich gretig door de gravitatiekracht naar beneden laten sleuren.
En het was het aanzien van al dit bovenstaande, plus het echt ongelooflijk fijne onbescheiden schetenlatende gezelschap van crazy en teveel energie in ochtend en na suikertoevoeging hebbende Simon, attentvolle en witzige Simon, to-the-point, hoe-laat-is-het-consulent en 'godverdomme, dat is echt klote' Fabian en mijn klaag- en zaag- en roddel- en oppep- en giechel- en kook- en muziek- en ook van hetzelfde gedacht en geslachtzijnde eensgezindheidsmaatje Nienke, dat de fysieke inspanning en uitputting de moeite waard maakte. Want het was best 'demanding' en goeie dagen waarbij de bergen me energieboosts en adrenaline en alle vrolijkheid gaven; werden afgewisseld met slechte waarbij die benen als lood onder mijn lichaam hingen, die rugzak mijn schouders een kopje kleiner leken te maken, die blaren bij elke stap een priemende pijn veroorzaakten alsof er voodoo mee gemoeid was en dat verdomde lichaam met moeite luisterde naar de kracht van mijn mentale bevelen. Hoewel mijn rug me verbazingwekkend goed standhield, lieten mijn knieën me soms serieus in de steek; waardoor steile afdalingen een marteling werden; met een gescheurde broek als gevolg ;)
Bovendien waren er verzwarende onvoorziene omstandigheden zoals een dik been vol muggenbeten, voeten die nog maar eens nat werden na de zoveelste pampa-doorsteek, rugzakken die in in plaats van over de rivier gegooid werden, slapeloze nachten door paarden die naast uw hoofd staan te grazen en blazen, vrieskou en uw tent openritsen met sneeuwval als gevolg (i thought it was just raining), coca met teveel bicarbonaat (catalysator) eten tegen hoogteziekte met een totaal opgezwollen tong en onmogelijkheid te praten of eten als gevolg (e Nienke), op de laatste dag denken dat een al 6jaar bezige 'roadconstructie' ondertussen wel al voltooid zou zijn met busverbindingen, maar ontdekken dat de werken pas in juni voltooid worden en als gevolg een 1000m klim hoge scheisse bergpas over moeten strompelen, handschoenen verliezen, ziek worden, etc.
Maar we bevonden ons in het beste (zelf)relativerende gezelschap ever en waar enkele seconden eerder nog over gevloekt (scheisse!!) werd, werd alweer mee gelachen en je was dan gewoon 'geboren zu verlieren' en we gingen vrolijk verder.
Er waren ook verzachtende onvoorziene omstandigheden, zoals het ontmoeten van locals waardoor we versgevangen forel op ons avondbord kregen, we versgemaakte kaas en melk van de terstond gemolken koe konden smullen, zon op ons hoofdje zodat een 2 minuten zwem in een meer met bijhorende snel haar-was-sessie instant geluk bracht, Feist in onze oren horen, het vooruitzicht van beloofde whisky door een trekkende groep met gids (die we uiteindelijk nooit kregen ma soit), termal baths voor de jonges, de ontmoeting met een lokale directeur van een schooltje die ons zijn laboratorium met in de bergen gevonden en goed geconserveerde mummy toonde, etc.
Het was een afwisselende en superintense 13daagse (11 dagen wandelen en 2dagen transport) waarvan ik geen moment spijt heb en die ik voor geen geld had willen missen. Whoehoew.
Ook de terugkomst in Huaraz in het hostel was ongelooflijk. Uitgebaat door Anita en Teo, met hulp van dochter Caroline en Nederlandse vriend Rex wordt elke gast hier behulpzaam en met wijdopen armen ontvangen. Een echte familiale sfeer! Wij werden de avond na onze terugkomst uitgenodigd in de living van de familie alwaar Anita ons liet smullen van haar zelfgemaakte Causa (typisch en superlekker Peruaans gerecht) en Teo zorgde voor de Pisco sour. Met ons 5 voelden we ons even helemaal opgenomen in de familie... Onze terugkomst was een thuiskomst.
En met de nu bijna volledige maand dat ik hier ben, voel ik dat het lastig wordt om die thuis te verlaten...
Tschuss
Saturday, April 26, 2008
From one family to the next
Buen dia!
Het is weer een hele tijd geleden dat ik nog een verhaaltje op mijn blog gepost heb... en in tegenstelling tot mijn vorige bericht, is geen nieuws deze keer wél goed nieuws.
Het voelt te raar en te lang geleden om alles nog uitvoerig te beschrijven vanaf Salta, waar ik jullie achterliet (sjeeeeezes, ik zit ondertussen twee landen en evenveel maanden verder), maar ik wil jullie toch niet onthouden van mijn avonturen...
De algemene tendens van die voorbije maanden kan ik het best beschrijven als 'van de ene familie in de andere rollen, me echt goed en mezelf voelen en een fijne tijd beleven'.
Nadat we Jorge en Javi in Salta uitgezwaaid hadden, verkende ik verder het noorden van Argentinie, samen met Maximo en Cono. Salta was de laatste 'grote' stad die we achter ons lieten, en met plezier inruilden voor de sympathieke en prachtig gelegen kleine dorpjes Purmamarca, Tilcara, Humahuaca, Iruya en tenslotte Yavi. De omringende natuur is van buiten deze wereld, met de Cerro de los siete colores in Purmamarca, de Salinas Grandes (zoutvlaktes waarvan mijn heup en linkerbovenbeen de hardheid getest hebben met een eerste Argentijnse x-ray op zak; jiha), oude ruines in Tilcara, de schitterende roodkleurige quebrada de Humahuaca, de immense rotsgebergten en groene valleien van Iruya - het dorpje waar de weg en het transport op wielen (behalve karren) eindigt en het mystieke en barmhartige en feeërieke begint- ; en Yavi, een gem op de vluchtweg van La Quiaca...
Naast fantastische ontmoetingen met de Argentijnse natuur, kon ook die met de Argentijnse cultuur niet ontbreken... op campings werden al snel vriendschapsbanden gesmeed, peña's met overheerlijk eten en authentieke folklore werden bezocht, bars werden onveilig gemaakt en tot in de vroege uurtjes babbelden we gezellig met de locals and touristas alike. In Iruya werd ons trio opnieuw uitgebreid tot een vijftal, met de kennismaking met Lian, een atypisch Israelisch meisje en Roger, een grappige kerel uit Barcelona. Elkaar leren kennen in Bariloche, waren beiden ondertussen al zo'n 2 maand samen onderweg.
La Quiaca, in dit grensdorp eindigde mijn Argentijnse avontuur en werd de familie weer een trio: samen met Roger en Lian ging ik nieuwe ervaringen in Bolivia tegemoet, terwijl Cono en Maximo nog enkele dagen genoten van Noord-Argentinie en van 2 nieuw ontmoette chicas ;)
Welgeteld een halve dag reisden we verder als een trio van La Quiaca via Villazon naar Tupiza, onze eerste stop in Bolivia zo'n 80km ten noorden van de grens. In Tupiza vonden we de perfecte partners voor een 4daagse jeeptocht naar Uyuni, via schitterende witte, blauwe en rode lagunas met flamingos, desolate woestijnlandschappen met mysterieuze rotsformaties en uiteraard de giganteske Salar. Die perfecte partners waren Rachel en Ofir, een Israelisch koppel dat via min of meer dezelfde route als ik vanuit BsAs al zo'n 4maand onderweg was. Opnieuw een nieuw vijftal, en een nieuwe familie.
De 4daagse trip was een onvergetelijke, bijna irreële of surreële ervaring en staat zeker in de top 3 van mijn 'mooiste onvergetelijkste fantastischste dinges tijdens mijn reis'. Veel tijd om over deze aardse schoonheid na te denken had ik echter niet, want ik moest me al reppen naar La Paz, waar mijn ouders de volgende nacht met de grote ijzeren vogel zouden neerstrijken. Met plezier checkte ik in in Hotel Rosario, in een fijne buurt 'downtown' La Paz en genoot ik ervan mijn rugzak helemaal leeg te maken, mijn was te laten doen, een zalige douche te nemen, kabeltv te kunnen kijken en gezellig een grote kamer voor mij alleen te hebben ;)
Maar niet voor lang dus, want op 16maart om 00u20 sochtends kwamen daar twee vermoeide mensjes me in hun armen sluiten op de luchthaven: deze keer écht familie... Wat was ik blij met hun komst, ik had er toch echt wel heel lang naar uitgekeken.
Samen verkenden we de straatjes van La Paz: wat een zalige stad vind ik dat, echt één grote marktplaats met vele authentiek geklede madammetjes met bolhoed (cholitas genaamd). De 2.5 week die ik samen met mama en papa doorbracht waren goed gevuld, met een strak en - voor mijn gewoonte - best vermoeiend reisschema: van La Paz ging het naar het mooie Copacabana en ontzettend mooie en bijna idylische Isla del Sol in het Titicacameer, wat meteen de laatste stop in Bolivie werd. Bolivie heeft mijn hart gestolen, en ik vind het dan ook jammer dat ik er niet langer heb kunnen verblijven... maar onze reis ging verder, richting Puno en Cuzco, met de supermooie heilige vallei, de terrasbouw in Pisaq en Moray, de zoutmijnen van Maras, de ruines van Saqsayhuaman en Qorikancha, de fijne stad van Cuzco zelf en natuurlijk last but definitely not least Macchu Picchu! Ook als je het voor de tweede keer ziet, blijft dit wereldwonder bijzonder indrukwekkend, ondanks de enige dag regen en mist die speciaal voor deze gelegenheid was uitgekozen ;)
Na Cuzco bezochten we de witte stad Arequipa (waar we ook lekkere steak en pannenkoeken aten, mjammie). Jammergenoeg hadden we geen tijd voor de Colca Canyon, die nog op me staat te wachten... En dan werd het nog enkele dagen chillen en genieten langs de Peruaanse kust, met zon en warme temperaturen; en sandboarden en buggies in Huacachina, een zwembad en veel te zoete wijn proeven in Ica, vreemde figuren en lijnen in Nazca, allemaal beesjes op de Ballestaseilanden en de overweldiging van een grootstad met chique shoppingcentras en restaurants in Lima.
En toen kwam de dag dat de mammie en de pappie alweer in de buik van die grote ijzeren vogel verdwenen, en ver weg van me vandaan vlogen... 'This is the end', dacht ik, het einde van familie en vrienden en fijn gezelschap om me heen... 'vanaf nu sta ik er weer helemaal alleen voor, weer helemaal alleen die bus op, ergens op een totaal vreemde plek toekomen en mijn weg moeten zoeken...'
HELP... i need somebody... HELP... not just anybody... HELP you know i need someone... HEEELP
Zo voelde ik me die bewuste namiddag, die avond zou ik de nachtbus nemen naar Huaraz, een bergdorp waarvan ik niet meer wist dan dat het in de bergen was... Ik was even helemaal verloren...
... maar niet voor heel lang, want in de busterminal net voor het opstappen, kwam ik daar een bekend gezicht tegen: Ofra, een israelisch meisje dat ik maanden eerder in Mendoza had ontmoet. HOERA! Tranen waren tegen de volgende ochtend opgedroogd en vergeten, en Ofra bracht me naar hostal Caroline, dat haar meerdere malen aangeraden was. En zo rolde ik opnieuw in een familie... de familie van het hostel alsook de mensen die ik daar ontmoette zorgden voor een onvergetelijke sfeer...
En in datzelfde hostel ben ik nu al bijna een maand, waarin avontuur als paardrijden, rockclimbing en een heuse trektocht (zie volgende bericht) afgewisseld worden met relaxdagen, gezellig samen eten en koken, koffies en milkshakes drinken en puzzels maken in Cafe California, haken en breien, lezen en films kijken. Ik voel me hier echt helemaal thuis... bijna een deel van de familie...
... een familie die ik bijna verlaat... op weg naar de volgende thuis, in Urubamba, waar ik 2 maand zal verblijven en werken in Las Chullpas... bij Chalo en Leonie en de kiendjes... Tot dan!
Het is weer een hele tijd geleden dat ik nog een verhaaltje op mijn blog gepost heb... en in tegenstelling tot mijn vorige bericht, is geen nieuws deze keer wél goed nieuws.
Het voelt te raar en te lang geleden om alles nog uitvoerig te beschrijven vanaf Salta, waar ik jullie achterliet (sjeeeeezes, ik zit ondertussen twee landen en evenveel maanden verder), maar ik wil jullie toch niet onthouden van mijn avonturen...
De algemene tendens van die voorbije maanden kan ik het best beschrijven als 'van de ene familie in de andere rollen, me echt goed en mezelf voelen en een fijne tijd beleven'.
Nadat we Jorge en Javi in Salta uitgezwaaid hadden, verkende ik verder het noorden van Argentinie, samen met Maximo en Cono. Salta was de laatste 'grote' stad die we achter ons lieten, en met plezier inruilden voor de sympathieke en prachtig gelegen kleine dorpjes Purmamarca, Tilcara, Humahuaca, Iruya en tenslotte Yavi. De omringende natuur is van buiten deze wereld, met de Cerro de los siete colores in Purmamarca, de Salinas Grandes (zoutvlaktes waarvan mijn heup en linkerbovenbeen de hardheid getest hebben met een eerste Argentijnse x-ray op zak; jiha), oude ruines in Tilcara, de schitterende roodkleurige quebrada de Humahuaca, de immense rotsgebergten en groene valleien van Iruya - het dorpje waar de weg en het transport op wielen (behalve karren) eindigt en het mystieke en barmhartige en feeërieke begint- ; en Yavi, een gem op de vluchtweg van La Quiaca...
Naast fantastische ontmoetingen met de Argentijnse natuur, kon ook die met de Argentijnse cultuur niet ontbreken... op campings werden al snel vriendschapsbanden gesmeed, peña's met overheerlijk eten en authentieke folklore werden bezocht, bars werden onveilig gemaakt en tot in de vroege uurtjes babbelden we gezellig met de locals and touristas alike. In Iruya werd ons trio opnieuw uitgebreid tot een vijftal, met de kennismaking met Lian, een atypisch Israelisch meisje en Roger, een grappige kerel uit Barcelona. Elkaar leren kennen in Bariloche, waren beiden ondertussen al zo'n 2 maand samen onderweg.
La Quiaca, in dit grensdorp eindigde mijn Argentijnse avontuur en werd de familie weer een trio: samen met Roger en Lian ging ik nieuwe ervaringen in Bolivia tegemoet, terwijl Cono en Maximo nog enkele dagen genoten van Noord-Argentinie en van 2 nieuw ontmoette chicas ;)
Welgeteld een halve dag reisden we verder als een trio van La Quiaca via Villazon naar Tupiza, onze eerste stop in Bolivia zo'n 80km ten noorden van de grens. In Tupiza vonden we de perfecte partners voor een 4daagse jeeptocht naar Uyuni, via schitterende witte, blauwe en rode lagunas met flamingos, desolate woestijnlandschappen met mysterieuze rotsformaties en uiteraard de giganteske Salar. Die perfecte partners waren Rachel en Ofir, een Israelisch koppel dat via min of meer dezelfde route als ik vanuit BsAs al zo'n 4maand onderweg was. Opnieuw een nieuw vijftal, en een nieuwe familie.
De 4daagse trip was een onvergetelijke, bijna irreële of surreële ervaring en staat zeker in de top 3 van mijn 'mooiste onvergetelijkste fantastischste dinges tijdens mijn reis'. Veel tijd om over deze aardse schoonheid na te denken had ik echter niet, want ik moest me al reppen naar La Paz, waar mijn ouders de volgende nacht met de grote ijzeren vogel zouden neerstrijken. Met plezier checkte ik in in Hotel Rosario, in een fijne buurt 'downtown' La Paz en genoot ik ervan mijn rugzak helemaal leeg te maken, mijn was te laten doen, een zalige douche te nemen, kabeltv te kunnen kijken en gezellig een grote kamer voor mij alleen te hebben ;)
Maar niet voor lang dus, want op 16maart om 00u20 sochtends kwamen daar twee vermoeide mensjes me in hun armen sluiten op de luchthaven: deze keer écht familie... Wat was ik blij met hun komst, ik had er toch echt wel heel lang naar uitgekeken.
Samen verkenden we de straatjes van La Paz: wat een zalige stad vind ik dat, echt één grote marktplaats met vele authentiek geklede madammetjes met bolhoed (cholitas genaamd). De 2.5 week die ik samen met mama en papa doorbracht waren goed gevuld, met een strak en - voor mijn gewoonte - best vermoeiend reisschema: van La Paz ging het naar het mooie Copacabana en ontzettend mooie en bijna idylische Isla del Sol in het Titicacameer, wat meteen de laatste stop in Bolivie werd. Bolivie heeft mijn hart gestolen, en ik vind het dan ook jammer dat ik er niet langer heb kunnen verblijven... maar onze reis ging verder, richting Puno en Cuzco, met de supermooie heilige vallei, de terrasbouw in Pisaq en Moray, de zoutmijnen van Maras, de ruines van Saqsayhuaman en Qorikancha, de fijne stad van Cuzco zelf en natuurlijk last but definitely not least Macchu Picchu! Ook als je het voor de tweede keer ziet, blijft dit wereldwonder bijzonder indrukwekkend, ondanks de enige dag regen en mist die speciaal voor deze gelegenheid was uitgekozen ;)
Na Cuzco bezochten we de witte stad Arequipa (waar we ook lekkere steak en pannenkoeken aten, mjammie). Jammergenoeg hadden we geen tijd voor de Colca Canyon, die nog op me staat te wachten... En dan werd het nog enkele dagen chillen en genieten langs de Peruaanse kust, met zon en warme temperaturen; en sandboarden en buggies in Huacachina, een zwembad en veel te zoete wijn proeven in Ica, vreemde figuren en lijnen in Nazca, allemaal beesjes op de Ballestaseilanden en de overweldiging van een grootstad met chique shoppingcentras en restaurants in Lima.
En toen kwam de dag dat de mammie en de pappie alweer in de buik van die grote ijzeren vogel verdwenen, en ver weg van me vandaan vlogen... 'This is the end', dacht ik, het einde van familie en vrienden en fijn gezelschap om me heen... 'vanaf nu sta ik er weer helemaal alleen voor, weer helemaal alleen die bus op, ergens op een totaal vreemde plek toekomen en mijn weg moeten zoeken...'
HELP... i need somebody... HELP... not just anybody... HELP you know i need someone... HEEELP
Zo voelde ik me die bewuste namiddag, die avond zou ik de nachtbus nemen naar Huaraz, een bergdorp waarvan ik niet meer wist dan dat het in de bergen was... Ik was even helemaal verloren...
... maar niet voor heel lang, want in de busterminal net voor het opstappen, kwam ik daar een bekend gezicht tegen: Ofra, een israelisch meisje dat ik maanden eerder in Mendoza had ontmoet. HOERA! Tranen waren tegen de volgende ochtend opgedroogd en vergeten, en Ofra bracht me naar hostal Caroline, dat haar meerdere malen aangeraden was. En zo rolde ik opnieuw in een familie... de familie van het hostel alsook de mensen die ik daar ontmoette zorgden voor een onvergetelijke sfeer...
En in datzelfde hostel ben ik nu al bijna een maand, waarin avontuur als paardrijden, rockclimbing en een heuse trektocht (zie volgende bericht) afgewisseld worden met relaxdagen, gezellig samen eten en koken, koffies en milkshakes drinken en puzzels maken in Cafe California, haken en breien, lezen en films kijken. Ik voel me hier echt helemaal thuis... bijna een deel van de familie...
... een familie die ik bijna verlaat... op weg naar de volgende thuis, in Urubamba, waar ik 2 maand zal verblijven en werken in Las Chullpas... bij Chalo en Leonie en de kiendjes... Tot dan!
Friday, March 14, 2008
La parte de la reina y sus cuatro lions
Esta historia no se escribe en flamenco. Primero, se trata de cuatro lions y todo el mundo sé que lions no entienden flamenco. Segundo, flamenco es un baile :)
En honor de los lions quería escribirla en español, pero en este caso un montón de gente que también quieren saber lo que pasa en mi vida no van a entender nada de nada. Aunque no me gusta mucho, me parece que el inglés servira para todos. No te preocupes si no entendes todo... no es una historia de lo que hay que entender cada palabra; no es una historia que sale bien en algun idioma... es una historia que se siente... Y te juro, la siento muy fuerte.
I left my readers on the bus from Iguazu to Tucuman. San Miguel de Tucuman, capital of the Tucuman province is famous for its Casa Historica where, in 1816, Argentina's independence was declared. Apart from that, it has a beautiful plaza with impressive buildings and cathedrals. But I wasn't really looking for the fuzz and buzz of a big city. Tucuman was only the starting point for my trip through small culturally rich villages in mountains and valleys, slowly proceeding to the border with Bolivia. The idea had ocurred to me earlier: I wanted to appreciate the region's landscapes and villages in freedom by renting a car, without being bound to the fixed schedules and routes of buses. In the hostel, I met a few people who might be interested in joining me: Cono, a 31year old Italian doctor who should already be doing voluntary work in Cochabamba (Bolivia) but who loves Argentina so much that he hasn't left the country yet... and Maximo, porteño (meaning from BsAs), 21years old and a real mochilero going round by hitchhiking and on his way to visit Bolivia. Great, this goes well, i thought, the three of us going north and - at least till the border - following the same road. One downside, neither of them had a driver's license, leaving me the only driver on difficult gravel roads ascending mountains and descending into valleys. I decided to keep on looking for people and spread the word by leaving leaflets in a few hostels. One guy from Spain responded but after a few hours, it turned out we both had different plans. It didn't seem to easy after all... and when I returned to the hostel Cono and Maximo had decided to leave the next day, leaving the city buy bus, but hitchhiking afterwards. I decided to give it one more day and if nobody responded, i would go with them. That evening we sat together in the hostel, meeting Seba(stian): porteño and medico también and Dani(ela): porteña... Both traveling north towards Salta and Jujuy as well. And in the pouring rain, two other porteños Jorge and Javi(er) arrived, soaking wet and happy to be inside. I left the 'fellowship' around 1o'clock, tired and not used to the BsAs rithm anymore: only to learn the next day that the evening had turned into the night and into the day again when the last two fellows (Cono and Jorge) finally went to sleep, experiencing real difficulties to actually reach the top bunk bed ;)
When nobody responded my search for people to rent a car with, I arrived back in the hostel at 5pm and decided to go with the chicos, taking the bus at 8pm. I was cooking what I had left of vegetables, not realizing that that would be my last really healthy meal for a long time; when suddenly another chico left the bathroom and looked back twice... No! this wasn't possible: Arnaud, a french guy who I'd met on the bus from Rio Gallegos to El Calafate and afterwards a few times randomly in town and Ushuaia, had just arrived and was on his way north into Bolivia as well. We talked a bit and by the time I thought it was time to go: around 7pm cause the bus terminal was at least half an hour's walk, the guys had started to play pingpong. Impatiently I was urging them to pack their bags and hurry up. "Chicos, ya son las 7" but they didn't seem to pay attention to anything apart from the pingpong table and that tiny little white ball. At 7.40pm we finally stood outside the hostel with our backpacks when I was to find out that they had planned to take a cab all along... making fun of my impatience and urge to do things and move our asses... One of the first in a long row of jokes that would be repeated along the trip, exaggerated and hilariously spread onto anyone that would cross our path.
Arriving in Tafi del Valle, a beautifully set mountain village, Seba was already waiting for us, proving to be an excellent guide, leading us to a cheap campsite, where Cono watched how Maximo and I each pitched our tents. Watching and giving instructions, not having the slightest idea of how to do it... when suddenly two familiar faces turned up: Jorge and Javi, los 2 doorweekte chicos van de vorige avond. En, zoals Javi op zijn blog schrijft (zie www.discosrayados.com.ar), het was toen dat de magie begon, alhoewel we dat natuurlijk nog lang niet doorhadden. Met z'n allen trokken we naar het centrale pleintje, kochten brood, kaas, salami, wijn en bier en leerden elkaar een beetje beter kennen.
:) I suddenly realize I have switched to flamenco... well, I'll continue in English now. If you're really desperate to know what I wrote, apparently there's something like Google Translator that does a pretty good job.
I can tell you, we were a strange mix of different characters, and I wasn't sure yet whether I really fitted the group and whether I was going to keep on traveling with them.
Cono, for example, is way more extrovert than I am. He's an entertainer, always fooling and joking around, learning 'dirty' words in castellano, chupando vino, talking, yelling, singing, telling amazing stories about that night in Londra on Trafalgar Square with cuatro lions when Lady Di died... He always ends up in the middle of the attention and everybody loves him for his complete crazyness and lack of timidity. In short, he's a phenomenon and you shouldn't say he's a treinta y uno (tres bien :) ) year old doctor.
The other 3 chicos are all porteños but each of them different from the other. Maximo, 21years old, professional waiter and never leaving without his camera, was soon to be nicknamed 'el maximo boludo'. Always in for a fiesta and joking, he found his 'brother' in Cono, not only sharing the tent but also thoughts, jokes and a constant search for chicas hermosas relindas y muy buena ondas :)
Javi and Jorge, coming from the 100% cumbia camping, suddenly found themselves in a crazy group. With Javi - studying acountancy, and probably the most profoundly wondering and thinking about what life has got to offer - I talked about philosophy, la esencia de las cosas mismas, working and living in Belgium, travelling for one year, emotions, pensamientos... For sure, the 'deepest' conversations, without a joke or sarcastic/ironic remark remark every five minutes, were with Javi. I believe that we both could enjoy the tranquility of sitting on a rock or by the river without the need to talk, to joke, to entertain... just sit and listen to the quietness or restlessness inside, enjoying the emotions and thoughts that lead you through landscapes of mountain tops and valleys.
In this strange grupo I found myself... I found myself searching for a way to be myself... and it took me a while. But by the time I realized I really felt good, I really felt accepted for who I am, I was already inevitably bound by strong emotions to this group.
I haven't talked about Jorge... I believe we all owe him for bringing along the things that brought us more together: la guitarra (or was it Javi's?), la voz y la enseñanza de las canciones argentinas, de divididos entre otros...
The moments we all sat together, singing, playing and enjoying our time are countless... priceless and unforgettable. Sharing a bit of Jorge's passion for music, instruments and lyrics was as much as interesting and beautiful as it was confronting. I am constantly looking for what is driving me in life, what i want to live for, what I want to do, achieve and become... and then there are people that are motivated by and passionately drawn to this one certain particular thing in life. People knowing what they want, whether that is a 'traditional' life with a good job, a nice house with a garden and a beautiful family; or living on the edge hopping from one adventure to the other, meanwhile getting to know the whole world; or living for their music or art... have always tremendously fascinated me. It all seems so simple and easy when you know what you want, but I have learnt that knowing it, is still not the same as achieving or living it... I hope that passion keeps driving us in the right direction though. The day I find such a driving force, and the day that Jorge builds his first instrument... we'll toast to that. :)
This fellowship - not of the ring but of la reina isabelle y sus cuatro lions - continued together, from village to village. In Tafi we welcomed Daniela and all together we climbed the cerro de la cruz with amazing views over the valley. From Tafi it went to Amaicha, by hitchhiking, or lets say, by sticking our thumbs out for about 3 hours without any luck and finally taking the bus ;)
In Amaicha, as well as in Quilmes, with its pre-inca ruins, time has stood still. The people we met there are amazing: warm and friendly, and moreover fighting for their 'earth'. Most of them are descendants of indigenous tribes (eg. the Quilmes) and believe in the power of Pacha Mama (Mother Earth). The head of the town is no mayor but a Cacique, an ancient head of the tribe. Even though they follow Argentine law, they have their own governmental and juridical system. Each year, for the festival of Pacha Mama, where mother earth is celebrated and honored, many people gather around the plaza for fiesta and offers. The evening and night we passed all together in the house of Pacha Mala, one of Amaicha's inhabitants, was arguably one of the best of my whole trip. Cooking tortilla española and pasta, eating and then playing music and singing together observing rarities such as Cono washing dishes and Maximo singing Copla and offering Dani a serenade.... it was a beautiful evening, never to forget.
Such as many evenings to come... Sometimes we were 7 (with Seba and Dani who we usually met in the evening), sometimes we were 10 and a few times our group expanded up to 15 or 20... with music, wine, beer, experiences but especially 'buena onda' (no decent translation, but 'good vibrations' comes close) bringing us together... But always, we were five: la reina Isabelle (who kept standing in this men's men's world) and sus cuatro lions that looked after her (or was it the other way around? :)), cared for her, loved her, made her laugh... and so much more.
From Amaicha we took the bus to beautiful Cafayate. With its nice plaza, tasty wines from bodegas, cocktail bar s'tragos, red and white wine flavored ice cream, tasty empanadas, a red colored quebrada (mountain range) with incredible rock formations, old drunk musicians playing tango and traditional folk at 6.30am... it had everything to make us stay a few days... but for Jorge and Javi the holiday clock was ticking... with only a few days left before returning to the big city life working and studying. The night that we decided what to do and where to go to, from the 26th to the 27th of february, is marked in my memory... I call it 'la noche de la decision dificil' It was the first time we really had to sit and talk for a long while in order to come to a decision that fitted all. From Cafayate we could take the bus straight to Salta and spend our last days there. Or there was the tiny village of Cachi, that was supposed to be really beautiful, but only reachable by 'hacer dedo' (letterlijk te vertalen als 'duim doen') Not only the village but also the road that leads to it (ruta 40) and from there on to Salta are said to be incredible. Our third option was to stay in Cafayate for 2 more nights because on the 28th in the evening the famous 'Serenata', a fourday traditional music festival started.
Three options, five people. Cono wanted to stay for the big fiesta. Already famous for having stayed 15 days in BsAs without doing any sightseeing apart from 'nightseeing', it was impossible to leave a village the day before it would transform into a huge crazy cramped festivalground.
Javi and I wanted to see Cachi...giving more importance to the impressiveness and beauty of nature, then to a fiesta that usually amounts to drinking and singing and enjoying yourself but that you can do anywhere...
Maximo didn't really give his opinion and for a long time Jorge stayed undecided. Twisted between his love for music on the one hand and his knowledge of how amazing Cachi is on the other, he just couldn't make a decision. Finally, it was proposed that he and Cono would stay, Javi and me would go to Cachi and Maximo... Maximo was already sleeping.
But then... I suddenly realized that if that was the decision we would make, if that was what we were going to do... that it was our last evening together. Realizing that, the first thing I felt was resistance.. no, this was not right, this could not be... and I felt it strong... and I'm pretty sure we all felt it.
Cachi was at that moment of a lot less importance than the five of us - la reina y sus cuatro lions - staying together as long as possible. The thing was, I could do Cachi later on from Salta.. but Javi didn't, he didn't have the time...
Leaving us undecided for a while againm we woke up Maximo to ask his opinion...When the only thing he said, sticking his head out of his tent, was "Boludo, I don't want us to separate" the decision fell. I don't know how many hours it took us, but the sun was already sending his first light and warmth, when we finally decided to stay for the Serenata and leave for Salta at 5am on friday, from where Javi and Jorge would return to BsAs and Maxi, Cono and I would continue north.
It was an incredibly intense night, and everybody felt how strong and amazing our little group was. It was then that everybody felt 'la magia' of the group that made us forget about the plans each of us made, the places each of us wanted to see, and the time each of us had left. While I stumbled into my tent, I remember Jorge saying "Que fuerte" before sipping the last bit of whiskey. Que fuerte indeed; I had never felt that much 'at home' while being so far away and I had never felt that much 'myself' while being with people I met only a few days before. And nobody regretted the decision we took that night. We passed an incredible time together, waking up and having somebody saying you "buen dia" and going to sleep saying "hasta mañana" or "que duermes con los angeles" while in between we enjoyed every minute; hanging, joking, singing, playing, drinking, eating and talking around :)
Funny detail: we never made it to the Serenata - the reason why we stayed in the first place - having a few drinks in S'tragos bar on the plaza instead. But it didn't really matter to anyone: we didn't need the Serenata when we had each other :)
But soon... the fellowship was to split, not because of some evil enemy, but for the simple fact that holidays end at some point. We passed the busride from Cafayate to Salta at 5am sleeping, even though we had drunk our mate. Arriving in Salta, finding a bus to BsAs for the chicos, we knew the despedida was near... and even though tiredness blinded our minds, it didn't shade our emotions. At 16hrs, their bus was leaving and after a few hugs, and waving them goodbye... the remaining fellows sat down for a coffee...
Something was missing, someone was missing... two ones were missing. Two amazing lions: strong when needed, small and humble... no creen ser tan importante... pero serlo!
Gracias chicos, por compartir, por esta semana increible, que "es de verdad, la hemos pasado muy bien" :)
What happened after this remarkable day, after this breaking up of the fellowship... and how the leftbehind bravely continued their trip...
ES OTRA HISTORIA
chauoooooo :)
un beso y abrazo fuerte
los quiero y extraño muchisimo!
la reina
xx
En honor de los lions quería escribirla en español, pero en este caso un montón de gente que también quieren saber lo que pasa en mi vida no van a entender nada de nada. Aunque no me gusta mucho, me parece que el inglés servira para todos. No te preocupes si no entendes todo... no es una historia de lo que hay que entender cada palabra; no es una historia que sale bien en algun idioma... es una historia que se siente... Y te juro, la siento muy fuerte.
I left my readers on the bus from Iguazu to Tucuman. San Miguel de Tucuman, capital of the Tucuman province is famous for its Casa Historica where, in 1816, Argentina's independence was declared. Apart from that, it has a beautiful plaza with impressive buildings and cathedrals. But I wasn't really looking for the fuzz and buzz of a big city. Tucuman was only the starting point for my trip through small culturally rich villages in mountains and valleys, slowly proceeding to the border with Bolivia. The idea had ocurred to me earlier: I wanted to appreciate the region's landscapes and villages in freedom by renting a car, without being bound to the fixed schedules and routes of buses. In the hostel, I met a few people who might be interested in joining me: Cono, a 31year old Italian doctor who should already be doing voluntary work in Cochabamba (Bolivia) but who loves Argentina so much that he hasn't left the country yet... and Maximo, porteño (meaning from BsAs), 21years old and a real mochilero going round by hitchhiking and on his way to visit Bolivia. Great, this goes well, i thought, the three of us going north and - at least till the border - following the same road. One downside, neither of them had a driver's license, leaving me the only driver on difficult gravel roads ascending mountains and descending into valleys. I decided to keep on looking for people and spread the word by leaving leaflets in a few hostels. One guy from Spain responded but after a few hours, it turned out we both had different plans. It didn't seem to easy after all... and when I returned to the hostel Cono and Maximo had decided to leave the next day, leaving the city buy bus, but hitchhiking afterwards. I decided to give it one more day and if nobody responded, i would go with them. That evening we sat together in the hostel, meeting Seba(stian): porteño and medico también and Dani(ela): porteña... Both traveling north towards Salta and Jujuy as well. And in the pouring rain, two other porteños Jorge and Javi(er) arrived, soaking wet and happy to be inside. I left the 'fellowship' around 1o'clock, tired and not used to the BsAs rithm anymore: only to learn the next day that the evening had turned into the night and into the day again when the last two fellows (Cono and Jorge) finally went to sleep, experiencing real difficulties to actually reach the top bunk bed ;)
When nobody responded my search for people to rent a car with, I arrived back in the hostel at 5pm and decided to go with the chicos, taking the bus at 8pm. I was cooking what I had left of vegetables, not realizing that that would be my last really healthy meal for a long time; when suddenly another chico left the bathroom and looked back twice... No! this wasn't possible: Arnaud, a french guy who I'd met on the bus from Rio Gallegos to El Calafate and afterwards a few times randomly in town and Ushuaia, had just arrived and was on his way north into Bolivia as well. We talked a bit and by the time I thought it was time to go: around 7pm cause the bus terminal was at least half an hour's walk, the guys had started to play pingpong. Impatiently I was urging them to pack their bags and hurry up. "Chicos, ya son las 7" but they didn't seem to pay attention to anything apart from the pingpong table and that tiny little white ball. At 7.40pm we finally stood outside the hostel with our backpacks when I was to find out that they had planned to take a cab all along... making fun of my impatience and urge to do things and move our asses... One of the first in a long row of jokes that would be repeated along the trip, exaggerated and hilariously spread onto anyone that would cross our path.
Arriving in Tafi del Valle, a beautifully set mountain village, Seba was already waiting for us, proving to be an excellent guide, leading us to a cheap campsite, where Cono watched how Maximo and I each pitched our tents. Watching and giving instructions, not having the slightest idea of how to do it... when suddenly two familiar faces turned up: Jorge and Javi, los 2 doorweekte chicos van de vorige avond. En, zoals Javi op zijn blog schrijft (zie www.discosrayados.com.ar), het was toen dat de magie begon, alhoewel we dat natuurlijk nog lang niet doorhadden. Met z'n allen trokken we naar het centrale pleintje, kochten brood, kaas, salami, wijn en bier en leerden elkaar een beetje beter kennen.
:) I suddenly realize I have switched to flamenco... well, I'll continue in English now. If you're really desperate to know what I wrote, apparently there's something like Google Translator that does a pretty good job.
I can tell you, we were a strange mix of different characters, and I wasn't sure yet whether I really fitted the group and whether I was going to keep on traveling with them.
Cono, for example, is way more extrovert than I am. He's an entertainer, always fooling and joking around, learning 'dirty' words in castellano, chupando vino, talking, yelling, singing, telling amazing stories about that night in Londra on Trafalgar Square with cuatro lions when Lady Di died... He always ends up in the middle of the attention and everybody loves him for his complete crazyness and lack of timidity. In short, he's a phenomenon and you shouldn't say he's a treinta y uno (tres bien :) ) year old doctor.
The other 3 chicos are all porteños but each of them different from the other. Maximo, 21years old, professional waiter and never leaving without his camera, was soon to be nicknamed 'el maximo boludo'. Always in for a fiesta and joking, he found his 'brother' in Cono, not only sharing the tent but also thoughts, jokes and a constant search for chicas hermosas relindas y muy buena ondas :)
Javi and Jorge, coming from the 100% cumbia camping, suddenly found themselves in a crazy group. With Javi - studying acountancy, and probably the most profoundly wondering and thinking about what life has got to offer - I talked about philosophy, la esencia de las cosas mismas, working and living in Belgium, travelling for one year, emotions, pensamientos... For sure, the 'deepest' conversations, without a joke or sarcastic/ironic remark remark every five minutes, were with Javi. I believe that we both could enjoy the tranquility of sitting on a rock or by the river without the need to talk, to joke, to entertain... just sit and listen to the quietness or restlessness inside, enjoying the emotions and thoughts that lead you through landscapes of mountain tops and valleys.
In this strange grupo I found myself... I found myself searching for a way to be myself... and it took me a while. But by the time I realized I really felt good, I really felt accepted for who I am, I was already inevitably bound by strong emotions to this group.
I haven't talked about Jorge... I believe we all owe him for bringing along the things that brought us more together: la guitarra (or was it Javi's?), la voz y la enseñanza de las canciones argentinas, de divididos entre otros...
The moments we all sat together, singing, playing and enjoying our time are countless... priceless and unforgettable. Sharing a bit of Jorge's passion for music, instruments and lyrics was as much as interesting and beautiful as it was confronting. I am constantly looking for what is driving me in life, what i want to live for, what I want to do, achieve and become... and then there are people that are motivated by and passionately drawn to this one certain particular thing in life. People knowing what they want, whether that is a 'traditional' life with a good job, a nice house with a garden and a beautiful family; or living on the edge hopping from one adventure to the other, meanwhile getting to know the whole world; or living for their music or art... have always tremendously fascinated me. It all seems so simple and easy when you know what you want, but I have learnt that knowing it, is still not the same as achieving or living it... I hope that passion keeps driving us in the right direction though. The day I find such a driving force, and the day that Jorge builds his first instrument... we'll toast to that. :)
This fellowship - not of the ring but of la reina isabelle y sus cuatro lions - continued together, from village to village. In Tafi we welcomed Daniela and all together we climbed the cerro de la cruz with amazing views over the valley. From Tafi it went to Amaicha, by hitchhiking, or lets say, by sticking our thumbs out for about 3 hours without any luck and finally taking the bus ;)
In Amaicha, as well as in Quilmes, with its pre-inca ruins, time has stood still. The people we met there are amazing: warm and friendly, and moreover fighting for their 'earth'. Most of them are descendants of indigenous tribes (eg. the Quilmes) and believe in the power of Pacha Mama (Mother Earth). The head of the town is no mayor but a Cacique, an ancient head of the tribe. Even though they follow Argentine law, they have their own governmental and juridical system. Each year, for the festival of Pacha Mama, where mother earth is celebrated and honored, many people gather around the plaza for fiesta and offers. The evening and night we passed all together in the house of Pacha Mala, one of Amaicha's inhabitants, was arguably one of the best of my whole trip. Cooking tortilla española and pasta, eating and then playing music and singing together observing rarities such as Cono washing dishes and Maximo singing Copla and offering Dani a serenade.... it was a beautiful evening, never to forget.
Such as many evenings to come... Sometimes we were 7 (with Seba and Dani who we usually met in the evening), sometimes we were 10 and a few times our group expanded up to 15 or 20... with music, wine, beer, experiences but especially 'buena onda' (no decent translation, but 'good vibrations' comes close) bringing us together... But always, we were five: la reina Isabelle (who kept standing in this men's men's world) and sus cuatro lions that looked after her (or was it the other way around? :)), cared for her, loved her, made her laugh... and so much more.
From Amaicha we took the bus to beautiful Cafayate. With its nice plaza, tasty wines from bodegas, cocktail bar s'tragos, red and white wine flavored ice cream, tasty empanadas, a red colored quebrada (mountain range) with incredible rock formations, old drunk musicians playing tango and traditional folk at 6.30am... it had everything to make us stay a few days... but for Jorge and Javi the holiday clock was ticking... with only a few days left before returning to the big city life working and studying. The night that we decided what to do and where to go to, from the 26th to the 27th of february, is marked in my memory... I call it 'la noche de la decision dificil' It was the first time we really had to sit and talk for a long while in order to come to a decision that fitted all. From Cafayate we could take the bus straight to Salta and spend our last days there. Or there was the tiny village of Cachi, that was supposed to be really beautiful, but only reachable by 'hacer dedo' (letterlijk te vertalen als 'duim doen') Not only the village but also the road that leads to it (ruta 40) and from there on to Salta are said to be incredible. Our third option was to stay in Cafayate for 2 more nights because on the 28th in the evening the famous 'Serenata', a fourday traditional music festival started.
Three options, five people. Cono wanted to stay for the big fiesta. Already famous for having stayed 15 days in BsAs without doing any sightseeing apart from 'nightseeing', it was impossible to leave a village the day before it would transform into a huge crazy cramped festivalground.
Javi and I wanted to see Cachi...giving more importance to the impressiveness and beauty of nature, then to a fiesta that usually amounts to drinking and singing and enjoying yourself but that you can do anywhere...
Maximo didn't really give his opinion and for a long time Jorge stayed undecided. Twisted between his love for music on the one hand and his knowledge of how amazing Cachi is on the other, he just couldn't make a decision. Finally, it was proposed that he and Cono would stay, Javi and me would go to Cachi and Maximo... Maximo was already sleeping.
But then... I suddenly realized that if that was the decision we would make, if that was what we were going to do... that it was our last evening together. Realizing that, the first thing I felt was resistance.. no, this was not right, this could not be... and I felt it strong... and I'm pretty sure we all felt it.
Cachi was at that moment of a lot less importance than the five of us - la reina y sus cuatro lions - staying together as long as possible. The thing was, I could do Cachi later on from Salta.. but Javi didn't, he didn't have the time...
Leaving us undecided for a while againm we woke up Maximo to ask his opinion...When the only thing he said, sticking his head out of his tent, was "Boludo, I don't want us to separate" the decision fell. I don't know how many hours it took us, but the sun was already sending his first light and warmth, when we finally decided to stay for the Serenata and leave for Salta at 5am on friday, from where Javi and Jorge would return to BsAs and Maxi, Cono and I would continue north.
It was an incredibly intense night, and everybody felt how strong and amazing our little group was. It was then that everybody felt 'la magia' of the group that made us forget about the plans each of us made, the places each of us wanted to see, and the time each of us had left. While I stumbled into my tent, I remember Jorge saying "Que fuerte" before sipping the last bit of whiskey. Que fuerte indeed; I had never felt that much 'at home' while being so far away and I had never felt that much 'myself' while being with people I met only a few days before. And nobody regretted the decision we took that night. We passed an incredible time together, waking up and having somebody saying you "buen dia" and going to sleep saying "hasta mañana" or "que duermes con los angeles" while in between we enjoyed every minute; hanging, joking, singing, playing, drinking, eating and talking around :)
Funny detail: we never made it to the Serenata - the reason why we stayed in the first place - having a few drinks in S'tragos bar on the plaza instead. But it didn't really matter to anyone: we didn't need the Serenata when we had each other :)
But soon... the fellowship was to split, not because of some evil enemy, but for the simple fact that holidays end at some point. We passed the busride from Cafayate to Salta at 5am sleeping, even though we had drunk our mate. Arriving in Salta, finding a bus to BsAs for the chicos, we knew the despedida was near... and even though tiredness blinded our minds, it didn't shade our emotions. At 16hrs, their bus was leaving and after a few hugs, and waving them goodbye... the remaining fellows sat down for a coffee...
Something was missing, someone was missing... two ones were missing. Two amazing lions: strong when needed, small and humble... no creen ser tan importante... pero serlo!
Gracias chicos, por compartir, por esta semana increible, que "es de verdad, la hemos pasado muy bien" :)
What happened after this remarkable day, after this breaking up of the fellowship... and how the leftbehind bravely continued their trip...
ES OTRA HISTORIA
chauoooooo :)
un beso y abrazo fuerte
los quiero y extraño muchisimo!
la reina
xx
Friday, March 07, 2008
Sabias Que I
* Ik heb ondertussen het boek 'The Kite Runner' gelezen zonder ook maar een idee te hebben van het feit dat dat een wereldwijde bestseller is, die ondertussen verfilmd en genomineerd is voor een oscar. Het boek is schitterend en ik kijk al uit naar de film! Aanrader!
* Mijn gekochte rugzakje in Bariloche ondertussen al in Valparaiso is achtergebleven, helemaal versleten, gescheurd, riemen afgekast etc. Blijkbaar heeft Footprint gelijk dat outdoor materiaal hier niet goedkoop en toch van slechte kwaliteit is.
* Iedereen nu zegt dat ik goed Spaans praat, maar ik dat zelf een pak minder vind, ondanks ik inderdaad wel al veel geleerd heb. Ik praat 'travellersSpaans' en kan vlot op de bekende vragen antwoorden, maar eens het gesprek overgaat in serieuzere conversaties voel ik dat er me nog een pak woordenschat en constructies ontbreken... Maar ik leer elke dag!
* Ik inderdaad moet bekennen dat bijkomen in Zuid-Amerika normaal is en ook ik er niet kon aan ontsnappen. Een weegschaal ben ik (gelukkig) nog niet tegengekomen, maar een neerwaartse blik op mijn buikje zegt voldoende ;)
Zogoed als elke vrouwelijke alleenreizigster loopt hier trouwens met hetzelfde buikje rond, wat tot grappige conversaties leidt.
* Ik van cultuur totnogtoe 4 films heb kunnen meepikken: Gone baby gone en Rendition in BsA en Michael Clayton en Coeurs (Resnais) in Santiago. Dat mis ik wel... theater, film, concerten, muziek... Maak maar al een lijstje met wat ik moet inhalen!
* Ik nog helemaal niets verloren ben, noch iets gestolen (buiten mijn fleece maar dat was in NY en telt dus niet). Laat ons hopen dat het neerschrijven van dit feit daar geen verandering in brengt.
* Mijn eerste schrift met dit verhaal volgeschreven is, samen met lijstjes van onkosten, adressen, emails, etc... Heb al een nieuw boekje op zak.
* Ik al veel heb moeten naaien: gaten in mijn sokken, t-shirts, broek, mijn schoudertas die nu opnieuw in gebruik is... Het dagelijks dragen van de weinige kleren die ik heb begint zijn sporen achter te laten.
* Ik iedereen een zalige valentijn wens. Wonder boven wonder dacht ik daar op de dag zelf aan (want datums zijn een zeldzaamheid in mijn hoofd) Bij deze ook een gelukkige verjaardag aan allen die ik vergeten ben en die ik nog zal vergeten in de toekomst :)
* ...
* Mijn gekochte rugzakje in Bariloche ondertussen al in Valparaiso is achtergebleven, helemaal versleten, gescheurd, riemen afgekast etc. Blijkbaar heeft Footprint gelijk dat outdoor materiaal hier niet goedkoop en toch van slechte kwaliteit is.
* Iedereen nu zegt dat ik goed Spaans praat, maar ik dat zelf een pak minder vind, ondanks ik inderdaad wel al veel geleerd heb. Ik praat 'travellersSpaans' en kan vlot op de bekende vragen antwoorden, maar eens het gesprek overgaat in serieuzere conversaties voel ik dat er me nog een pak woordenschat en constructies ontbreken... Maar ik leer elke dag!
* Ik inderdaad moet bekennen dat bijkomen in Zuid-Amerika normaal is en ook ik er niet kon aan ontsnappen. Een weegschaal ben ik (gelukkig) nog niet tegengekomen, maar een neerwaartse blik op mijn buikje zegt voldoende ;)
Zogoed als elke vrouwelijke alleenreizigster loopt hier trouwens met hetzelfde buikje rond, wat tot grappige conversaties leidt.
* Ik van cultuur totnogtoe 4 films heb kunnen meepikken: Gone baby gone en Rendition in BsA en Michael Clayton en Coeurs (Resnais) in Santiago. Dat mis ik wel... theater, film, concerten, muziek... Maak maar al een lijstje met wat ik moet inhalen!
* Ik nog helemaal niets verloren ben, noch iets gestolen (buiten mijn fleece maar dat was in NY en telt dus niet). Laat ons hopen dat het neerschrijven van dit feit daar geen verandering in brengt.
* Mijn eerste schrift met dit verhaal volgeschreven is, samen met lijstjes van onkosten, adressen, emails, etc... Heb al een nieuw boekje op zak.
* Ik al veel heb moeten naaien: gaten in mijn sokken, t-shirts, broek, mijn schoudertas die nu opnieuw in gebruik is... Het dagelijks dragen van de weinige kleren die ik heb begint zijn sporen achter te laten.
* Ik iedereen een zalige valentijn wens. Wonder boven wonder dacht ik daar op de dag zelf aan (want datums zijn een zeldzaamheid in mijn hoofd) Bij deze ook een gelukkige verjaardag aan allen die ik vergeten ben en die ik nog zal vergeten in de toekomst :)
* ...
Tuesday, February 19, 2008
Alles komt altijd goeoe... oekal zijde soms ies wa moe oe... aka een stukje over Chili en Argentinië, bergen en dalen, en de reis die er doorheen gaat
Eerst en vooral: sorry dat jullie zolang op mijn volgende blogverhaal moesten wachten. Niet dat deze blog of jullie in de vergetelheid waren geraakt... Integendeel, de laatste maand werd er meer dan ooit aan thuis, vrienden en familie gedacht. Niet dat ik het zou omschrijven als heimwee, of dat ik echt het gevoel had iemand te missen... Nee, het was meer het algemeen, confortabel gevoel van ergens thuis te horen waarnaar ik meer en meer verlangde. Aangezien dat gevoel meer en meer een rode draad door mijn reis werd, ontbrak me ook de zin om te bloggen. Ik vermoed dat geen nieuws dus niet altijd goed nieuws is... Het is niet evident om zo'n intense en persoonlijke gevoelens en confrontaties begrijpelijk te maken voor mensen die niet in 'hetzelfde schuitje' zitten, maar ik doe een poging. Ik vind immers dat deze blog een weergave is van wat ik gedurende mijn reis meemaak en ervaar, en het zou slechts een vertekend roosgekleurd beeld geven als ik de dipjes zou weglaten en enkel schrijven over de leuke avonturen. In wat volgt probeer ik jullie dus mee te nemen op mijn reis van de afgelopen maand; door toppen en dalen, bergen en valeien, Chili en Argentinië. Ready? Hier gaan we!
Na mijn weekje rust in Bariloche - inclusief een bezoekje aan het zalige dorpje El Bolson, alwaar de hippies van Argentinië zich sinds de jaren ´70 verzameld hebben en waar men dwergen exporteert naar Japan, mét officiele toestemming van de municipalidad (zeg maar het stad- of gemeentehuis van bij ons) - ging het naar San Martin de los Andes. Hoofdzakelijk een praktische stop, om mijn zomerspullen te gaan ophalen en tevens wat overbodig geworden bagage naar huis te sturen.
Van daaruit gingen we nogmaals de grens met Chili over, om via de mooie route langs Volcan Lanín naar Pucon te reizen. Lang had ik getwijfeld om al dan niet in Pucon zelf te logeren. Vele voorgangers hadden me immers gewaarschuwd voor het 'zwart zien van de toeristen'. Maar ik wou - na de rust en recuperatie die mijn lichaam gevraagd had - opnieuw een fysieke uitdaging aangaan: de beklimming van volkaan Villarrica. Ik weet wat jullie misschien denken: "Een zere rug en toch kan ze het niet laten...Tssss" In zekere zin klopt dat: het was/is ontzettend moeilijk om te aanvaarden dat je lichaam je beperkingen oplegt, zeker als die beperkingen je beletten om de zaken te doen waar je dol op bent, zoals trekken over heuvels en bergen, 'out there in nature' zijn etc. Vele van de schone, afgelegen plaatsjes omringd door indrukwekkende landschappen zijn immers enkel te voet of te paard bereikbaar... Anderzijds besefte ik dat ik het rustig aan moest doen - dat lesje had ik geleerd - en dus zou ik luisteren naar mijn rug en genoeg tijd nemen om te recupereren na elke inspanning. Ik weet dat mijn rug me niet het plezier van sporten en trekken ontneemt, hij zegt me alleen maar dat ik mijn 'maat' moet weten te houden. En dat is een oude wijsheid van een wijlen filosoof die men altijd in gedachten moet houden, niet?! :) Dus werd er toch beslist in Pucon te verblijven, een beslissing die ik me na een halve dag al ferm beklaagde :) Het zag er inderdaad zwart van de toeristen. Een straat met restaurants en bars, een straat met touroperators, een volgepropt strand en prijzen waarvan ik achterover viel, zorgden ervoor dat ik Pucon en zijn onvriendelijke, op geld uitzijnde inwoners niet meer zou gunnen dan hetgene waarvoor ik gekomen was. De vulkaan mag je niet alleen beklimmen, een gids is verplicht alsook aangepast materiaal. Achteraf gezien lijkt ook dat me behoorlijk vreemd en pure geldklopperij want vulkaan Lanin in Argentinië is hoger, vergt een lastigere klim en mag je goed uitgerust wél in je eentje op (zie de blog van Belle en Tom voor hun spectaculair verhaal!). Soit, een excursie werd geboekt en uitrusting gepast. Om 4u de volgende ochtend stond ik klaar met een rugzak gevuld met 2 paar handschoenen, een helm, een hoofdlamp, een iceaxe, een muts, een winddichte broek en jas, een soort stoffen zak, zonnecreme, zonnebril en een zelfgemaakt lunchpakketje... en ohja, ook met kleine oogjes :)
De vorige dag hadden ze de top niet bereikt wegens windstoten tot 110km/u, iets wat me onwaarschijnlijk leek gezien de hitte beneden in het dorp. Om 5u stonden we (een groep van 16 met een 5tal gidsen) klaar aan de voet van de vulkaan en werd ons toevertrouwd dat de weersomstandigheden gunstig waren, ondanks een naar mijn mening stevige wind. De klim werd gestart en ik voelde me goed. De gidsen gaven een gestaag, iets te traag tempo aan naar mijn goesting. Ik bevond me al snel vooraan in de groep en enkel enkele luidzingende en lachende Israeli´s belemmerden me van echt genieten. Man, wat kunnen die soms toch zo egoïstisch en 'ignorant to others' zijn. De klim ging goed, met enkele rustpunten, eerst over vulkanisch gesteente en dan de laatste 2.5 van in totaal 5u over sneeuw. Vermoeiend was het wel, maar ik had het me lastiger voorgesteld... Het zicht boven was schitterend: 360graden bergen en groene valleien, meren en dorpjes, met niet minder dan 10 andere vulkanen en als cadeautje nog eens een bubbelende (en stinkende) krater! Indrukwekkend! En dan moest het leukste nog komen: nog nooit ben ik een berg afgedaald op zo'n coole en grave en toffe en zalige en immens plizante manier: die soort stoffen doek die we meesleurden werd onder ons gat gebonden (een beetje zoals een pamper) en hup, daar ga je over de sneeuwvlakte op je gat in een soort van uitgeholde glijbaan. Zoals in het zwembad, met hobbels en bochtjes, maar dan over sneeuw. Remmen doe je met je ice axe of je voeten. ZALIG. Kinderlijk plezier en een smile die zou blijven tot ik die avond in slaap viel. Hoera! Mission completed!
De volgende dag ging de nachtbus naar Santiago, hoofdstad van Chili, alwaar ik via Couchsurfing gratis bij 2 chicos, Carlos en Philippe, mocht overnachten. Mijn verblijf in Santiago was fijn, ik hield van de stad, was blij dat ik eindelijk nog eens naar de cinema kon (dat was van BsAs geleden), genoot van de zon en de vele parkjes, bezocht musea, las de krant op Plaza de Armas, ging gratis zwemmen op Cerro San Cristobal (soms zijn er voordelen aan blank en blond en vrouwelijk zijn, gecombineerd met de durf om te vragen of de prijs hetzelfde was voor slechts 1uurtje :) ). Waar ik echter vooral van genoot was het kleine maar zeker aanwezige gevoel van 'thuiskomen' dat ik elke avond had wanneer ik de sleutel van het appartement omdraaide, de deur opendeed, er me iemand (of meerderen) begroette en ik kon vertellen hoe mijn dag geweest was. Samen koken en eten, naar een voetbalmatch gaan of kijken, lachen en babbelen... Ondanks de weinige tijd de hardwerkende kerels hadden, ik was blij dat ik een stukje van mijn reis kon delen... hoe klein dat ook was. Want naast genieten, heb ik het ook best serieus lastig gehad in Santiago. Immers, door dat gevoel van thuiskomen en zelfs een beetje van 'vriendschap voor even' te ervaren, te herontdekken, kwam ook het besef hoe zeer ik dat gevoel miste, hoe eenzaam en moeilijk alleen reizen soms toch ook kan is... steeds alleen door de stad wandelen, niemand om eens tegen te babbelen of klagen, niemand om even bij uit te huilen, niemand die je even goed vastpakt... De kleine 'probleempjes' die alleen reizen met zich meebrengt - zoals gratis mogen gaan zwemmen maar niemand hebben om op je spullen te passen en na elke zwemslag ongerust kijken of ze er nog zijn, zoals met een grote gigantische rugzak in een klein kotje naar twc gaan, zoals niemand hebben die ofwel kan dienstdoen als je instant-lief ofwel de aandacht van de mannen op zijn minst kan delen... - begonnen te wegen. Ik had nog nooit zoveel last van starende en geïnteresseerde mannen dan in deze hoofdstad, en ik was het op een gegeven moment gewoon kotsbeu... dat je meteen in een hokje geplaatst wordt, dat ze er vanuit gaan dat je geen woord Spaans spreekt, dat je miljardair bent, dat je je superieur voelt, dat je op hen neerkijkt, dat je hier enkel bent omdat je geld hebt en niet weet wat er anders mee te doen en dat hun oplossing, hun manier om er mee om te gaan dan maar is je tot sexueel object te reduceren.... alsof dat de enige manier is waarop ze durven en willen met je omgaan... Het maakte me boos, triest, gefrustreerd, eenzaam en ik zocht zelf een manier om met deze emoties om te gaan.... vond die niet... en bleef ermee zitten, geen raad wetende met mezelf.
Maar dan kon ik de sleutel van het appartement omdraaien en vergeten wat ik die dag had gevoeld. Vergeten, de 'tijd' gebruiken als middel om het moment te laten passeren... het werd mijn manier om ermee om te gaan, vasthoudend aan de schitterende zaken die ik al gezien had en die ik nog zou zien en het geluk dat ik had dit te kunnen doen.
Na 6 dagen had ik het gevoel Santiago min of meer gezien te hebben en verliet ik mijn eerste schitterende couchsurfervaring met een dubbel gevoel. Het afscheid van de jongens viel niet zwaar - we hadden niet de tijd gehad om een sterke band op te bouwen - en het voelde goed om verder te trekken, een nieuwe stad tegemoet. Anderzijds viel het afscheid van die sleutel en dat 'even een plaats van mezelf hebben'-gevoel een pak zwaarder en besefte ik er weer helemaal alleen voor te staan. Enfin... helemaal alleen... zo ver weg, want de steun die ik van overzees al gekregen heb ik onvergetelijk en doet me nu opnieuw een krop in de keel kregen (dat zijn er ondertussen twee want ik typ dit over vanuit mijn dagboek :) ). Sprekende van een krop in de keel... je kan je niet voorstellen hoe vaak ik die al gehad heb. Ik denk dat ik al vele keren meer met tranen in mijn ogen mezelf heb moeten bedwingen niet te wenen deze afgelopen 3 maand, dan in al die jaren dat mijn leven al telt. Mezelf bedwingen, ja, want meestal ontbreekt me op die moment een plaats waar ik alleen kan zijn. Ironisch, niet?, je voelt je zo ontzettend alleen terwijl je omringd bent door mensen. Het feit is dat je op die moment iemand nodig hebt die je goed kent. Wenen is iets heel persoonlijks en je wil het medelijden van vreemden niet... Of gewoon, je wil niets moeten uitleggen, en niets moeten uitleggen op zo´n moment... kan je enkel bij goeie vrienden en familie...
Soit, mijn eerste dag in Valparaiso droeg heel hard de impact van deze gevoelens en het werd een behoorlijke rotdag. Opnieuw op mezelf een nieuwe stad verkennen, al die onbekendheid en onzekerheid die dat opnieuw met zich meebrengt, al die informatie die op je afkomt... Er waren opnieuw zoveel beslissingen die ik moest nemen en het viel me zo zwaar. Beeld je eens in dat elke dag volledig nieuw, volledig leeg is en volledig ingevuld moet worden, en dat je die volledig zelf moet invullen... van het bed waarin je wakker wordt, de maaltijden die je zal nemen, de activiteiten die je die en de volgende dagen zal doen... en er is absoluut niemand die je helpt een deel van die dag in te vullen, niemand waarmee je samen een deel van die beslissingen kan nemen, er is geen vast kader, geen ritme van werken of studeren, van eten op dit uur of suggesties en voorstellen van anderen... Nee, alles staat open, elke dag is leeg en je bent telkens volledig op jezelf aangewezen om die op te vullen. In de eerste maanden van mijn reis was dat zalig: wat een vrijheid; helemaal onbeïnvloed, geen groepsdruk, sociale controle; helemaal doen wat je zelf wil, met niemand rekening moeten houden en voor niets rekenschap moeten afleggen... Maar nu, na 3maand was het grootste waarnaar ik verlangde eens een dag niet zelf te moeten beslissen... eens iemand te hebben die alle beslissingen voor mij zou nemen... eens een dag mijn hoofd neerleggen en rusten... mentaal rusten, mijn hoofd leegmaken... En ik kan je vertellen... mijn hoofd zat stampvol, want naast de dagelijkse beslissingen, moest ik ook over de toekomst nadenken. Ik was op, mentaal ontzettend moe van constant op mezelf aangewezen te zijn, met mezelf geconfronteerd te worden, met mezelf en met alle nieuwe en onbekende gevoelens, en met alle fysieke en mentale obstakels...
Ik begon mezelf vragen te stellen bij het nut om steeds verder van stad naar dorp, van berg naar dal, van Chili naar Argentinië te reizen... wanneer die nieuwe plaatsen steeds minder indruk op me lieten, simpelweg omdat die 2 gevoelens - het beu zijn beslissingen te moeten nemen en het missen van een thuis - mijn hoofd teveel impalmden. Mijn hoofd moest eens leeg, die conclusie was overduidelijk. Ik had zin om voor een tijd te stoppen met reizen en eens iets helemaal anders te doen. Door al dat 'reizen', vergat ik te 'leven'.
Maar hoe maak je in godsnaam je hoofd leeg als je alleen bent en je je gedachten niet kan verzetten door te sporten. Ja, tijdelijk gaat dat natuurlijk wel, door de activiteiten die je doet, de babbels die je maakt, een film die je bekijkt, een boek dat je leest, etc.. maar een grondigere 'drainage' was aan de orde.
Ik was er al een tijdje mee bezig, maar nu was het overduidelijk dat ik vrijwilligerswerk zou gaan doen. Ik zag het als een uitweg, een oplossing... en misschien zijn dat niet de meest nobele motieven om vrijwilligerswerk te doen... laat het tweerichtingsverkeer zijn: ik hoop me beter te voelen door een tijd op een bepaalde plaats te verblijven en mezelf bezig te houden met lesgeven; en tegelijkertijd zou ik hen - de locals - helpen hun leven(sstandaard) wat te verbeteren. Niet de schone idealen van onvoorwaardelijke hulp... maar bestaan die wel?
Ik had al contact genomen met Canatura, een organisatie die in het noorden van Peru (Iquitos, Moyobamba en Chiclayo) voor de conservatie van de plaatselijke fauna en flora zorgt, alsmede voor de educatie eromtrent. Zij zoeken vrijwilligers om hun gidsen Engels bij te brengen. Ik moest een cv sturen en dat werd moeilijker dan ik dacht. Ik had immers geen lesgeefervaring noch een bewijs van mijn niveau van Engels. En ik was op die bewuste dag in Valparaiso zo onzeker en down, dat ik dat werk als de enige uitweg zag en ik bij het gedacht dat ik niet aanvaard zou worden, het hele vervolg van mijn reis zag instorten. Ik klampte me er zo hard aan vast dat ik bijna verlamd mijn cv niet dierf sturen. Ik was er slecht aan toe die dag... één van de heel weinige dagen dat ik me echt een hele dag slecht voelde.
Dat vrijwilligerswerk was trouwens gepland voor ten vroegste april, na het bezoek van mijn ouders die toekomen op 16 maart in La Paz... Nog zolang, en ik had het gevoel dat ik echt snel een oplossing voor mijn mentale moeheid en volle hoofd nodig had. De gedachte kwam om wat langer in Valparaiso te blijven. Ik vond het - van wat ik al gezien had - best wel een leuke stad en werken in één van de vele gezellige authentieke kleurrijke kleine cafeetjes of koffiebars zag ik wel zitten. Maar dan zou ik natuurlijk plaatsen tussen Valparaiso en La Paz moeten overslaan. Weeral een beslissing die ik niet wou en op die dag ook niet kon nemen.
Een gesprek met mijn ouders heeft me die dag staande gehouden; niet enkel het gewoon vertellen en mijn hart luchten deed deugd; ook de raad, steun en het advies die ze me toen gaven zal ik nooit vergeten. Er waren al soortgelijke gesprekken voorafgegaan, en telkens besefte ik hoe hard ze me steunen, hoe trots ze zijn, natuurlijk ook bezorgd en hoeveel we voor elkaar betekenen... maar die dag, dat gesprek... had ik het vermoedelijk meer dan ooit nodig. Ze kennen me door en door en tegelijkertijd ontdekken ze samen met mij nieuwe voordien onbekende stukken van mezelf... Papa gaf me zogoed als een virtuele verbale rammeling van "kop op, geloof in jezelf, you can do this!" dat ik door mijn tranen heen moest lachen. "Elke beslissing is een goeie, zolang je maar niet bij de pakken blijft zitten" Gelijk hadden ze, maar voor die dag was het genoeg geweest, ik was moe en zou wel zien wat de volgende dag bracht.
Die avond leerde ik in het hostel - ik had deze keer geen gratis couch gevonden - een meisje van Berlijn kennen, al 3maand aan het reizen van BsAs door Noord-Argentinië, Bolivie en Peru en nu onderweg naar Patagonië voor haar laatste maand. Ondanks ik het haar nooit gezegd heb, was zij grotendeels mijn redding in Valparaiso. Het klikte goed en ze babbelden over vanalles en nog wat, maar vooral over reizen en het moe zijn - mentaal moe. Het deed zoveel deugd een gelijkgezinde soulmate te vinden - al was het maar voor een aantal dagen - en zonder bang te zijn te kunnen bekennen dat je een dipje hebt en het reizen moe bent etc (ik vraag me plots af hoe belachelijk dat voor jullie moet klinken: "het reizen moe zijn"... ik doe mijn best het begrijpelijk te maken). Ze stelde me op mijn gemak en verzekerde me dat ze er ook best genoeg van had en al te kampen had gehad met dezelfde problemen... en dat ze er best naar uitkeek om terug thuis te zijn en dat ik me er absoluut niet slecht door moest voelen. Ze gaf me tips en info over Peru en Bolivie en ik haar over het zuiden. We gingen samen naar een circus-straattheaterachtige voorstelling, wandelden, bezochtten één van Pablo Neruda's 3 huizen op Isla Negra, zaten op het strand, dronken een koffie op een terrasje... maar wat we vooral deden was babbelen. Over cultuur in Berlijn en Gent (ze heeft cultuurwetenschappen gestudeerd), over de toekomst en een job, over vanalles maar vooral over onze ervaringen en gevoelens tijdens de reis. Later leerde ik in het hostel ook Charlotte, een Engels meisje - al 3 weken in Valparaiso - en een schotse jongen, zijn naam ontsnapt me, het zou Neil kunnen geweest zijn - al 9maand onderweg van Canada all the way down the continent. Serieuze babbels leerden me dat wat ik meemaakte en voelde absoluut normaal is voor de 'lone traveller' en dat een massa mensen al hetzelfde meegemaakt en gevoeld hadden, dat er waarschijnlijk een niet verwaarloosbaar aantal hetzelfde voelde en meemaakte op dat eigenste zelfde moment en dat het integraal deel uitmaakt van de reis door een land, continent of de wereld én door jezelf. Hoe onwaarschijnlijk het ook klinkt, net daarom begon ik te appreciëren dat ik me slecht voelde... Het was deel van de trip, het zou me sterken en vooral: ik zou mezelf leren kennen, wat me echt drijft, waar ik echt wil voor gaan in het leven, wat ik echt belangrijk vind... en ik zou leren omgaan met nieuwe stukken van mezelf. Logisch dat je je daar in het begin slecht en onzeker over voelt, toch?! Niet dat ik me graag slecht voel, of dat ik dat gevoel ga opzoeken... maar het was geen ramp meer... Het was normaal dat deze dipjes kwamen... dat nieuwe gevoelens van een mentaal moe en overvol hoofd en het missen van een thuis me slecht deden voelen... maar ze waren geidentificeerd en ik kon er proberen mee om te gaan. En dat deed ik! Een ochtend in Valparaiso nam ik mijn gids erbij en begon ik te bekijken wat ik Absoluut nog zou zien tussen hier en La Paz: de zoutvlaktes van Uyuni, de jungle in Rurrenabaque (noordelijker dan La Paz, maar geen tijd om met mijn ouders te doen), de mountainbiketocht naar Coroico, de watervallen in Iguazu, het noorden van Argentinië... Als ik grofweg even schatte hoeveel tijd me dat zou kosten, zonder dat ik zou moeten rushen, kwam het erop neer dat ik misschien 1 week zou kunnen werken in Valparaiso... en dan moest ik nog meteen iets vinden. En dat was absurd. Dus ofwel zou ik langer in Valparaiso blijven en werken, maar dan meteen in 1 week moeten doorgaan naar La Paz, ofwel zou ik de komende 5 weken nog gewoon verderreizen zoals ik bezig was. Ik koos voor de 2e optie en vertelde mezelf dat dat was wat ik gekozen had en ik me er ook niet slecht bij zou voelen, maar genieten van wat ik nog zou gaan zien. Weeral een beslissing achter de rug :)
Mijn verblijf in Valparaiso werd nog gekleurd - naast door de vele huisjes - door een etentje met Tom en Belle, het fietsende koppel en de eerste Belgen die ik op mijn reis in Puerto Madryn leerde kennen. Via hun blog was mijn papa te weten gekomen dat ook zij al even in Valparaiso verbleven. We gingen samen lekker eten in een gezellig restaurantje en wisselden ervaringen uit. Ook zij herkenden mijn dipjes en probleempjes maar al te goed. Het was supergezellig honderduit - én in je eigen taal - te kunnen vertellen. Soms ben ik jaloers hoe zij met hun fiets al door zo'n kleine gezellige dorpjes zijn gepasseerd en de lokale warmte hebben kunnen voelen; anderzijds weet ik dat fietsen niet meteen iets voor mij zou zijn, én al zeker niet alleen!
Valparaiso is een mooie en gezellige stad (2 van de 45 heuvels die de haven omringen zijn trouwens Unesco World Heritage) maar betekende voor mij toch vooral een plaats waar ik mezelf ontdekte en de moed vond om opnieuw op pad te gaan. Na een weekje zat ik - met heropgeladen batterijen - op de nachtbus naar Mendoza. Voor de laatste keer de grens tussen Chili en Argentinië over. Ik heb het even geteld en dit was de 6e keer (dat betekent 12 stempels in mijn paspoort). En wat voor een keer... ´tWas alsof ze wisten dat het mijn laatste keer was en ze me een ironische herinnering als kado wilden meegeven. Ik had al gehoord dat een een lastige grensovergang was omdat het een handelsroute is en enorm veel vracht die toekomt in de haven van Valparaiso via hier naar de rest van het continent vervoerd wordt. Een massa vrachtwagens en bussen passeren dagelijks de grens, leidend tot gigantische wachttijden. Maar wie had gedacht dat dat snachts ook zo zou zijn? Wel... rond 2u kwamen we toe aan de grensovergang die voor het gemak hier zowel entry als exit stamps voor beide landen op dezelfde plaats concentreert (meestal is er zo'n 30km no man's land). Er stonden zo'n 6tal andere bussen voor ons, dus werd het wachten, wachten en nog eens wachten... Uiteindelijk onze toer, allemaal op een rijtje voor onze stempeltjes, en nogmaals op een rijtje met onze handbagage, die grondig doorzocht werd op fruit en groenten. Dan onze bagage door een scanner en verdachte tassen met de hand doorzocht... Om 6u30 - na dus 4u30 wachten aan de grens, konden we onze reis eindelijk verderzetten... om 2u later dan gepland toe te komen in Mendoza. Ik had geen oog dichtgedaan en kwam doodmoe in een hostel toe. Een hostel dat me niet aanstond - maar ik had alweer geen geluk met couchsurfing: de 3 hosts waren al 'volzet' met gasten. De eerste dag in Mendoza was weer een beetje vreemd: ik werd weer even overspoeld door iets onbekends, massas info en beslissingen van 'wat ga ik hier doen'... Ik vermoed dat dat nog wel zal gebeuren... Maar 's avonds sprak ik af met Amy, een meisje van de USA die na 8 maand BsAs, nu voor 3 maand in Mendoza ging wonen; en haar 2 Poolse guests. We gingen naar een museum, met een nieuwe interessante tentoonstelling, en erna iets eten... Het werd een gezellige avond... en de volgende dagen werd het alleen maar leuker. Wat een gemak om plots gewoon maar een sms te moeten sturen om af te spreken om samen iets te gaan eten of doen. Zelf deed ik een excursie naar 'alta montaña' door kleine dorpjes in de bergen precordillera en cordillera (andesgebergte dus) Supermooi! en ik was verbaasd van de kwaliteit van de gids. Verder ging ik met Amy paragliden: whieieeieieieie! Echt een zalige ervaring, van een berg lopen met een kerel aan je vastgebonden en dan gewoon zalig in een zitje van het zicht genieten. Wauw... en ook wel kriebels! Ik leerde de andere hosts en hun gasten kennen: Juan met vriendin Noemi en gast Jelena uit NL, German en z'n gast uit Duitsland, Amy en een duitse vriendin Inca, en de voorlaatste avond ook Masha... uit Aaantweirpen :) Het was een gezellige bende en we zagen elkaar elke dag. Ik genoot van het gezelschap, het NIET beslissingen moeten nemen, de humo kunnen lezen, zwemmen in het verlaten maar superschone zwembad van Amy's apartementsblok, samen koken en eten... Echt een zalige tijd!
Maar gezien ik ontdekt had dat ik moest voortmaken om op tijd in La Paz te zijn - alhoewel, het was ook wel regenseizoen in Bolivie - werd het na een 5tal dagen tijd om noortwaarts te trekken. Ik zou via San Juan richting Tucuman en Salta gaan. Maar echt iedereen die ik al op mijn trip was tegengekomen zei me dat ik de watervallen van Iguazu echt niet kon overslaan. Maar het was zo ver uit de weg... Soms heb je echt schone dinges, die de moeite waard zijn, maar waarvan mensen zeggen "gohja, als het niet op je route ligt, hoef je het niet persé te zien" Het feit was dat ik nog nooit iemand dat had horen zeggen over Iguazu... Er komen mensen speciaal van overal ter wereld naar Argentinie gevlogen enkel en alleen om Iguazu te zien, en ik ben hier al 3.5maand en zou het in mijn hoofd halen om het te missen?! Argentijnen zowel als toeristen verklaarden me gek... Dus werd het ingecalculeerd in de route, net als twee nationale parken waarvan ik nog nooit gehoord had, maar die me door de Mendocinos werden aangeraden. Na opzoekingswerk zou ik via San Juan naar Valle Fertil gaan, de parken bezoeken, terugkeren naar San Juan om Karen's vriendin Mariti te bezoeken en van daaruit all the way naar Iguazu (32h bus) om dan via dezelfde weg terug te keren naar Tucuman en zo m'n trip door het noorden van Argentinie verder te zetten. Sound en solid plan, niet? Ja... was het niet dat ik mijn connectie in San Juan al miste... Ohwell, that happens you know (deze keer was het niet ik maar de bus vanuit Mendoza die te laat was) Dus belde ik Mariti en die was zo vriendelijk me 2 dagen vroeger dan verwacht op te halen van de terminal en te slapen te leggen. Ik werd zo ontzettend goed ontvangen door haar en haar mama; mijn bed was klaar, vrienden werden gebeld, een asado werd georganiseerd nabij het meer en de dam, en Mariti reed met mij overal naartoe, oa. ook naar een winery inclusief wijndegustatie. En van geld of vergoeding wilden ze natuurlijk niet horen. "Wat kan ik doen om jullie te bedanken?" "Niets... of ja, jawel... terugkomen!" Echt super, die warmte en vriendelijkheid.
Van San Juan ging het dan naar Valle Fertil waar ik 2 nachtjes goeikoop overnachtte door mijn tentje nog eens boven te halen... Dat was al een tijdje geleden en deed echt deugd. Echt een klein maar best levendig en gezellig dorpje, en uitvalsbasis voor dure - maar oh zo de moeite waard - excursies naar P.N. Ischigualasto (of ook wel Valle de la luna genaamd) en P.N. Talampaya, beiden Unesco World Heritage. Het eerste is een woestijnvallei met alle kleuren van de regenboog met daarin allerlei raargevormde rotsfiguren zoals de sphinx en de champignon :) Het tweede park is een cañon met gigantische roodgekleurde rotsmuren... Indrukwekkend. De verplichte tours door de parken waren ook verbazingwekkend goed: ik leerde over de manier waarop deze rotsformaties en valleien gevormd zijn en over de dinosaurussen die ooit dit gebied bevolkten. Het zijn trouwens de oudste dino's ter wereld die hier leefden! Bovendien is dit het enige gebied waar je deze formaties en stratificaties van de aarde kan zien; door de vorming van de Andes ontstond er immers een ontzettende druk die ervoor zorgde dat een eens verticaal stuk van de aarde hier gewoon helemaal horizontaal is komen te liggen. En lagen die elders dus kilometers onder de grond zitten, liggen hier gewoon aan de oppervlakte, klaar om bestudeerd te worden... of bezocht. Interessant e?! Ik vond het alleszins super - ondanks het toeristische en dure karakter - en was ontzettend dankbaar dat de Mendocinos en Mariti me hadden overtuigd om het extra geld toch maar te spenderen.
Net zoals ik ondertussen kan zeggen dat ik iedereen die ik ooit ben tegengekomen ben en me vertelden dat ik Iguazu echt moest zien (en dat zijn er veel) ook ontzettend dankbaar ben. Ondertussen zit ik immers op de bus van Iguazu naar Tucuman, is er al een nacht van de in totaal 22h durende rit gepasseerd en kan ik dit verhaal helemaal up to (this) date vertellen. Ik heb deze busrit al eens in de andere richting gedaan, enkele dagen terug toen het van San Juan helemaal - via Tucuman - naar Iguazu ging. De busrit was vermoeiend (32h inclusief 2 nachten) en mijn rug houdt niet echt van die ritten... dus had ik mezelf 3 nachten in een - net iets duurder voor deze regio - schitterend hostel mét zwembad geboekt. Meestal als een hostel claimt dat het een zwembad heeft,is het zo één waar je met 5 man in kan rechtstaan en 1 slag kan zwemmen. Dit echter was een zwembad de naam waardig met ligzetels en groen grasje errond. Ontbijt - met ontbijtgranen voor de verandering - was inbegrepen in de prijs. Daarnaast kon je eten bestellen (toch nét iets te duur vond ik) en cocktails drinken aan het zwembad. Zalig!! Het voelde als een vakantie in mijn reis :) Toen ik mijn mails nakeek in het hostel had ik een facebookberichtje van Ruth & Luke, een Londens koppel dat ik een maand geleden in Bariloche had leren kennen en best wel wat tijd mee had doorgebracht. Ze hadden gezien dat mijn 'status' zei dat ikvia een 32h durende rit naar Iguazu zou gaan en vertelden dat zij zelf klaarstonden voor een 18h durende rit van BsAs naar... jaaaa, Iguazu! Ze zouden logeren in Hostel Inn, en het leek hen super om af te spreken! Laat dat geen probleem zijn, dacht ik toen ik superblij en enthousiast hun bericht las, want dat was het hostel waar ik net een half uur geleden was ingecheckt. Ik heb het al een paar keer meegemaakt, zo random mensen opnieuw tegenkomen (bv op de excursie naar Ischigualasto ook een kerel uit het hostel in Ushuaia) maar blijf het verrassend en absurd vinden hoe wegen hier kruisen.
Nadat ik gedoucht had, en in het dorpje (het hostel was 5km buiten het centrum) inkopen was gaan doen, installeerde ik me in bikini aan het zwembad. En hop, plots kwam daar Ruth aangelopen. Ze waren intussentijd gearriveerd en we brachten elk ons relaas van de afgelopen tijd. De volgende dagen hebben we dan ook samen doorgebracht: een dag naar de Braziliaanse kant van de watervallen, een dag naar de Argentijnse en vooral ook de tijd nemen om te ontspannen: relax, laidback aan het zwembad met een cocktail,samen uit eten, etc.
Het was best wel grappig de watervallen eindelijk zelf te zien... ik had er al zoveel goeds over gehoord...en het IS inderdaad een wonder der natuur. De ene na de andere waterval stort zich de dieperik in met een gigantisch lawaai en een mist van opspattend water als gevolg. We namen ook een boottochtje van slechts 10minuten dat je wel een heel close-up beeld van de watervallen geeft: je gaat er immers helemaal onder! Helemaal doorweekt wordt je, maar oh zo grappig en fun! Whiieieieiei! De omgeving is ook prachtig: groene bossen en heuvels. Iguazu ligt op het 3grenzengebied tussen Argentinië, Brasil en Paraguay en wordt gekenmerkt door een tropisch hot hot hot en vochtig klimaat, eigen aan de wetlands en de jungle. Ik was al even gewend aan de warmte, maar totnutoe was het altijd woestijn(achtig)gebied en dus droge warmte. In één ruk (busrit) veranderde dat naar nóg warmer (35graden) en immens vochtig. Dat was wel even aanpassen, maar massas water drinken,een goeie ventilator op de kamer en een frisse duik in het zwembad helpen wel :)
Iguazu verder beschrijven is echt lastig. Woorden komen tekort en het enige wat ik kan doen is wat velen voor mij gedaan hebben: je zeggen dat je het echt met je eigen ogen moet komen zien! En intussentijd kunnen de fotos je misschien een idee geven...
De ontmoetingen van de afgelopen weken, en de fijne tijd met het fijne gezelschap dat ik in Mendoza, San Juan en Iguazu heb gehad, hebben me weer energie gegeven om mijn pad verder te zetten. Bijna hadden Ruth en Luke me overhaald om met hen verder te gaan naar de Pantanal in Brasil en zo Bolivie binnen te reizen... maar ik blijf toch maar bij mijn plan. Binnen een goeie 3 weken zijn mijn ouders er al... dat het busje dus maar een beetje voortmaakt... :)
Tot de volgende, lieverds, en laat ik afsluiten met een ander gezegde te ontkrachten: uit het oog is NIET uit het hart!
Dikke zoen
isa
xx
Na mijn weekje rust in Bariloche - inclusief een bezoekje aan het zalige dorpje El Bolson, alwaar de hippies van Argentinië zich sinds de jaren ´70 verzameld hebben en waar men dwergen exporteert naar Japan, mét officiele toestemming van de municipalidad (zeg maar het stad- of gemeentehuis van bij ons) - ging het naar San Martin de los Andes. Hoofdzakelijk een praktische stop, om mijn zomerspullen te gaan ophalen en tevens wat overbodig geworden bagage naar huis te sturen.
Van daaruit gingen we nogmaals de grens met Chili over, om via de mooie route langs Volcan Lanín naar Pucon te reizen. Lang had ik getwijfeld om al dan niet in Pucon zelf te logeren. Vele voorgangers hadden me immers gewaarschuwd voor het 'zwart zien van de toeristen'. Maar ik wou - na de rust en recuperatie die mijn lichaam gevraagd had - opnieuw een fysieke uitdaging aangaan: de beklimming van volkaan Villarrica. Ik weet wat jullie misschien denken: "Een zere rug en toch kan ze het niet laten...Tssss" In zekere zin klopt dat: het was/is ontzettend moeilijk om te aanvaarden dat je lichaam je beperkingen oplegt, zeker als die beperkingen je beletten om de zaken te doen waar je dol op bent, zoals trekken over heuvels en bergen, 'out there in nature' zijn etc. Vele van de schone, afgelegen plaatsjes omringd door indrukwekkende landschappen zijn immers enkel te voet of te paard bereikbaar... Anderzijds besefte ik dat ik het rustig aan moest doen - dat lesje had ik geleerd - en dus zou ik luisteren naar mijn rug en genoeg tijd nemen om te recupereren na elke inspanning. Ik weet dat mijn rug me niet het plezier van sporten en trekken ontneemt, hij zegt me alleen maar dat ik mijn 'maat' moet weten te houden. En dat is een oude wijsheid van een wijlen filosoof die men altijd in gedachten moet houden, niet?! :) Dus werd er toch beslist in Pucon te verblijven, een beslissing die ik me na een halve dag al ferm beklaagde :) Het zag er inderdaad zwart van de toeristen. Een straat met restaurants en bars, een straat met touroperators, een volgepropt strand en prijzen waarvan ik achterover viel, zorgden ervoor dat ik Pucon en zijn onvriendelijke, op geld uitzijnde inwoners niet meer zou gunnen dan hetgene waarvoor ik gekomen was. De vulkaan mag je niet alleen beklimmen, een gids is verplicht alsook aangepast materiaal. Achteraf gezien lijkt ook dat me behoorlijk vreemd en pure geldklopperij want vulkaan Lanin in Argentinië is hoger, vergt een lastigere klim en mag je goed uitgerust wél in je eentje op (zie de blog van Belle en Tom voor hun spectaculair verhaal!). Soit, een excursie werd geboekt en uitrusting gepast. Om 4u de volgende ochtend stond ik klaar met een rugzak gevuld met 2 paar handschoenen, een helm, een hoofdlamp, een iceaxe, een muts, een winddichte broek en jas, een soort stoffen zak, zonnecreme, zonnebril en een zelfgemaakt lunchpakketje... en ohja, ook met kleine oogjes :)
De vorige dag hadden ze de top niet bereikt wegens windstoten tot 110km/u, iets wat me onwaarschijnlijk leek gezien de hitte beneden in het dorp. Om 5u stonden we (een groep van 16 met een 5tal gidsen) klaar aan de voet van de vulkaan en werd ons toevertrouwd dat de weersomstandigheden gunstig waren, ondanks een naar mijn mening stevige wind. De klim werd gestart en ik voelde me goed. De gidsen gaven een gestaag, iets te traag tempo aan naar mijn goesting. Ik bevond me al snel vooraan in de groep en enkel enkele luidzingende en lachende Israeli´s belemmerden me van echt genieten. Man, wat kunnen die soms toch zo egoïstisch en 'ignorant to others' zijn. De klim ging goed, met enkele rustpunten, eerst over vulkanisch gesteente en dan de laatste 2.5 van in totaal 5u over sneeuw. Vermoeiend was het wel, maar ik had het me lastiger voorgesteld... Het zicht boven was schitterend: 360graden bergen en groene valleien, meren en dorpjes, met niet minder dan 10 andere vulkanen en als cadeautje nog eens een bubbelende (en stinkende) krater! Indrukwekkend! En dan moest het leukste nog komen: nog nooit ben ik een berg afgedaald op zo'n coole en grave en toffe en zalige en immens plizante manier: die soort stoffen doek die we meesleurden werd onder ons gat gebonden (een beetje zoals een pamper) en hup, daar ga je over de sneeuwvlakte op je gat in een soort van uitgeholde glijbaan. Zoals in het zwembad, met hobbels en bochtjes, maar dan over sneeuw. Remmen doe je met je ice axe of je voeten. ZALIG. Kinderlijk plezier en een smile die zou blijven tot ik die avond in slaap viel. Hoera! Mission completed!
De volgende dag ging de nachtbus naar Santiago, hoofdstad van Chili, alwaar ik via Couchsurfing gratis bij 2 chicos, Carlos en Philippe, mocht overnachten. Mijn verblijf in Santiago was fijn, ik hield van de stad, was blij dat ik eindelijk nog eens naar de cinema kon (dat was van BsAs geleden), genoot van de zon en de vele parkjes, bezocht musea, las de krant op Plaza de Armas, ging gratis zwemmen op Cerro San Cristobal (soms zijn er voordelen aan blank en blond en vrouwelijk zijn, gecombineerd met de durf om te vragen of de prijs hetzelfde was voor slechts 1uurtje :) ). Waar ik echter vooral van genoot was het kleine maar zeker aanwezige gevoel van 'thuiskomen' dat ik elke avond had wanneer ik de sleutel van het appartement omdraaide, de deur opendeed, er me iemand (of meerderen) begroette en ik kon vertellen hoe mijn dag geweest was. Samen koken en eten, naar een voetbalmatch gaan of kijken, lachen en babbelen... Ondanks de weinige tijd de hardwerkende kerels hadden, ik was blij dat ik een stukje van mijn reis kon delen... hoe klein dat ook was. Want naast genieten, heb ik het ook best serieus lastig gehad in Santiago. Immers, door dat gevoel van thuiskomen en zelfs een beetje van 'vriendschap voor even' te ervaren, te herontdekken, kwam ook het besef hoe zeer ik dat gevoel miste, hoe eenzaam en moeilijk alleen reizen soms toch ook kan is... steeds alleen door de stad wandelen, niemand om eens tegen te babbelen of klagen, niemand om even bij uit te huilen, niemand die je even goed vastpakt... De kleine 'probleempjes' die alleen reizen met zich meebrengt - zoals gratis mogen gaan zwemmen maar niemand hebben om op je spullen te passen en na elke zwemslag ongerust kijken of ze er nog zijn, zoals met een grote gigantische rugzak in een klein kotje naar twc gaan, zoals niemand hebben die ofwel kan dienstdoen als je instant-lief ofwel de aandacht van de mannen op zijn minst kan delen... - begonnen te wegen. Ik had nog nooit zoveel last van starende en geïnteresseerde mannen dan in deze hoofdstad, en ik was het op een gegeven moment gewoon kotsbeu... dat je meteen in een hokje geplaatst wordt, dat ze er vanuit gaan dat je geen woord Spaans spreekt, dat je miljardair bent, dat je je superieur voelt, dat je op hen neerkijkt, dat je hier enkel bent omdat je geld hebt en niet weet wat er anders mee te doen en dat hun oplossing, hun manier om er mee om te gaan dan maar is je tot sexueel object te reduceren.... alsof dat de enige manier is waarop ze durven en willen met je omgaan... Het maakte me boos, triest, gefrustreerd, eenzaam en ik zocht zelf een manier om met deze emoties om te gaan.... vond die niet... en bleef ermee zitten, geen raad wetende met mezelf.
Maar dan kon ik de sleutel van het appartement omdraaien en vergeten wat ik die dag had gevoeld. Vergeten, de 'tijd' gebruiken als middel om het moment te laten passeren... het werd mijn manier om ermee om te gaan, vasthoudend aan de schitterende zaken die ik al gezien had en die ik nog zou zien en het geluk dat ik had dit te kunnen doen.
Na 6 dagen had ik het gevoel Santiago min of meer gezien te hebben en verliet ik mijn eerste schitterende couchsurfervaring met een dubbel gevoel. Het afscheid van de jongens viel niet zwaar - we hadden niet de tijd gehad om een sterke band op te bouwen - en het voelde goed om verder te trekken, een nieuwe stad tegemoet. Anderzijds viel het afscheid van die sleutel en dat 'even een plaats van mezelf hebben'-gevoel een pak zwaarder en besefte ik er weer helemaal alleen voor te staan. Enfin... helemaal alleen... zo ver weg, want de steun die ik van overzees al gekregen heb ik onvergetelijk en doet me nu opnieuw een krop in de keel kregen (dat zijn er ondertussen twee want ik typ dit over vanuit mijn dagboek :) ). Sprekende van een krop in de keel... je kan je niet voorstellen hoe vaak ik die al gehad heb. Ik denk dat ik al vele keren meer met tranen in mijn ogen mezelf heb moeten bedwingen niet te wenen deze afgelopen 3 maand, dan in al die jaren dat mijn leven al telt. Mezelf bedwingen, ja, want meestal ontbreekt me op die moment een plaats waar ik alleen kan zijn. Ironisch, niet?, je voelt je zo ontzettend alleen terwijl je omringd bent door mensen. Het feit is dat je op die moment iemand nodig hebt die je goed kent. Wenen is iets heel persoonlijks en je wil het medelijden van vreemden niet... Of gewoon, je wil niets moeten uitleggen, en niets moeten uitleggen op zo´n moment... kan je enkel bij goeie vrienden en familie...
Soit, mijn eerste dag in Valparaiso droeg heel hard de impact van deze gevoelens en het werd een behoorlijke rotdag. Opnieuw op mezelf een nieuwe stad verkennen, al die onbekendheid en onzekerheid die dat opnieuw met zich meebrengt, al die informatie die op je afkomt... Er waren opnieuw zoveel beslissingen die ik moest nemen en het viel me zo zwaar. Beeld je eens in dat elke dag volledig nieuw, volledig leeg is en volledig ingevuld moet worden, en dat je die volledig zelf moet invullen... van het bed waarin je wakker wordt, de maaltijden die je zal nemen, de activiteiten die je die en de volgende dagen zal doen... en er is absoluut niemand die je helpt een deel van die dag in te vullen, niemand waarmee je samen een deel van die beslissingen kan nemen, er is geen vast kader, geen ritme van werken of studeren, van eten op dit uur of suggesties en voorstellen van anderen... Nee, alles staat open, elke dag is leeg en je bent telkens volledig op jezelf aangewezen om die op te vullen. In de eerste maanden van mijn reis was dat zalig: wat een vrijheid; helemaal onbeïnvloed, geen groepsdruk, sociale controle; helemaal doen wat je zelf wil, met niemand rekening moeten houden en voor niets rekenschap moeten afleggen... Maar nu, na 3maand was het grootste waarnaar ik verlangde eens een dag niet zelf te moeten beslissen... eens iemand te hebben die alle beslissingen voor mij zou nemen... eens een dag mijn hoofd neerleggen en rusten... mentaal rusten, mijn hoofd leegmaken... En ik kan je vertellen... mijn hoofd zat stampvol, want naast de dagelijkse beslissingen, moest ik ook over de toekomst nadenken. Ik was op, mentaal ontzettend moe van constant op mezelf aangewezen te zijn, met mezelf geconfronteerd te worden, met mezelf en met alle nieuwe en onbekende gevoelens, en met alle fysieke en mentale obstakels...
Ik begon mezelf vragen te stellen bij het nut om steeds verder van stad naar dorp, van berg naar dal, van Chili naar Argentinië te reizen... wanneer die nieuwe plaatsen steeds minder indruk op me lieten, simpelweg omdat die 2 gevoelens - het beu zijn beslissingen te moeten nemen en het missen van een thuis - mijn hoofd teveel impalmden. Mijn hoofd moest eens leeg, die conclusie was overduidelijk. Ik had zin om voor een tijd te stoppen met reizen en eens iets helemaal anders te doen. Door al dat 'reizen', vergat ik te 'leven'.
Maar hoe maak je in godsnaam je hoofd leeg als je alleen bent en je je gedachten niet kan verzetten door te sporten. Ja, tijdelijk gaat dat natuurlijk wel, door de activiteiten die je doet, de babbels die je maakt, een film die je bekijkt, een boek dat je leest, etc.. maar een grondigere 'drainage' was aan de orde.
Ik was er al een tijdje mee bezig, maar nu was het overduidelijk dat ik vrijwilligerswerk zou gaan doen. Ik zag het als een uitweg, een oplossing... en misschien zijn dat niet de meest nobele motieven om vrijwilligerswerk te doen... laat het tweerichtingsverkeer zijn: ik hoop me beter te voelen door een tijd op een bepaalde plaats te verblijven en mezelf bezig te houden met lesgeven; en tegelijkertijd zou ik hen - de locals - helpen hun leven(sstandaard) wat te verbeteren. Niet de schone idealen van onvoorwaardelijke hulp... maar bestaan die wel?
Ik had al contact genomen met Canatura, een organisatie die in het noorden van Peru (Iquitos, Moyobamba en Chiclayo) voor de conservatie van de plaatselijke fauna en flora zorgt, alsmede voor de educatie eromtrent. Zij zoeken vrijwilligers om hun gidsen Engels bij te brengen. Ik moest een cv sturen en dat werd moeilijker dan ik dacht. Ik had immers geen lesgeefervaring noch een bewijs van mijn niveau van Engels. En ik was op die bewuste dag in Valparaiso zo onzeker en down, dat ik dat werk als de enige uitweg zag en ik bij het gedacht dat ik niet aanvaard zou worden, het hele vervolg van mijn reis zag instorten. Ik klampte me er zo hard aan vast dat ik bijna verlamd mijn cv niet dierf sturen. Ik was er slecht aan toe die dag... één van de heel weinige dagen dat ik me echt een hele dag slecht voelde.
Dat vrijwilligerswerk was trouwens gepland voor ten vroegste april, na het bezoek van mijn ouders die toekomen op 16 maart in La Paz... Nog zolang, en ik had het gevoel dat ik echt snel een oplossing voor mijn mentale moeheid en volle hoofd nodig had. De gedachte kwam om wat langer in Valparaiso te blijven. Ik vond het - van wat ik al gezien had - best wel een leuke stad en werken in één van de vele gezellige authentieke kleurrijke kleine cafeetjes of koffiebars zag ik wel zitten. Maar dan zou ik natuurlijk plaatsen tussen Valparaiso en La Paz moeten overslaan. Weeral een beslissing die ik niet wou en op die dag ook niet kon nemen.
Een gesprek met mijn ouders heeft me die dag staande gehouden; niet enkel het gewoon vertellen en mijn hart luchten deed deugd; ook de raad, steun en het advies die ze me toen gaven zal ik nooit vergeten. Er waren al soortgelijke gesprekken voorafgegaan, en telkens besefte ik hoe hard ze me steunen, hoe trots ze zijn, natuurlijk ook bezorgd en hoeveel we voor elkaar betekenen... maar die dag, dat gesprek... had ik het vermoedelijk meer dan ooit nodig. Ze kennen me door en door en tegelijkertijd ontdekken ze samen met mij nieuwe voordien onbekende stukken van mezelf... Papa gaf me zogoed als een virtuele verbale rammeling van "kop op, geloof in jezelf, you can do this!" dat ik door mijn tranen heen moest lachen. "Elke beslissing is een goeie, zolang je maar niet bij de pakken blijft zitten" Gelijk hadden ze, maar voor die dag was het genoeg geweest, ik was moe en zou wel zien wat de volgende dag bracht.
Die avond leerde ik in het hostel - ik had deze keer geen gratis couch gevonden - een meisje van Berlijn kennen, al 3maand aan het reizen van BsAs door Noord-Argentinië, Bolivie en Peru en nu onderweg naar Patagonië voor haar laatste maand. Ondanks ik het haar nooit gezegd heb, was zij grotendeels mijn redding in Valparaiso. Het klikte goed en ze babbelden over vanalles en nog wat, maar vooral over reizen en het moe zijn - mentaal moe. Het deed zoveel deugd een gelijkgezinde soulmate te vinden - al was het maar voor een aantal dagen - en zonder bang te zijn te kunnen bekennen dat je een dipje hebt en het reizen moe bent etc (ik vraag me plots af hoe belachelijk dat voor jullie moet klinken: "het reizen moe zijn"... ik doe mijn best het begrijpelijk te maken). Ze stelde me op mijn gemak en verzekerde me dat ze er ook best genoeg van had en al te kampen had gehad met dezelfde problemen... en dat ze er best naar uitkeek om terug thuis te zijn en dat ik me er absoluut niet slecht door moest voelen. Ze gaf me tips en info over Peru en Bolivie en ik haar over het zuiden. We gingen samen naar een circus-straattheaterachtige voorstelling, wandelden, bezochtten één van Pablo Neruda's 3 huizen op Isla Negra, zaten op het strand, dronken een koffie op een terrasje... maar wat we vooral deden was babbelen. Over cultuur in Berlijn en Gent (ze heeft cultuurwetenschappen gestudeerd), over de toekomst en een job, over vanalles maar vooral over onze ervaringen en gevoelens tijdens de reis. Later leerde ik in het hostel ook Charlotte, een Engels meisje - al 3 weken in Valparaiso - en een schotse jongen, zijn naam ontsnapt me, het zou Neil kunnen geweest zijn - al 9maand onderweg van Canada all the way down the continent. Serieuze babbels leerden me dat wat ik meemaakte en voelde absoluut normaal is voor de 'lone traveller' en dat een massa mensen al hetzelfde meegemaakt en gevoeld hadden, dat er waarschijnlijk een niet verwaarloosbaar aantal hetzelfde voelde en meemaakte op dat eigenste zelfde moment en dat het integraal deel uitmaakt van de reis door een land, continent of de wereld én door jezelf. Hoe onwaarschijnlijk het ook klinkt, net daarom begon ik te appreciëren dat ik me slecht voelde... Het was deel van de trip, het zou me sterken en vooral: ik zou mezelf leren kennen, wat me echt drijft, waar ik echt wil voor gaan in het leven, wat ik echt belangrijk vind... en ik zou leren omgaan met nieuwe stukken van mezelf. Logisch dat je je daar in het begin slecht en onzeker over voelt, toch?! Niet dat ik me graag slecht voel, of dat ik dat gevoel ga opzoeken... maar het was geen ramp meer... Het was normaal dat deze dipjes kwamen... dat nieuwe gevoelens van een mentaal moe en overvol hoofd en het missen van een thuis me slecht deden voelen... maar ze waren geidentificeerd en ik kon er proberen mee om te gaan. En dat deed ik! Een ochtend in Valparaiso nam ik mijn gids erbij en begon ik te bekijken wat ik Absoluut nog zou zien tussen hier en La Paz: de zoutvlaktes van Uyuni, de jungle in Rurrenabaque (noordelijker dan La Paz, maar geen tijd om met mijn ouders te doen), de mountainbiketocht naar Coroico, de watervallen in Iguazu, het noorden van Argentinië... Als ik grofweg even schatte hoeveel tijd me dat zou kosten, zonder dat ik zou moeten rushen, kwam het erop neer dat ik misschien 1 week zou kunnen werken in Valparaiso... en dan moest ik nog meteen iets vinden. En dat was absurd. Dus ofwel zou ik langer in Valparaiso blijven en werken, maar dan meteen in 1 week moeten doorgaan naar La Paz, ofwel zou ik de komende 5 weken nog gewoon verderreizen zoals ik bezig was. Ik koos voor de 2e optie en vertelde mezelf dat dat was wat ik gekozen had en ik me er ook niet slecht bij zou voelen, maar genieten van wat ik nog zou gaan zien. Weeral een beslissing achter de rug :)
Mijn verblijf in Valparaiso werd nog gekleurd - naast door de vele huisjes - door een etentje met Tom en Belle, het fietsende koppel en de eerste Belgen die ik op mijn reis in Puerto Madryn leerde kennen. Via hun blog was mijn papa te weten gekomen dat ook zij al even in Valparaiso verbleven. We gingen samen lekker eten in een gezellig restaurantje en wisselden ervaringen uit. Ook zij herkenden mijn dipjes en probleempjes maar al te goed. Het was supergezellig honderduit - én in je eigen taal - te kunnen vertellen. Soms ben ik jaloers hoe zij met hun fiets al door zo'n kleine gezellige dorpjes zijn gepasseerd en de lokale warmte hebben kunnen voelen; anderzijds weet ik dat fietsen niet meteen iets voor mij zou zijn, én al zeker niet alleen!
Valparaiso is een mooie en gezellige stad (2 van de 45 heuvels die de haven omringen zijn trouwens Unesco World Heritage) maar betekende voor mij toch vooral een plaats waar ik mezelf ontdekte en de moed vond om opnieuw op pad te gaan. Na een weekje zat ik - met heropgeladen batterijen - op de nachtbus naar Mendoza. Voor de laatste keer de grens tussen Chili en Argentinië over. Ik heb het even geteld en dit was de 6e keer (dat betekent 12 stempels in mijn paspoort). En wat voor een keer... ´tWas alsof ze wisten dat het mijn laatste keer was en ze me een ironische herinnering als kado wilden meegeven. Ik had al gehoord dat een een lastige grensovergang was omdat het een handelsroute is en enorm veel vracht die toekomt in de haven van Valparaiso via hier naar de rest van het continent vervoerd wordt. Een massa vrachtwagens en bussen passeren dagelijks de grens, leidend tot gigantische wachttijden. Maar wie had gedacht dat dat snachts ook zo zou zijn? Wel... rond 2u kwamen we toe aan de grensovergang die voor het gemak hier zowel entry als exit stamps voor beide landen op dezelfde plaats concentreert (meestal is er zo'n 30km no man's land). Er stonden zo'n 6tal andere bussen voor ons, dus werd het wachten, wachten en nog eens wachten... Uiteindelijk onze toer, allemaal op een rijtje voor onze stempeltjes, en nogmaals op een rijtje met onze handbagage, die grondig doorzocht werd op fruit en groenten. Dan onze bagage door een scanner en verdachte tassen met de hand doorzocht... Om 6u30 - na dus 4u30 wachten aan de grens, konden we onze reis eindelijk verderzetten... om 2u later dan gepland toe te komen in Mendoza. Ik had geen oog dichtgedaan en kwam doodmoe in een hostel toe. Een hostel dat me niet aanstond - maar ik had alweer geen geluk met couchsurfing: de 3 hosts waren al 'volzet' met gasten. De eerste dag in Mendoza was weer een beetje vreemd: ik werd weer even overspoeld door iets onbekends, massas info en beslissingen van 'wat ga ik hier doen'... Ik vermoed dat dat nog wel zal gebeuren... Maar 's avonds sprak ik af met Amy, een meisje van de USA die na 8 maand BsAs, nu voor 3 maand in Mendoza ging wonen; en haar 2 Poolse guests. We gingen naar een museum, met een nieuwe interessante tentoonstelling, en erna iets eten... Het werd een gezellige avond... en de volgende dagen werd het alleen maar leuker. Wat een gemak om plots gewoon maar een sms te moeten sturen om af te spreken om samen iets te gaan eten of doen. Zelf deed ik een excursie naar 'alta montaña' door kleine dorpjes in de bergen precordillera en cordillera (andesgebergte dus) Supermooi! en ik was verbaasd van de kwaliteit van de gids. Verder ging ik met Amy paragliden: whieieeieieieie! Echt een zalige ervaring, van een berg lopen met een kerel aan je vastgebonden en dan gewoon zalig in een zitje van het zicht genieten. Wauw... en ook wel kriebels! Ik leerde de andere hosts en hun gasten kennen: Juan met vriendin Noemi en gast Jelena uit NL, German en z'n gast uit Duitsland, Amy en een duitse vriendin Inca, en de voorlaatste avond ook Masha... uit Aaantweirpen :) Het was een gezellige bende en we zagen elkaar elke dag. Ik genoot van het gezelschap, het NIET beslissingen moeten nemen, de humo kunnen lezen, zwemmen in het verlaten maar superschone zwembad van Amy's apartementsblok, samen koken en eten... Echt een zalige tijd!
Maar gezien ik ontdekt had dat ik moest voortmaken om op tijd in La Paz te zijn - alhoewel, het was ook wel regenseizoen in Bolivie - werd het na een 5tal dagen tijd om noortwaarts te trekken. Ik zou via San Juan richting Tucuman en Salta gaan. Maar echt iedereen die ik al op mijn trip was tegengekomen zei me dat ik de watervallen van Iguazu echt niet kon overslaan. Maar het was zo ver uit de weg... Soms heb je echt schone dinges, die de moeite waard zijn, maar waarvan mensen zeggen "gohja, als het niet op je route ligt, hoef je het niet persé te zien" Het feit was dat ik nog nooit iemand dat had horen zeggen over Iguazu... Er komen mensen speciaal van overal ter wereld naar Argentinie gevlogen enkel en alleen om Iguazu te zien, en ik ben hier al 3.5maand en zou het in mijn hoofd halen om het te missen?! Argentijnen zowel als toeristen verklaarden me gek... Dus werd het ingecalculeerd in de route, net als twee nationale parken waarvan ik nog nooit gehoord had, maar die me door de Mendocinos werden aangeraden. Na opzoekingswerk zou ik via San Juan naar Valle Fertil gaan, de parken bezoeken, terugkeren naar San Juan om Karen's vriendin Mariti te bezoeken en van daaruit all the way naar Iguazu (32h bus) om dan via dezelfde weg terug te keren naar Tucuman en zo m'n trip door het noorden van Argentinie verder te zetten. Sound en solid plan, niet? Ja... was het niet dat ik mijn connectie in San Juan al miste... Ohwell, that happens you know (deze keer was het niet ik maar de bus vanuit Mendoza die te laat was) Dus belde ik Mariti en die was zo vriendelijk me 2 dagen vroeger dan verwacht op te halen van de terminal en te slapen te leggen. Ik werd zo ontzettend goed ontvangen door haar en haar mama; mijn bed was klaar, vrienden werden gebeld, een asado werd georganiseerd nabij het meer en de dam, en Mariti reed met mij overal naartoe, oa. ook naar een winery inclusief wijndegustatie. En van geld of vergoeding wilden ze natuurlijk niet horen. "Wat kan ik doen om jullie te bedanken?" "Niets... of ja, jawel... terugkomen!" Echt super, die warmte en vriendelijkheid.
Van San Juan ging het dan naar Valle Fertil waar ik 2 nachtjes goeikoop overnachtte door mijn tentje nog eens boven te halen... Dat was al een tijdje geleden en deed echt deugd. Echt een klein maar best levendig en gezellig dorpje, en uitvalsbasis voor dure - maar oh zo de moeite waard - excursies naar P.N. Ischigualasto (of ook wel Valle de la luna genaamd) en P.N. Talampaya, beiden Unesco World Heritage. Het eerste is een woestijnvallei met alle kleuren van de regenboog met daarin allerlei raargevormde rotsfiguren zoals de sphinx en de champignon :) Het tweede park is een cañon met gigantische roodgekleurde rotsmuren... Indrukwekkend. De verplichte tours door de parken waren ook verbazingwekkend goed: ik leerde over de manier waarop deze rotsformaties en valleien gevormd zijn en over de dinosaurussen die ooit dit gebied bevolkten. Het zijn trouwens de oudste dino's ter wereld die hier leefden! Bovendien is dit het enige gebied waar je deze formaties en stratificaties van de aarde kan zien; door de vorming van de Andes ontstond er immers een ontzettende druk die ervoor zorgde dat een eens verticaal stuk van de aarde hier gewoon helemaal horizontaal is komen te liggen. En lagen die elders dus kilometers onder de grond zitten, liggen hier gewoon aan de oppervlakte, klaar om bestudeerd te worden... of bezocht. Interessant e?! Ik vond het alleszins super - ondanks het toeristische en dure karakter - en was ontzettend dankbaar dat de Mendocinos en Mariti me hadden overtuigd om het extra geld toch maar te spenderen.
Net zoals ik ondertussen kan zeggen dat ik iedereen die ik ooit ben tegengekomen ben en me vertelden dat ik Iguazu echt moest zien (en dat zijn er veel) ook ontzettend dankbaar ben. Ondertussen zit ik immers op de bus van Iguazu naar Tucuman, is er al een nacht van de in totaal 22h durende rit gepasseerd en kan ik dit verhaal helemaal up to (this) date vertellen. Ik heb deze busrit al eens in de andere richting gedaan, enkele dagen terug toen het van San Juan helemaal - via Tucuman - naar Iguazu ging. De busrit was vermoeiend (32h inclusief 2 nachten) en mijn rug houdt niet echt van die ritten... dus had ik mezelf 3 nachten in een - net iets duurder voor deze regio - schitterend hostel mét zwembad geboekt. Meestal als een hostel claimt dat het een zwembad heeft,is het zo één waar je met 5 man in kan rechtstaan en 1 slag kan zwemmen. Dit echter was een zwembad de naam waardig met ligzetels en groen grasje errond. Ontbijt - met ontbijtgranen voor de verandering - was inbegrepen in de prijs. Daarnaast kon je eten bestellen (toch nét iets te duur vond ik) en cocktails drinken aan het zwembad. Zalig!! Het voelde als een vakantie in mijn reis :) Toen ik mijn mails nakeek in het hostel had ik een facebookberichtje van Ruth & Luke, een Londens koppel dat ik een maand geleden in Bariloche had leren kennen en best wel wat tijd mee had doorgebracht. Ze hadden gezien dat mijn 'status' zei dat ikvia een 32h durende rit naar Iguazu zou gaan en vertelden dat zij zelf klaarstonden voor een 18h durende rit van BsAs naar... jaaaa, Iguazu! Ze zouden logeren in Hostel Inn, en het leek hen super om af te spreken! Laat dat geen probleem zijn, dacht ik toen ik superblij en enthousiast hun bericht las, want dat was het hostel waar ik net een half uur geleden was ingecheckt. Ik heb het al een paar keer meegemaakt, zo random mensen opnieuw tegenkomen (bv op de excursie naar Ischigualasto ook een kerel uit het hostel in Ushuaia) maar blijf het verrassend en absurd vinden hoe wegen hier kruisen.
Nadat ik gedoucht had, en in het dorpje (het hostel was 5km buiten het centrum) inkopen was gaan doen, installeerde ik me in bikini aan het zwembad. En hop, plots kwam daar Ruth aangelopen. Ze waren intussentijd gearriveerd en we brachten elk ons relaas van de afgelopen tijd. De volgende dagen hebben we dan ook samen doorgebracht: een dag naar de Braziliaanse kant van de watervallen, een dag naar de Argentijnse en vooral ook de tijd nemen om te ontspannen: relax, laidback aan het zwembad met een cocktail,samen uit eten, etc.
Het was best wel grappig de watervallen eindelijk zelf te zien... ik had er al zoveel goeds over gehoord...en het IS inderdaad een wonder der natuur. De ene na de andere waterval stort zich de dieperik in met een gigantisch lawaai en een mist van opspattend water als gevolg. We namen ook een boottochtje van slechts 10minuten dat je wel een heel close-up beeld van de watervallen geeft: je gaat er immers helemaal onder! Helemaal doorweekt wordt je, maar oh zo grappig en fun! Whiieieieiei! De omgeving is ook prachtig: groene bossen en heuvels. Iguazu ligt op het 3grenzengebied tussen Argentinië, Brasil en Paraguay en wordt gekenmerkt door een tropisch hot hot hot en vochtig klimaat, eigen aan de wetlands en de jungle. Ik was al even gewend aan de warmte, maar totnutoe was het altijd woestijn(achtig)gebied en dus droge warmte. In één ruk (busrit) veranderde dat naar nóg warmer (35graden) en immens vochtig. Dat was wel even aanpassen, maar massas water drinken,een goeie ventilator op de kamer en een frisse duik in het zwembad helpen wel :)
Iguazu verder beschrijven is echt lastig. Woorden komen tekort en het enige wat ik kan doen is wat velen voor mij gedaan hebben: je zeggen dat je het echt met je eigen ogen moet komen zien! En intussentijd kunnen de fotos je misschien een idee geven...
De ontmoetingen van de afgelopen weken, en de fijne tijd met het fijne gezelschap dat ik in Mendoza, San Juan en Iguazu heb gehad, hebben me weer energie gegeven om mijn pad verder te zetten. Bijna hadden Ruth en Luke me overhaald om met hen verder te gaan naar de Pantanal in Brasil en zo Bolivie binnen te reizen... maar ik blijf toch maar bij mijn plan. Binnen een goeie 3 weken zijn mijn ouders er al... dat het busje dus maar een beetje voortmaakt... :)
Tot de volgende, lieverds, en laat ik afsluiten met een ander gezegde te ontkrachten: uit het oog is NIET uit het hart!
Dikke zoen
isa
xx
Subscribe to:
Posts (Atom)
